ఇంతమంది ప్రేమించి, ప్రాణం పెట్టేవాళ్ళున్నా, ఎండమావిని వెతుక్కుని వెళ్ళినట్టు అతన్ని వెతుక్కుంటూ వెళ్ళేది మేఘన. అక్కడికి వెళ్ళినప్పుడు తిరిగొస్తూ ఒకొక్కసారి ఇక్కడికి వచ్చేది. తండ్రిని చూసిరావటం అన్న ఒక్క సంతోషాన్ని మనసంతా నింపుకుని వెలిగిపోతున్న ముఖంతో వచ్చేది. అక్కడ మహతికి ఎంత దు:ఖాన్ని వదిలిందో అని తమకి బాధేసేది.
“అలా చెయ్యడం తప్పని తెలిసిందిగా, ఇకమీదట అలా వుండకండి. మీ నాన్న మేఘనకీ నాన్నేకదా?” అంది. అతను తలెత్తలేదు.
“దానికి ఏవేనా కొనేవాడా ఆయన?”
“లేదు. ఎప్పుడూ ఏమీ కొనిపించుకునేదికాదు. జాబ్ వచ్చాక అక్కే మాకోసం మొదటి జీతంతో ఏవేవో కొని తీసుకొచ్చింది. అలా కొనకూడదని నాన్న గట్టిగా కోప్పడ్డారు”
నెలలపిల్లని తీసుకుని యింట్లోంచీ వచ్చేసింది మహతి. అప్పట్నుంచీ నిర్మలకీ, నారాయణకీ యిచ్చిన మాటని నిలబెట్టుకునే ప్రయత్నమే చేసారు తనూ, వాసూ. తులసికి తక్కువగా ఏమీ చూడలేదు మహతిని. తమకి ఇద్దరూ మగపిల్లలే కావడంతో మేఘనమీద ఎంతో ప్రేమ వుండేది. స్కూలుకి సెలవులివ్వగానే పిలిపించుకునేవారు. ఇక్కడికి పంపడానికి మహతి భయపడేది. నరేంద్ర తమ యిళ్ళవైపు చూడడని అర్థమయ్యాకగానీ పంపించడానికి యిష్టపడలేదు. ఇక్కడున్నప్పుడు ఆ పిల్లకూడా ఎప్పుడూ తండ్రిని చూస్తాననీ కలుస్తాననీ అనలేదు. తల్లితో ఏదో ఒడంబడిక చేసుకున్నట్టే వుండేది. అంత చిన్నవయసులోనే ఎంతో సంయమనం చూపించేది. గీతకి కళ్ళు తడయ్యాయి.
“ఇందుకి ఇంకా తెలీడంలేదు. ఏవేవో అనేస్తుంది”
“మీరేదో అన్నారనో, తనకి బాధ కలిగిందనో నాన్నని వదిలిపెట్టదు మేఘన. నరేంద్రగారు మీకెంతో దానికీ అంతే. ఆయనకి తగ్గేదాకా చూసుకుంటుంది. తర్వాత పెళ్ళిచేసుకుని వెళ్ళిపోతుంది. ఇంక మీరూ తనూ కలుసుకునే అవకాశమే వుండదు. ఎప్పుడేనా ఫోన్ చేస్తుందేమో! అంతే” ముక్తసరిగా అంది. అందులో కోపం అణుచుకోవడం వుంది. హాస్పిటల్‍నుంచీ వస్తూనే మేఘన ఏడుస్తూ రావడం చేసిన గాయం తాలూకూ బాధ వుంది. ఈ పిల్లలు దారి తప్పకుండా చూడటం వేరు, వీళ్ళమీద ప్రేమ చూపించడం వేరు. ఎంతోమంది పిల్లల్ని తనచేతిమీద పెంచింది. వాళ్ల తల్లిదండ్రులు చెప్పని తప్పొప్పుల్ని సరిదిద్ది సరైన దార్లోకి పంపింది. ఇప్పుడు అంతా మంచిమంచి చదువులు చదివారు, ఇంకా కొందరు చదువుతున్నారు. వీళ్ళూ అంతే.
“ఎక్కువగా ఆలోచించక, వెళ్ళి పడుక్కో” అంది గీత. అతను వెళ్ళిపోయాడు. అంతవరకూ ఆమె వయసులో పెద్దది, మరొకరికి నచ్చజెప్పి సరిదిద్దగలిగేది. ఆ తర్వాత? అక్కడే వుండిపోయింది. మనసులో అలజడి మళ్ళీ మొదలైంది. ఐదునిముషాలుకూడా గడవలేదు. వెనకనుంచీ వాసు గొంతు వినిపించింది.
“ఇక్కడ కూర్చున్నావేమే?” అడిగాడు.
“నిద్ర రావట్లేదు” అంది.
“హరి ఇటు రావటం చూసాను. ఆ పిల్లాడు చాలా డిస్టర్బ్‌డ్‍గా వున్నాడు, ఏ పిచ్చిపని చేస్తాడోనని లేచి రాబోతుంటే నువ్వూ ఇటే వచ్చావు. సరే, ఇద్దరూ మాట్లాడుకుంటారు, నువ్వైతే బావుంటుందని నేను రాలేదు. అతను వచ్చేసి పడుక్కున్నాడు. నీకేమైంది గీతూ? నిద్రెందుకు రావట్లేదు?” వచ్చి పక్కని కూర్చుంటూ ప్రేమగా అడిగాడు. అతనికి దగ్గిరగా జరిగింది.
“చచ్చిపోవాలని మళ్ళీ అనిపిస్తోంది” నెమ్మదిగా అంది. అతను బలంగా నిశ్వసించాడు. పదిహేనురోజులైంది ఆమె ప్రయత్నం విఫలమై. మళ్ళీ ఆ ఆలోచన మొదలైందా? ఎలా బైటికి తీసుకురావటం ఈ ఆలోచనలోంచీ? గిరీష్ అన్నట్టు కౌన్సిలర్ సాయం తీసుకోక తప్పదా?
“అలా ఎలా కుదుర్తుంది?” మృదువుగా అడిగాడు. కళ్ళెత్తి అతనికేసి చూసింది. నిజంగా ప్రశ్నే అది. తను లేకుండా అతను బతకగలడా? చచ్చిపోవడం అతనికి కుదరదనిపించినట్టే బతకడం కుదరదని తనకి అనిపిస్తోంది.
“నేను వుద్యోగం వదిలేశాను. నువ్వూ రిటైర్మెంటుకి దగ్గరగానే వున్నావు. అంటే వుద్యోగపర్వం ముగిసినట్టే. ఫామ్‍హౌస్ అమ్మేసాం. పొలాలు అమ్మేస్తున్నాం. మాధవ్‍వాళ్లతో అంత దెబ్బలాడి ఈ యింటిని నిలబెట్టాం. తన పిల్లలూ, మనపిల్లలూ వెళ్ళి విదేశాల్లో కూర్చున్నారు. ఇంత యిల్లూ ఖాళీగా ఎవరొస్తారా అని ఎదురుచూస్తున్నట్టుగా వుంది. దీనికోసమా, మనం అంత గొడవలు పడ్డది అని ఆలోచిస్తుంటే మనసంతా వెల్తిగా వుంది. అసలు చెయ్యడానికి ఇంకేం మిగిలింది?” అంది.
“పిల్లల పెళ్ళిళ్ళు చెయ్యాలి. మేఘన పెళ్ళి ముందుంది. కొడుకులూ, కోడళ్ళూ, అల్లుడూ, మనవలూ. ఇంకా చాలా చూడాలికదా?” అన్నాడు.
“పెళ్ళీ, పిల్లలూ అనేవి వాళ్ళ జీవితాలకి సంబంధించిన అంశాలు. మనం చూసి సంతోషపడేవాళ్ళమేకదా?”
“అందుకని వాళ్ళనికూడా దూరం నెట్టేసావా?” అడిగాడు.
ఆమె అదేమీ పట్టించుకోలేదు.
“బావా! స్త్రీ శరీరంలో నిజమైన ఆకర్షణ వుంటుందా? లేక ఆకర్షణ వుంటుంది, వుండితీరాలనే సిద్ధాంతాన్ని మనం నమ్ముతున్నామా? పునరుత్పత్తికోసం జరగాల్సిన కలయిక వినోదంగా ఎప్పుడు, ఎందుకు మారింది? ప్రకృతిలోని సమస్తప్రాణూలూ ఈ సిద్ధాంతానికి కట్టుబడి వున్నాయి. ఒక్క మనుషుల్లోనే ఎందుకిలా? మన జన్యువుల్లోనే ఆ మార్పు వచ్చిందా?” అడిగింది. ఆమె ఎందుకు అడిగిందో అర్థమైంది వాసుకి. సూటిగా చెప్పలేదు. దారి తప్పించే ప్రయత్నం చేసాడు.
“ఆకర్షణ అనేది అనుబంధంలో వుంటుంది. అందుకే మనుషులు ఒకళ్ళచుట్టూ ఒకళ్ళు తిరుగుతుంటారు. భార్యాభర్తలు కానివాళ్లమధ్యకూడా ప్రేమలు వున్నాయికద?”
“ఉ<హు< అలాంటిదికాదు. అనుబంధం లేనిచోటకూడా కలయిక వుంటోంది. డబ్బుకోసం జరుగుతోంది. అది అత్యంత బాధాకరంగా హింసాత్మకంగా వుంటుంది. ఆ విషయం తెలిసికూడా, ఆడవాళ్ళు పరిచయంలేని మగవాడి భావోద్వేగాలపరిధిలోకి ఎందుకు వెళ్తారు?” సంభాషణ మళ్ళిపోతోంది.
“గీతూ! మర్చిపోకూడదూ, ఆ విషయాన్ని?” అడిగాడు.
“ఎలా మర్చిపోను? భయం వేస్తోంది. పడుక్కుంటే అదే విషయం గుర్తొస్తోంది”
“అందుకు ప్రాణం తీసుకోవాలనుకున్నావా?”
“అంతేకాదు” సంకోచంగా ఆగింది.
“ఇంకో కారణంకూడానా?” నవ్వేసాడు.
“రాణా”
“డివోర్సు కాగితాలు చూసాను”
“ఎప్పుడు?”
“నువ్వేదీ చెప్పట్లేదు. ఏం జరిగితే నువ్విలాంటి పనిచేసావో తెలియాలికదా? నీ వస్తువులన్నీ వెతికాను. నాకు విడాకులిమ్మని రాణా తయారుచేయించి పంపిన కాగితాలు కనిపించాయి. వాడి మాటలకీ, పనులకీ నువ్వు భయపడ్డం ఎప్పట్నుంచీ మొదలుపెట్టావు?”
“వాసు నిన్నూ పిల్లల్నీ సరిగ్గా చూసుకోలేకపోయాడు. నీ ఆస్తినీ కాపాడలేకపోయాడు. కనీసం ఇప్పుడేనా నా దగ్గిరకి వచ్చేస్తావా? చివరిదాకా ప్రశాంతంగా గడపచ్చు-
అన్నాడు చూడు, అది తట్టుకోలేకపోయాను”
“చంపేద్దామా వాడిని? కంఠాణీ తీసుకుని వాడిని పొడిచెయ్యాలనుకున్నావు ఒకప్పుడు. ఏమైంది ఆ తెగింపు?” అడిగాడు వాసు. “రాణా విషయం నేను చూసుకుంటాను. నర్మద కేసుకూడా క్లోజైంది. నువ్వు అన్ని విషయాలూ మర్చిపోయి ప్రశాంతంగా వుండు” అని,
“పిల్లలిద్దరూ వస్తున్నారు. మయూ పెళ్ళికి వప్పుకున్నాడు. ఈ సంవత్సరం వాడికీ, వచ్చే యేడు చిన్నాడికీ చేసేస్తే మన బాధ్యత పూర్తౌతుంది. మేఘనకి చెయ్యాలి. ఈ మూడూ మన చేతిమీద జరగాల్సినవి. మాధవ్ పిల్లలూ, తులసి పిల్లలూ వున్నారు. వాళ్ల బాధ్యతకూడా ఎంతోకొంత మనకీ వుంటుందికదా? నువ్వన్నట్టు ఆ తర్వాత జరిగేవాటన్నిటికీ మనం ద్రష్టలమే. మాధవరావు కొడుకు విజయ్ ఒక సమస్యలో వున్నాడు. సాయం చేస్తానన్నాను. అదెలాంటిదో చెప్పలేను. ఒక ఆడపిల్ల జీవితంతో ముడిపడి వుంది. జీవితం ఆఖరికి రావడం అంటూ వుండదు. మేఘన స్థానంలోకి ఇంకో ఆడపిల్ల వచ్చి మనని అల్లుకుంటుందేమో!” అన్నాడు.
“అమృతగురించా, నువ్వనేది?”
“ఔను. జరిగినదాంట్లో ఆ పిల్ల తప్పేం లేదు. బైటపడెయ్యాలని ప్రయత్నిస్తున్నాడు.”
“నీకు వెంకట్రావు తెలుసా?”
“మాధవ్ క్లాస్‍మేటు అతను. పెద్దగా పరిచయం లేదు. వాళ్లది వేరే గ్రూపు”
“ఆ పిల్లని మనదగ్గరకి తీసుకొద్దామనా?”
“తప్పేముంది? ప్రేమగా చూసుకోలేమా? మనకి పోయేదేముంది? రెండు ఓదార్పుమాటలు, మేమంతా వున్నామనే ధైర్యం”
“ఆలోచన బానే వుంది. పిల్ల బావుంటుందా?”
“విజయ్ కళ్లతో చూడాలి”
“ఓహో!”
“సుధీర్ వస్తే మాట్లాడాల్సినవి చాలా వున్నాయి. నువ్వీమధ్య పట్టించుకోవట్లేదుకానీ రవిమామయ్య అందరం కలిసి ఒకదగ్గిర ఫ్లాట్స్ తీసుకుందామని ప్రపోజల్ పెట్టాడు. సీనియర్లందరినీ వుంచి వాళ్లకి ఇన్చార్జిల్లాగా ఎవరికి కుదిరినప్పుడు వాళ్ళం దగ్గిరుండి చూసుకుంటే బావుంటుందని ఆలోచన” పూర్తిగా మాట మార్చేసాడు.
“ఈ ఎంపరర్లూ, ఎంప్రెస్‍లూ వచ్చి వుంటారూ?” అడిగింది గీత అనుమానంగా.
“మనకీ వుపయోగపడతాయి. పెద్దవాళ్ళమౌతున్నాం. ఎప్పటికీ ఇవే వోపికలతో వుండం”
“ఎవరొస్తారు? ఎవరికి వాళ్ళకే స్వంతిళ్ళు వున్నాయి. ఆరేసినెలలు బైట గడుపుతున్నారు. ఇంకో ఆర్నెల్లు. అంతేకదా, ఇక్కడుండేది?”
“ఆ వుండేదేదో ఒకదగ్గిర వుంటే బావుంటుందని”
“వాసూ!” అంది గీత.
“చెప్పు”
“నాన్నా, అత్తలూ కలిసి వున్నా, చిన్నప్పటిలాగ వుండరు. అప్పటి అరమరికలులేనితనం ఇప్పుడుండదు. అసలు కలిసి ఒకదగ్గిర పెరిగినరోజులప్పటిది తప్ప తర్వాతి జీవితం అంతా ఒకరిది మరొకరికి పెద్దగా పరిచయంలేనిదనే చెప్పచ్చు. వాళ్ళమధ్య వచ్చిన దూరానికి కారణం ఏమిటి? వాళ్ళు పొందిన అనుభవాలా? మధ్యలో వచ్చి చేరిన వ్యక్తులా? అలాగే మనం పదకొండుమందిమీకూడా” అంది.
“వైయక్తికమైన అనుభవాలు. అంతే. మనిద్దరం మిగిలినవాళ్ళనుంచీ ఎలా విడివడ్డామో అలా” క్లుప్తంగా అన్నాడు.
ఇద్దరూ కొద్దిసేపు మరేమీ మాట్లాడుకోకుండా కూర్చున్నాక లేచింది గీత. లోపలికి వెళ్ళబోతూ ఆగి, “నా జీవితంలో అంతా శీఘ్రరేఖే. క్రాస్‍రోడ్లూ, రోడ్ నాట్ టేకెన్లూ వుండవు” అంది వెనక్కి చూసి.
తను మహతితో కోపంలో అన్నమాటలు గీతకెలా తెలిసాయాని కంగుతిన్నాడు వాసు. కొద్దిసేపే. అతనికి ఇలాంటి జెర్కులు అలవాటే.
“మహీ చెప్పిందా?” అడిగాడు.
“అదెందుకు చెప్తుంది? మీ యిద్దరూ ఒకటి”
“ఐతే వినేసావా? పాము చెవులు నీవి”
“నేను పుట్టింది నీకోసం, చచ్చిపోయేది నీ చేతుల్లో” అంది.
“పుట్టింది నాకోసం. సరే, బానే వుంది. నా చేతుల్లో చచ్చిపోవడం అనే కొసరు దేనికి? ఇంత వయొలెన్సేమిటే?” అన్నాడు. ఆమె లోపలికి వెళ్ళిపోయింది. వెనకే అతనూ వెళ్ళాడు. వెళ్ళి మహతి పక్కని పడుక్కుంది గీత.
“ఇంతరాత్రి ఎక్కడ పెత్తనాలు చేసి వచ్చావు?” అడిగింది ఆమె. పట్టీపట్టనట్టుగా ఇప్పుడే నిద్రపడుతోంది.
“ఊ< రోడ్ నాట్ టేకెన్” అంది గీత.
“వాసు చెప్పాడా?”
“తనెందుకు చెప్తాడు? మీ యిద్దరూ ఒకటి”
“ఐతే వినేసావా? పాము చెవులు నీవి”
“అబ్బ పొల్లుపోకుండా ఒకటే మాట మాట్లాడతారు మీరిద్దరూ. అదేదో కాస్త మార్చి, కుందేలుచెవులు, ఎప్పుడూ నిక్కబొడుచుకుని వుంటాయని అనచ్చుగా?”
“అర్ధరాత్రైనా పడుక్కోరేమే?” కసిరింది యశోద ఇట్నించీ అటు తిరిగి.
“రేప్పొద్దున లేచాక నేను వాళ్ళిద్దర్నీ కోప్పడతాలే, నువ్వు పడుక్కో మామ్మా!” మూడొంతుల నిద్రలో గునిసింది మేఘన. ఈ అలికిడికి ఒక్క కన్ను సగం తెరిచి చూసి మళ్ళీ మూసేసుకుంది ఇందిర.
జీవితంలో కుదుపులంటూ మొదలౌతే మళ్ళీ కుదురు చిక్కడం కష్టం. రోలర్‍కోస్టర్‍లో వున్నట్టుంది అమృత జీవితం. తల్లిదండ్రులు పోయిన దు:ఖం తగ్గలేదుగానీ, ఎలాంటి ఆత్మీయతా లేకపోవడంతో మనిషి బండబారుతోంది. మాధవరావుతో అన్నట్టుగానే శ్యామ్మోహన్ ఆమె పెత్తండ్రులు పొలం అమ్ముతుంటే పకడ్బందీగా వెళ్ళి అడ్డంపడ్డాడు. అమ్మకం ఆగిపోయింది. వారసత్వపు ఆస్తిలో అమృతకి వాటా వుంటుందనీ, అమ్మాలంటే ఆమె సంతకం తప్పనిసరనీ చెప్పేసాడు తాశిల్దారు. చాలా గొడవలయ్యాయి.
తమ్ముడూ మరదలూ పోయాక వాళ్ళ పిల్ల ఎక్కడుందో, ఏమైందోకూడా పట్టించుకోని ఆ యిద్దరు పెద్దనాన్నలూ అప్పుడు అడిగారు.
“అసలు అమృత ఎక్కడుంది? మాయింటి పిల్ల ఎవరింట్లోనో దిక్కూమొక్కూ లేనట్టు వుండటమేమిటి?” అని. శ్యామ్మోహన్ చెప్పాడు.
“వార్త తెలియగానే పిల్ల ఏ ప్రమాదంలో పడుతుందోనని వెంటనే తీసుకొచ్చేద్దామని వెళ్ళాం. హాస్టల్‍నుంచీ వెళ్ళిపోయిందని తెలిసింది. ఎక్కడికెళ్ళిందో తెలీక తల్లడిల్లిపోతున్నాం. ఐతే మాధవరావు తీసికెళ్ళాడా? ఎందుకు? ఏం చెయ్యాలని? వాళ్ల కళ్ళు గర్వంతో ఎప్పుడూ నెత్తిమీదే వుంటాయి. ఇప్పుడీ ప్రేమేమిటో, కొత్తగా? పిల్ల దిక్కులేనిదైంది. రెండుమూడుకోట్ల ఆస్థి వుంది. వాళ్లలో ఎవరికో ముడిపెట్టి దులిపేసుకుంటారేమో!”
“తన నెత్తిమీద నాలుగుకోట్ల అప్పుంది” అన్నాడు శ్యామ్మోహన్ తాపీగా.
“తల్లితండ్రీ చేసిందాంతో పిల్లలకేం సంబంధం?” అనే ఇంకో జవాబొచ్చింది.
“ఇల్లీగల్‍గా చిట్టీలు నడిపించాడు వెంకట్రావు. పబ్లిక్‍ని ముంచాడు. చీటీలడబ్బు ఎక్కడ దాచావని అడగటానికి పోలీసులు రోజూ స్టేషనుకి పిలుస్తున్నారు ఆమెని”
“అదీసంగతి. వాళ్లతో అవంతీపురంవాళ్ళు కుమ్మక్కై వుంటారు. అందరూ కలిసి తిన్నట్టున్నారు డబ్బు. అందుకే పిల్లని ఎవరికీ అంకనివ్వకుండా తీసుకెళ్ళిపోయారు. నేనైతేనా, ఎవరెవరు ఎంత తిన్నారో అంతా లెక్క కక్కించేవాడిని. మర్యాదగా అమృతని మాకు తీసుకొచ్చి అప్పజెప్పండి” ఆవేశపడిపోయాడు అమృత పెద్దపెద్దనాన్న.
“ఆమె మైనరు కాదు. మేజరు. అప్పగించడం అదీ వుండదు. కావాలంటే రమ్మని ఫోన్ చేసి అడగండి. ఈపాటికి అడిగి వుండాల్సింది. నేను తన లాయర్ని. ఆమెకి రావల్సినది ఆమెకి అప్పజెప్తే మీ తమ్ముడూ, మరదలూ చేసిన తెలివితక్కువ పనుల్లోంచీ బైటపడుతుంది. ఆమె జీవితం దార్లో పడుతుంది” అన్నాడు శ్యామ్మోహన్ అప్పటికి యింకా ఇరుపక్షాలవాళ్ళూ సంయమనంగానే వున్నారు.
పశ్చిమగోదావరి జిల్లా రెడ్డి పోలవరంలో 16 July, 1962 లో జననం. వరంగల్లో వుద్యోగం. హెడ్‍పోస్ట్‌మాస్టర్‍గా వరంగల్లో స్వచ్చందపదవీ విరమణ.
వివాహం శ్రీ చదలవాడ విష్ణుమూర్తిగారితో. వారు డెప్యూటీ ఏగ్జిక్యూటివ్ ఇంజనీరుగా చేసి రిటైరయారు.
మొదటి కథ అనగనగా 1978లో వనితాజ్యోతి మాసపత్రికలో అచ్చైంది. వీరివి 225కి పైగా కథలు, 9 నవలలు వివిధ పత్రికల్లో ప్రచురించబడ్డాయి. గూడు, సింధూరి, గుండెలోతు అనే కథాసంపుటాలు, నీలినక్షత్రం అనే నవల పుస్తకాలుగా వచ్చాయి. సింధూరి అనే సంపుటానికి శ్రీమతి సుశీలా నారాయణ రెడ్డి అవార్డు 2005 లో వచ్చింది. ప్రేమలోంచీ ప్రేమలోకి అనే నవలకి ఆంధ్రభూమి ప్రథమ, తిరస్కృతులు, నీకోసం నేను అనే నవలలకి ఆంధ్రభూమి ద్వితీయ, 5-3-2 అనే నవలకి కినిగె ద్వితీయ బహుమతులు వచ్చాయి. ఎంతెంతదూరం? అనే కథకి విపుల కన్సొలేషన్ బహుమతి, శ్రీమతి రంగవల్లి ట్రస్ట్ అవార్డు వచ్చాయి. ఇవికాక కథలకు మరో ఏడెనిమిది బహుమతులు వచ్చాయి.
కథలకు కాన్వాస్ పెద్దదిగా వుండాలనేది వీరి అభిప్రాయం.