ఝరి – 70 by S Sridevi

“కోపం దేనికిరా? మీరిద్దరుకూడా అక్కడికే వచ్చెయ్యండి. అమ్మావాళ్ళ దగ్గిర వుంటే కబుర్లతో అసలు టైమ్ తెలీదు. ఎవరికి నిద్రొస్తే వాళ్ళం మాట్లాడుతునే నిద్రలోకి జారుకుంటాం. మళ్ళీ ముంబై వెళ్తే నేనూ అమ్మేకదా?” అంది.
“మేమా? మీ మధ్యనా?” తెల్లబోయాడు హరి.
“తప్పేముంది? తాతయ్యా, మామయ్యా హాల్లో పడుక్కుంటారు మామాటలు వినపడేలాగ. వాళ్ళ పక్కని నీకూ మంచం వేస్తారు. మిగతావాళ్ళం గదిలో పడుక్కుంటాం. ఇందుకూడా మాతోనే వుంటుంది” అంది మేఘన మామూలుగా. ఆ ప్రతిపాదన అతనికి బాగా నచ్చింది.
“భలే వుంటుందిలే, వాళ్ళ కంపెనీ. అంతా పుస్తకాలు బాగా చదువుతారు. వాటిగురించి చర్చించుకుంటారు. ఎప్పటెప్పటివో చిన్నప్పటి విషయాలు చెప్తారు. వీళ్లలో కొంతమంది స్వాతంత్ర్యానికిముందు పుట్టారు తెలుసా? తాతయ్య అందర్లోకీ పెద్దకదా, చాలా విషయాలు తెలుసు ఆయనకి. అవన్నీ చెప్తారు” అంది.
“అక్కా, మయూఖ్ ఎవరు? వాసు అంకుల్‍వాళ్ళకి పిల్లల్లేరా?” కొంచెం సంకోచంగా అడిగాడు హరి.
“వాళ్ళకి పిల్లల్లేకపోవడమేమిటి? మయూఖ్ వాళ్ళ కొడుకే. పెద్దతను. రెండోవాడు విహంగ్. ఇద్దరూ స్టేట్స్‌లో వుంటారు. వీళ్ళిద్దరేకాదు, నా కజిన్స్‌లో చాలామంది బైట వున్నారు. ఇండియాలోకూడా చాలా సిటీస్‍లో వున్నారు. చెప్పాగా, మేం ముప్పైమందిమని. మేం ముంబైలో లేమా, అలాగే”
“నీ పెళ్ళటకదా? మరి నువ్వు పెళ్ళిచేసుకుని వెళ్ళిపోతే పెద్దమ్మ ఒక్కరే వుంటారా?” ఏదో అడగాలనీ తెలుసుకోవాలనీ ఆరాటంగా వుంది అతనికి. చెల్లెలు దేనిగురించైతే భయపడుతోందో అది అతనికి ప్రలోభంగా అనిపిస్తోంది. అమ్మలేని యింట్లో ఏదో తెలీని దు:ఖం, వత్తిడి. తండ్రికూడా ఇదివరకట్లా లేడు. పైగా ఈ యాక్సిడెంటొకటి. తమకి తోడుగా పెద్దవాళ్ళు మరొకరుంటే బావుండునని బలంగా అనిపిస్తోంది. మేఘనని వదిలిపెట్టాలని లేదు. మహతి తమతో వస్తే బావుంటుందనీ వుంది. దేన్నీ వ్యక్తపరచలేని అనిశ్చితి.
“నేను వెళ్ళిపోయాక అమ్మ అక్కడెందుకు వుంటుంది? నాతోపాటు వచ్చేస్తుంది”
“అలా ఎలా కుదుర్తుంది? రానివ్వరుకదా? వచ్చినా ఆర్నెల్లు మించి వుండనివ్వరంట?” ఆశ్చర్యంగా అడిగాడు.
“ఎప్పుడేనా ఏ వయసులోనేనా చదువుకోవచ్చు అక్కడ. శాట్, ఏసీటీలాంటి ఎగ్జామ్స్ ఏవో వుంటాయట. అవి రాయించి అమ్మని స్టూడెంట్ వీసామీద తీసుకెళ్ళిపోతాం” అంది. హరి కళ్ళు ఆశ్చర్యంతో పెద్దవయ్యాయి. మహతి ఇక్కడినుంచి వెళ్ళిపోతుందన్న ఒక్కమాట ఇందిర చెవుల్లో అమృతం పోసింది. చప్పుని మంచంమీద లేచి కూర్చుంది.
“పదండి వెళ్దాం” అని లేచింది మేఘన. ఇద్దరూ వెనకే వెళ్ళారు. లక్ష్మి తులసి గదిలో పడుకుంది. మహతి, గీత పెద్దమంచంమీద పడుకుంటే యశోద విడిగా పడుకుంది. దిళ్ళు పట్టుకుని వరసగా ఒకళ్ల వెనక ఒకళ్ళు నడుచుకుంటూ వస్తున్న ఆ ముగ్గురినీ చూసింది మహతి. క్షణంపాటు కళ్ళు చెదిరినట్టైంది. ఒక మూసలోంచీ తీసి, వేరువేరు రంగులు వేసిన బొమ్మల్లా అనిపించారు. ఇందిర, హరి తెల్లని తెలుపు. బహుశ: వాళ్ళమ్మలాగేమో. మేఘన తనూ, నరేంద్రల్లా కొంచెం ఛాయ తక్కువ. మనసు వొడిపెట్టినట్టైంది. తన బతుకు తనది కాదు. తను బతకాలనుకున్నట్టు లేదు. తన పిల్ల తనలా లేదు. వద్దనుకుని దూరం జరిగిన మనిషి పోలిక. జీవితం పూర్తిగా అర్థాన్ని పోగొట్టుకున్నట్టనిపించింది. కళ్ళలో తడి కదిలింది. కొంచెం సర్దుకున్నాక అనిపించింది, ఎందుకు, ఈ యింటిచుట్టూ విషాదం ఇలా సుళ్ళు తిరుగుతోంది? పిన్ని ఒకలా. గీత ఇంకొకలా. తులసి మరొకలా. గీత ఎందుకిలా చేసింది? ఆ పిల్ల ఎవరు? వీళ్ళకీ ఆమెకీ ఏమిటి సంబంధం?
పక్కకి తిరిగి చూసింది. గీత నిద్రపోవట్లేదు. అలాగని మాట్లాడేంత ఉత్సాహంగానూ లేదు.
“పడుక్కున్నావే?” అడిగింది.
“పడుక్కో” జవాబిచ్చిందామె అలసటగా.
“పడుక్కోనా? నువ్వు చెప్పాలేంటి?”
“చెప్పకపోతే రాత్రంతా ఆలోచిస్తావు”
“చెప్పినా ఆలోచిస్తానుకదా? ఒకదాన్ని బుర్రలో పుట్టించి వదిలావు”
“మర్చిపో”
“ఎలా?”
“ఎలాగో ఒకలా. పోనీ నాలా”
“ఎవరా అమ్మాయి?”
“పీడకల. మర్చిపోవాలనుకున్నా మర్చిపోలేకపోతున్నాను”
“గీతూ! ఎవరే?”
“ఇప్పుడొద్దు. పిల్లల ఎదురుగా మాట్లాడే విషయాలు కాదు. ఆపిల్ల మనకేమీ కాదు. నాకూ, వాసుకీ దాని చావుతో ఏ సంబంధం లేదు. కానీ ఆ చావు పుట్టించిన బాధమాత్రం నన్ను నిలువునా కాల్చేస్తోంది. నేను అనుభవిస్తున్న సౌఖ్యాలూ, సంతోషాలూ ఇంకెవరికో చెందాల్సినవేమోననే భయంకూడా వేసి, తప్పుచేసినట్టనిపిస్తోంది” అంది.
“అంతేనా, మనవి అనుకున్నవికూడా మనవి కాదు. ఇప్పుడే ఆ విషయం తెలిసింది. వాళ్ళు ముగ్గుర్నీ చూడు” అంది మహతి.
“ఏయ్, మాట్లాడకుండా పడుక్కోండే, ఇద్దరూను. అన్నీ అక్కర్లేని విషయాలూ, అవసరంలేని వ్యవహారాలూను. ఏళ్ళొచ్చి ఏం లాభం?” యశోద సగం నిద్రలోంచీ లేచి ఇద్దర్నీ కేకలేసింది.
“విత్తనం పెట్టేసి, మొలక వచ్చేదాకా ఆగి, నీళ్ళు పొయ్యకుండా కాల్చుకు తింటోంది యిది” అంది మహతి.
“తీసి అవతల పారెయ్” అంది యశోద.
మహతీ, గీతా ఇద్దరూ చెరోవైపుకీ తిరిగి పడుక్కున్నారు.
“ఈవేళ వీళ్ళంతా ఎర్రర్ మోడ్‍లో వున్నారు. మిషన్ లేంగ్వేజిలో మాట్లాడుకుంటున్నారు. నువ్వే ఏవైనా చెప్పు మామయ్యా!” అంది మేఘన వాసు దగ్గిర చేరి. హరికూడా ఆమె పక్కని వచ్చి కూర్చున్నాడు. ఇందిర నిద్రొస్తోందంది. మేఘన ఆమెకి పక్క వేసి, మళ్ళీ వచ్చి కూర్చుంది. ముగ్గురూ చాలాసేపు మాట్లాడుకున్నాక వాసు గుడ్‍నైట్ చెప్పాడు. ఎవరి మంచాలమీదికి వాళ్ళు సర్దుకున్నారు.
గీతకి నిద్ర రావట్లేదు. ఆ సంఘటన పదేపదే కళ్ళముందు కదుల్తోంది. దాన్ని దూరం జరపడంకోసం ఎన్నో జ్ఞాపకాలని రారమ్మని పిలిచింది. రాణా నవ్వు, గొంతు చెవుల్లో ప్రతిధ్వనించాయి. సుధీర్ దిగులు చూపులు వెంటాడాయి. ఇలా ఎందుకు జరుగుతోంది? తనని ఇందరు ఇష్టపడటమేమిటి? ఆ యిష్టానికి అవతలికొసని వున్న కోరికేమిటి? ప్రశ్న. ఒకసారా, రెండుసార్లా? ఎన్నోసార్లు ఎదురైన ప్రశ్న.
ఒక్క ఆడపిల్లని అందరు మగవాళ్ళు…. ముగ్గురా, నలుగురా? కెవ్వుమని కేక రాబోయింది నోట్లోంచీ. బలవంతంగా ఆపుకుంది.
షీ వాజ్ రేప్‍డ్ డెడ్… హర్ బోడీ వాజ్ అబ్యూజ్డ్… లోపలి అవయవాలన్నీ బాగా చితికిపోయాయి…
సమాజం మూకుమ్మడిగా చచ్చిపోవడమంటే ఇది కాదా? మంచం నిప్పుల కొలిమిలా అనిపించింది. వెంటనే దిగి ఇవతలికి వచ్చేసింది. తూర్పువైపు అరుగు దగ్గిర క్రీనీడగా ఒక రూపం. బాహ్యస్పృహలోకి వచ్చింది.
“ఎవరు? హరీ!” లైటు వేస్తూ నెమ్మదిగా పిలిచింది. “పడుక్కోలేదా? ఇంతరాత్రివేళ ఒక్కడివీ ఇక్కడేం చేస్తున్నావు?” అడిగింది. ఆ క్షణాన అతను మహతి సవతికొడుకనిపించలేదు. చీకట్లో తడుములాడుతున్న పిల్లాడిలా అనిపించాడు.
“మా అమ్మ గుర్తొస్తోందండీ!” నిస్సహాయంగా అన్నాడు. పక్కని కూర్చుంది గీత. మనసు ద్రవించింది.
“ఎలా పోయారామె?” అడిగింది.
“తనకి బీపీ వుండేది. మూడురోజులు జ్వరం కాసింది. డాక్టరుకి చూపించుకుని మందులు వేసుకుంటోంది. తగ్గినట్టే తగ్గి ఒక్కసారి టెంపరేచర్ బాగా పెరిగిపోయింది. హాస్పిటల్‍కి తీసుకెళ్ళాం. బెడ్‍మీద పడుకోబెట్టారు. వైద్యం జరుగుతోంది. మేం చూస్తుండగానే చెవుల్లోంచీ, ముక్కులోంచీ రక్తం వచ్చింది. తర్వాత వెంటిలేటరు పెట్టారు. అదీ తీసేసారు. తర్వాత అమ్మ చచ్చిపోయిందన్నారు” అన్నాడు. ఆ అబ్బాయిగొంతు దు:ఖంతో పూడుకుపోయింది. బతుకుతారేమోనన్న ఆశతో వెంటిలేటరు పెట్టమని ఇంక బతకరని అనుకుని దాన్ని తొలగించమనడం వెనక ఎంత నరకం వుంటుందో గీత వూహించగలిగింది. తొలగించమన్న నిర్ణయం తీసుకున్న మనిషి నిత్యం అపరాథభావనతో కృంగిపోతాడు. చనిపోయిన మనిషికి సంబంధించినవాళ్ళు ఎదురుపడ్డప్పుడు లోలోపలకి కుంగిపోతాడు. తెలిసీ తెలీని వయసులో వున్న ఈ పిల్లలకి అతను ఎలా జవాబు చెప్పి వోదార్చాడో! తనని తను ఎలా వోదార్చుకున్నాడో!
“మరి మీ అమ్మమ్మావాళ్ళూ?”
“అమ్మమ్మ మంచిదేగానీ మామయ్య అలాకాదు. కల్చర్ లేదతనికి. మెకానిక్‍గా చేస్తాడు. తాగుతాడు. ఇంటికి ఎవరెవరో వస్తారు. వాళ్ళంతా కలిసి తాగుతారు. వాళ్ళొచ్చినప్పుడు అత్తని గదిలోంచీ రావద్దంటుంది అమ్మమ్మ. వాళ్లంటే నాన్నకి యిష్టం వుండదు. మమ్మల్ని వెళ్ళనివ్వడు. అమ్మమ్మ ఇక్కడికొస్తే తనూ వచ్చేస్తాడు. మీయింటిలా వుండదండీ, వాళ్ళింట్లో” దాపరికం లేకుండా చెప్పాడు హరి.
నిట్టూర్చింది గీత. ఆ మేనమామ ఎలాంటివాడో అర్థమైంది. తాగుడూ, ఆడవాళ్ళ వ్యసనం వున్న అతనికి ఇందిర ఆడపిల్లలానే కనిపిస్తుందికానీ, మేనకోడలిలా కాదు. పసిపిల్లలా కాదు. మీద చెయ్యేస్తాడు. కొన్నాళ్లకి ఆ పిల్లకి అది అలవాటైపోవచ్చు. నలుగురిని ఆకర్షించడానికి తన శరీరం ఒక సాధనం అనిపించవచ్చు. తప్పుకాదని చెప్పడానికి ఏవో సిద్ధాంతాలు తయారుచేస్తారు. ఏ ఆడపిల్లని చూసినా ఈమధ్య యిలాంటి ఆలోచనలే వస్తున్నాయి. వాళ్లలా ఐపోతారేమోనని భయం వేస్తోంది.
ఆ పిల్ల అలా ఎలా చచ్చిపోయింది? చేస్తున్న పనులవల్ల చచ్చిపోవచ్చని ఆమెకి తెలీదా? మిగిలిన పిల్లలు తెలుసుకున్నారు, ఆమె ఎందుకు సరిదిద్దుకోలేదు? నర్మదకదూ, ఆమె పేరు? పోలీసులు అలానే రాసుకున్నారు. చక్కటి పిల్ల, చక్కటి పేరు, చదువు. కానీ ఎంచుకున్న దారి తప్పుదారి. తల బలంగా విదిల్చింది గీత.
పూర్ణకుంభంలాంటి జీవితాన్ని వదులుకున్నాడు నరేంద్ర. జోని చూసినట్టే అతన్నీ ప్రేమగా చూసారు అందరూను. మేఘనతో సంతృప్తిపడి, తల్లిదండ్రులనీ, అక్కనీ సమాధానపరిచి వుంటే కొన్నాళ్లకి సర్దుకుని మహతి పెళ్లైన కొత్తలోలా అతనితో సర్దుకుపోగలిగేది. ఇప్పుడీ పిల్లలకి ఇద్దరికీ ఏ దారి చూపిస్తాడో! మనుష్యులు ఎందుకింత సమస్యాత్మకంగా బతుకుతున్నారు? యాక్సిడెంటై హాస్పిటల్లో పడితే చూసే దిక్కుకూడా లేకుండా చేసుకున్న మనిషి వీళ్ళకేం దారి చూపించగలడు! నిరసనగా అనుకుంది.
దారి తోచకుండా వున్న పిల్లల విషయంలో కాఠిన్యం ఏమిటని మళ్ళీ వెంటనే సర్దుకుంది.
“అమ్మ గుర్తొస్తోందని నువ్వే ఇలా బెంగపడి కూర్చుంటే చెల్లి ఇంకా దిగులుపడుతుందికదా? ఇప్పుడు నీకెన్నేళ్ళు? ఏం చదువుతున్నావు?” మృదువుగా అడిగింది. చెప్పాడతను.
“వర్తమానం ఒకొక్కసారి బాధని కలిగిస్తుంది. అందుకు మనం అందమైన భవిష్యత్తుని వూహించుకోవాలి. కలలు కనాలి. అవి నిజమయ్యేలా ప్లాన్ చేసుకోవాలి. వెనక్కి తిరిగి చూసుకోకూడదు. ఇంకో ఐదారేళ్లకి నీ చదువౌతుంది. అరవైనెలలు కాగితంమీద రాసుకో. ప్రతీ ఒకటో తారీకునా ఒక అంకె చెరిపెయ్. ఒకొక్క అంకె చెరిగిపోతుంటే నువ్వు నీ గమ్యానికి దగ్గరగా వస్తున్నట్టు. అన్నీ అయేసరికి నీకు ఉద్యోగం వస్తుంది. అలాగే చెల్లికికూడా. తర్వాత ఇద్దరికీ పెళ్ళిళ్ళౌతాయి. బంధాలు, కుటుంబాలు, అన్నీ కొత్తగా మొదలుతాయి. రాబోయే రోజులగురించిన ఆలోచనలతో నీ మనసంతా నింపుకో. ఇలా బాధపడకూడదు. సరేనా?” అంది. అతను కొంచెం తేలికపడ్డాడు. గాఢమైన చీకట్లో చిన్నదీపం వెలిగించినట్టైంది. దీపం చిన్నదే. ఒక చుక్కంతది కావచ్చు. కానీ అతనికి దారిచూపే పని తీసుకుంది. నెమ్మదిగా విస్తరిస్తుంది.
“మేఘనావాళ్ళూ చాలామంది. వీళ్ళుకాక మా పిల్లల స్నేహితులు, మాయింట్లో చదువుకున్న పిల్లలు, ఎవరో ఒకరు మాయింటికి వస్తునే వుంటారు. మీరుకూడా అప్పుడప్పుడు రండి. ఒకటిరెండురోజులు ఇక్కడ వున్నా మాకేం సమస్య లేదు. మీ నాన్నకూడా కాదనరు. ఫ్రెండ్స్ సర్కిల్ ఏర్పడితే బెంగ తగ్గుతుంది. సపోర్ట్ సిస్టమ్ ఏర్పడుతుంది. తెలీనివి తెలుసుకోవడం, ఒకరికొకరు సాయం చేసుకోవడం జరుగుతాయి. బైటివాళ్లతోనూ, తెలీనివాళ్లతోనూ స్నేహాలు చెయ్యకండి. ఇందిర చిన్నదికదా, తనకి అన్నీ నువ్వే చెప్పాలి”
“అలాగేనండీ!” అతను తలూపాడు. సంభాషణ దాదాపుగా ముగిసింది. అతనింక లేచి వెళ్ళిపోతాడేమో అనుకుంది గీత. కానీ అక్కడే కూర్చుని, కొద్దిసేపు గడిచాక నెమ్మదిగా, సంకోచంగా అడిగాడు.
“పెద్దమ్మ మాతో వస్తారా?”
ఆ ప్రశ్నకి ఆమె తెల్లబోయింది. ఇది పెద్దవాళ్లమధ్య నలుగుతున్న విషయమే అనుకుందిగానీ, పిల్లల్లోకూడా ఆ ఆలోచన మొదలైందనుకోలేదు. అవకాశాన్నిమాత్రం వుంచి ఆశని తుంచేసింది.
“అలా ఎలా వస్తుంది? మీకూ మాకూ చుట్టరికాలు తెగిపోయాయికదా? మేఘన బాధపడితే మేమెవ్వరం తట్టుకోలేం. అది అడిగిందని వాళ్ళమ్మ హాస్పిటల్‍కి వచ్చింది. ఐనా తననే అడుగు నువ్వు” అంది.
“అమ్మో! నేనా?” అన్నాడు భయంగా.
“నీకు భయమైతే మీ నాన్నని అడగమను”
హరి తలూపాడు. “ఆవిడ్ని చూస్తే చాలా భయం వేస్తుంది. అక్కని మేమెప్పుడూ సరిగ్గా చూడలేదు. మొదట్లో మానాన్న తనని చూడ్డానికి వెళ్ళేవారు. తర్వాత తనే ఆర్నెల్లకో సంవత్సరానికో ఒకసారి వచ్చేది. ఒకరోజో రెండురోజులో వుండేది. వచ్చినప్పుడంతా మాయింట్లో ఏదో యిబ్బంది. అమ్మకి అస్సలు యిష్టం వుండేదికాదు. గెస్టురూమ్‍లో వుంచేవాళ్లం. గెస్టులాగే చూసేవాళ్లం. నాన్నతో తను తిరుగుతుంటేనూ, ఇద్దరూ కూర్చుని మాట్లాడుకుంటుంటేనూ ఎప్పుడు వెళ్ళిపోతుందా అనిపించేది. మీరు మమ్మల్ని చూస్తున్నట్టు మేం తనతో వుండలేదు” అన్నాడు తలదించుకుని. గీతకి గుండె చిక్కబట్టినట్టైంది.