వైశాలి అతని భార్య. అతను బయటినుంచీ వచ్చాడనుకుని కాళ్ళు కడుక్కోవడానికి నీళ్ళిచ్చింది. తుడుచుకుందుకు కండువా ఇచ్చింది. కొడుకు చేతులు చాపి ఎదురొచ్చాడు. తండ్రి వసారాలో పడక్కుర్చీలో కూర్చుని చిరునవ్వు నవ్వాడు. తల్లి ఫలహారపు పళ్ళెం పట్టుకొచ్చింది. వాళ్ళు గతంలోనే వున్నారు. వాళ్ళనతను గతంలోనే కలుసుకున్నాడు. అతనే వర్తమానంలోకి వెళ్ళి వాళ్ళ జీవనగతిని మార్చే ఒక వుద్దేశంతో గతంలోకి తిరిగొచ్చాడు. అందుకు ఎంతో వ్యవధి లేదు. సర్వవీక్షణుడు తనని వెన్నంటి వచ్చి పట్టుకోకముందే తను తప్పించుకోవాలి.
“అమ్మా! నాన్నా! వైశాలీ! అందరూ వినండి. మనం ఒక పెద్ద ప్రమాదంలో వున్నాం. మరికొద్ది రోజుల్లో జరగబోయే సంఘటనలు చెప్తాను”” అని తను సర్వవీక్షణుడి దగ్గిరకి వెళ్ళటం దగ్గిర్నుంచీ తరువాతి పరిణామాలన్నీ చెప్పాడు.
“నేను రాజునీ మిమ్మల్నీ మోసం చేసి పారిపోలేదు. గతంలోకి వెళ్ళిపడ్డాను. నాకు తెలియనిచోట పూర్తి అపరిచితులమధ్య గడిపాను. మళ్ళీ వర్తమానాన్ని చేరుకోవచ్చన్న నమ్మకంతో అక్కడే వున్నాను. అలాగే వర్తమానాన్ని చేరుకున్నాను. అప్పటికి నేను వదిలిపెట్టిన వర్తమానానికి రెండేళ్ళు కలిసాయి. చాలా విధ్వంసం జరిగింది. నావలన మీరు చాలా కష్టాలు పడ్డారు”” అన్నాడు కన్నీళ్ళతో.
తాము పడ్డామన్న కష్టాలు వాళ్ళెవరికీ తెలీవు. అసలలా జరుగుతుందన్న సూచనకూడా వాళ్ళకి అందలేదు. వాళ్ళవరకూ అది వర్తమానమే. వాళ్ళు గడుపుతున్న జీవితమే. వాళ్ళకి నచ్చజెప్పి తనతో తీసుకెళ్ళడానికి చాలా ప్రయాసపడ్డాడు మృత్యుంజయుడు.
“నేను కాలనౌకని తయారుచేసాను. మనం ఆ కాలాన్ని దాటుకుని వెళ్ళిపోదాం. అందరం హాయిగా బతకవచ్చు”” అన్నాడు .
“నువ్వే ఇక్కడ వుండిపోవచ్చుకదా? సర్వవీక్షణుడిదగ్గిరకి వెళ్ళకు. వెళ్తే ఏం జరుగుతుందో నీకు తెలుసుకదా?”” అంది తల్లి. కొడుకు ప్రయోజకత్వంపై ఆమెకెలాంటి అనుమానంలేదు. ఏదో జరగబోతోందని భయపడి ఎక్కడికో పారిపోవటమనేది ఆమెకి నచ్చలేదు.
“కాలంలో మనం జీవిస్తూ వున్నప్పుడు కాలగతిని మార్చలేం. కాలాన్ని వేగంగా దాటుకునిపోయినప్పుడు మాత్రమే అది సాధ్యపడుతుంది. నేనిక్కడే వుండి రోజులు గడుపుతుంటే అప్పుడెలా జరిగిందో ఇంకోసారికూడా అలాగే జరుగుతుంది. ఎన్నిసార్లేనా అలాగే జరుగుతుంది” వివరించాడు.
“వాడు మహాపండితుడే. కాలజ్ఞానికూడా. వాడు చెప్పినట్టే విందాం”” అన్నాడు మృత్యుంజయుడి తండ్రి. ఆయన పెదవులమీద చిన్న హాసరేఖలాంటిది వుంది. అందులో ఎన్నో భావాలు దాగి వున్నాయి. ఇంకెన్నో తొంగిచూసాయి. కొడుకు చెప్పినదంతా నిజమే కావచ్చు. అతడంత సాంకేతికతనీ సాధించి వుండవచ్చు. కానీ ఒకరి కాలగతిని ఇంకొకరు మార్చగలరా అనేది ఆయన జవాబు వెతుకుతున్న ప్రశ్న. సాంకేతిక పరిభాషలో పదార్ధం అదే ఐనప్పుడు మరొకరి కాలంలోకి వెళ్ళడం ఏటవాలుగా వెళ్ళడమౌతుంది. కాలయానంలో అలాంటిది సాధ్యపడదు. అంతా రుజుమార్గమే.
అందరూ అర్ధరాత్రివేళ కాలనౌక ఎక్కారు. అది ఎక్కినంతమందికీ చోటిచ్చింది. కానీ ఒక పెద్ద పొరపాటు అక్కడే జరిగిపోయింది. దాటడానికి వంద సంవత్సరాల కాలాన్ని ఎంచుకున్నాడు మృత్యుంజయుడు. అంతకాలమైతే సర్వవీక్షణుడు బతికి వుండడు, అతని వంశానికి చెందినవాళ్ళూ ఎవరూ వుండరనుకున్నాడు. గడిచిపోయిన కాలంతో గడపాల్సిన జీవితాన్ని సమన్వయపరచడంకూడా తేలికని భావించాడు. కానీ వెనక్కి చూసుకుంటే నౌకలో ఎవరూ లేరు. అతడు విభ్రాంతుడయ్యాడు.
ఏమయ్యారు, వీళ్ళంతా? ఎక్కడ మాయమయ్యారు? ఎక్కడ ఏ సూత్రం తప్పుపోయింది? అతనికి పిచ్చెక్కిపోయింది. కాలంలో ముందుకీ వెనక్కీ ఎన్నిసార్లో తిరిగాడుకానీ వాళ్ళలో ఒకరుకూడా దొరకలేదు. హిమాలయాల్లో ఒక దగ్గిర నౌకని ఆపి దిగిపోయాడు. పిచ్చివాడిలా ఏడుస్తూ తిరుగుతుంటే ఒక యోగి అతన్ని ఆపి అడిగాడు.
“నాయనా! ఏం జరిగింది?”” అని.
మృత్యుంజయుడు భోరున ఏడుస్తూ జరిగింది చెప్పాడు. ఆయన శాంతంగా అంతా విన్నాడు.
“కాలనౌకా? సృష్టిని తిరగరాద్దామనుకున్నావా? పిచ్చివాడా! నీకు నువ్వే నిజం. నీకు నువ్వే నిజమైన అబద్ధం. ఈ వైరుధ్యాలమధ్య చిక్కుకున్న నువ్వు కాలగతిని ఎలా మార్చగలననుకున్నావు? ఈ సృష్టిలో శాశ్వత బంధాలేవీ వుండవు. తల్లిదండ్రులదీ పిల్లలదీ రుణానుబంధం. అది తీరగానే నీ తల్లిదండ్రులూ, కొడుకూ అదృశ్యమయ్యారు. తరువాతి జన్మల్లోకి వెళ్ళిపోయారు. ఇక నీ భార్య… నీ భర్తృస్థానాన్ని ఆమె ప్రేమించింది. నువ్వుకాక మరే వ్యక్తి ఆ స్థానంలో వున్నా ఆమె అలానే ప్రేమించేది. నీతో ఆమెకే అనుబంధం లేదు. ఆయువు తీరగానే ఆమె వెళ్ళిపోయింది”” అన్నాడు.
అంతా అర్థమయ్యీ కానట్టు… అంతా అరటిపండు వొలిచి చేతిలో పెట్టినట్టే వుంది. కానీ అది అరటిపండు కాదేమోనన్న సందేహం.
తనేం చెయ్యాలిప్పుడు?” ఒక ప్రశ్న. అక్కడెవరూ లేరు. ఆ సాధువు కనిపించలేదు. ఆ ప్రశ్నకి జవాబు వెతుకుతూ విశ్వమంతా పరిభ్రమించాడు. కాలమంతా తిరిగాడు. చనిపోవాలనుకున్నాడు. కానీ ఆత్మహత్యతో ఈ దు:ఖం ఆగుతుందా? వచ్చే జన్మకి కొనసాగితే? కాలనౌకనేం చెయ్యాలి? అందులో అపారమైన విరుద్ధపదార్ధం వుంది. భయంకరమైన రణగోళాలకి సరిపోతుంది. దాన్నేం చెయ్యాలి? సర్వవీక్షణుడు వేసిన సంకెళ్ళు తొలగిపోయాయిగానీ తనకి తను వేసుకున్న సంకెళ్ళలో తనే ఇరుక్కుపోయాడు మృత్యుంజయుడు.
అంత విరుద్ధపదార్ధంతో భూమ్మీద దిగాలంటే భయం. సర్వవీక్షణుడి వారసులు ఎందరున్నారో! భూమికీ, భూమిపైనున్న సృష్టికీ నష్టం జరగకుండా విరుద్ధపదార్ధాన్ని ధ్వంసం చేసేలా వుపయోగపడతాయేమోనని మనుషులు చేసే విజ్ఞానశాస్త్రప్రయోగాలు చూద్దామంటే మహాభారతయుద్ధం తర్వాత నాగరీకతంతా కనుమరుగైంది. బౌద్ధధర్మం ఆవిర్భవించి కొంత విజ్ఞానాన్ని వెలికి తీసిందిగానీ, అంతర్గత మార్పులతో అది మతంగా మారిపోయింది. ఆ తర్వాత భరతఖండం వెలుపలినుంచీ విదేశీయుల దాడులు… నలందా, తక్షశిలా విద్యాలయాలు కాలగర్భాన కలిసిపోయాయి. రాజులకి ఎంతసేపూ రాజ్య విస్తరణ, అందుకోసం యుద్ధాలు, యుద్ధవిద్యలు తప్ప మరేవీ చదువులు కాకుండా పోయాయి. తదుపరిరోజుల్ని చీకటిరోజులనవచ్చు. ఇప్పుడు మళ్ళీ శాస్త్రవిజ్ఞానం వూపందుకుంది. ఎదురుచూపుతో, వంటరితనంతో సహజీవనానికీ అలవాటుపడిపోయాడు.
మళ్ళీ అతడు గతంలోకి వెళ్ళినప్పుడు తను వాళ్ళని కాలనౌక ఎక్కించినప్పటివరకే వాళ్ళు కనిపించారు. ఆ తర్వాత భౌతికంగా వాళ్ళు కాలంలోంచీ దాటిపోయారుకాబట్టి ఇంక కనిపించలేదు. ఆ గతానికీ, క్షణక్షణానికీ గతంగా మారుతున్న వర్తమానానికీ మధ్య ప్రయాణం చేస్తూ కాలంలో ముందుకి వెళ్తున్నాడు. ఆయువుని పోగుచేసుకుంటున్నాడు.
ఆమో, ధన్యా నిద్రలేచాక ఇదంతా ఇంత వివరంగా కాదుగానీ చెప్పనైతే చెప్పాడు మృత్యుంజయుడు, “”అందరూ ఒకసారే మరణిస్తారు. నావాళ్ళు రెండుసార్లు చనిపోయారు. ఆ రెండుసార్లకీ కారణం నేనే కావటం విషాదం”” అన్న ముక్తాయింపుతో. “బలమైన బంధం వుంటేనే ఒక మనిషి రెండో మనిషిని జన్మజన్మాంతరాలవరకూ అనుసరించి వస్తారు. కాబట్టి ఏ యిద్దరూ కలిసి కాలనౌకలో ప్రయాణం చెయ్యటం కుదరదు”” అన్నాడు. ఇంకో పెద్ద పొరపాటు జరగవలసి వుండటంతో ఆ మాటలెందుకో ఆమో మనసులోకి ఇంకలేదు. ఇంకినంతవరకూ అతను వాటిని మరోలా అన్వయించుకున్నాడు.
ఆమో కలని పూర్తిగా విన్నాడు మృత్యుంజయుడు. పద్మమాలికతో ముగియని అనుబంధమేదో ఆమోని వెంటాడుతోందని అర్థమైంది.
“గతంలోకి వెళ్ళి ఆమెని కలుసుకుంటావా?” అని అడిగాడు.
ఇప్పటికి భూమ్మీద ఇరవైనాలుగ్గంటల పైనే అయింది. బాస్ విశ్వా పేలిపోయి. అక్కడంతా కంగారుపడుతుంటారని తెలుసు. తామిద్దరూ క్షేమంగానే వున్నారని వాళ్ళకి వార్త పెడితే అన్న ఆలోచన వచ్చింది ఆమోకి. తన తల్లిదండ్రులకీ, ధన్య తల్లిదండ్రులకీ అది ఆనందాన్ని కలిగిస్తుంది. కానీ ఆ వార్త ఆధారంగా బాస్ గాలింపు మొదలుపెడుతుంది. తాము దొరికిపోతే? అందుకు మృత్యుంజయుడు వప్పుకుంటాడా? కచ్చితంగా వప్పుకోడు. తనకి సహాయంకూడా చెయ్యడు. అసలతను తమనేం చెయ్యబోతున్నాడో ఇంకా ఒక స్పష్టత రాలేదు. అందుకే తన ప్రతిపాదనలేవీ బయటికి అనలేదు. ఐనా తన మనస్సులో ఏం జరుగుతోందో తెలుసుకోవడం మృత్యుంజయుడికి పెద్ద విషయమేంకాదు. అతడు చెప్పినట్టే చేద్దామనుకున్నాడు.
కాలనౌకని వాడటం ఆమో పూర్తిగా నేర్చుకున్నాడు. మరో సాంకేతికతతో తయారైన వ్యోమనౌకనికూడా. అతని గమ్యం చాలా కచ్చితంగా వుంది. ఆ కాళికాలయం… గతంలో ఎక్కడుందో స్థలకాలాలతోసహా వెతికి పట్టుకోవాలి.
మృత్యుంజయుడిదగ్గిర వున్న సెల్‍ఫోన్‍లాంటి దర్పణం అందుకు వుపయోగపడింది. దాన్ని కాలనౌకకి అనుసంధానిస్తే ప్రతి ప్రదేశాన్నీ కాల వ్యత్యాసంతో చూపిస్తుంది. ఆమో తన వెతుకులాటని కుదించుకుంటూ వెళ్ళాడు. తెలుగుదేశాలు, స్వచ్చమైన తెలుగు భాష, కాళికాలయాలు… అలా వెతకగా వెతకగా కనిపించింది పద్మమాలిక… రెండువేల సంవత్సరాలక్రితం… అదీ ఇప్పుడు బాస్ వున్న చోటికి దగ్గిరగానే… సరిగ్గా ఆమో కలలో కనిపించినట్టుగానే. అతడే కాదు, ధన్యకూడా చకితురాలైంది.
ఒక కల పదేపదే రావడం, అందులో కొన్ని దృశ్యాలు కళ్ళకి కట్టినట్టు కనపడటం, అవి నిజంగానే వుండటం… దిగ్భ్రాంతిని కలిగించాయి. అతను ఆమెని వెతుక్కుంటూ వెళ్ళిపోతాడా? ఆ ఆలోచనే ధన్యని వంటరితనంలో ముంచెత్తింది. అంతరంగమంతా అనంతశూన్యంతో నిండిపోయింది. తనిప్పుడేం చెయ్యాలి? ఈ మృత్యుంజయుడితో కాలయానం చేస్తూ, శాశ్వతంగా వుండిపోవాలా? లేదా, వెనక్కి తిరిగి వెళ్ళిపోవాలా? మృత్యుంజయుడు తనని పంపిస్తాడా? అన్న ప్రశ్నలు ఆమె మనసులో కదిలాయి.
ఆమోకి మాత్రం పద్మమాలికని చూసి ఒక పజిల్ విడినట్టనిపించింది తప్ప ఎలాంటి ప్రేమా కలగలేదు.
“కాబట్టి పద్మమాలిక నిజం. నీ కలా నిజం. ఆనందమోహనా! నువ్విప్పుడు నిర్ణయించుకోవలసినది అప్పట్లో నువ్వెవరు అనేది. మైత్రీపాలుడివా? అశ్వికుడివా?”” అన్నాడు మృత్యుంజయుడు.
నిజమే. తనెవరు? పద్మమాలికకోసం పోటీ పడ్డ ఇద్దర్లో తనెవరు?
“నేనక్కడికి వెళ్తాను”” అన్నాడు ఆమో వుద్వేగంతో.
“అవసరమా?”” అన్నాడు మృత్యుంజయుడు. వద్దని ఆపితే బావుండునని ఆరాటంగా చూసింది ధన్య.
“నా కలా , అందులోని మనుషులూ నిజమని తెలిసింది. అక్కడితో సరిపోదు. వెళ్ళి లెక్కలు తేల్చుకోవాలి. ఆ స్త్రీ ఎందుకు నన్నిలా వెంటాడుతోందో తెలుసుకోవాలి. లేకపోతే నాకు మనశ్శాంతి వుండదు”” అన్నాడు ఆమో. చిన్నపిల్లవాడు మారాము చేస్తున్నట్టుగా అనిపించింది మృత్యుంజయుడికి. తన కొడుకు గుర్తొచ్చాడు.
అతని ప్రయాణం నిర్ధారించబడింది. గంటకి వెయ్యి సంవత్సరాల వేగంతో.
“నువ్వు మైత్రీపాలుడివైతే నీ మృత్యుస్థానం అక్కడ వుంది. అశ్వికుడు కత్తితో అతన్ని పొడిచి చంపేసాడు. నువ్వే అశ్వికుడివైతే నీ మృత్యుస్థానం ఇంకెక్కడో వుంటుంది. రాజకుమారిని ఎత్తుకుపోతుంటే చూస్తూ వూరుకోరుకదా? అతన్ని తరుముతూ వెళ్తారు. అతన్ని చంపేనా ఆమెని రక్షిస్తారు”” అని అతనింకా చెప్పబోతుంటే ఆమో అతన్ని ఆపి,
“నేనెవర్నేనా పర్వాలేదు. పద్మమాలికని నేను కలవాలి. జాగ్రత్తగానే వుంటాను”” అన్నాడు కచ్చితంగా మరో ఆలోచనకి చోటులేనట్టు.
అతన్నెందుకు వెళ్ళనిస్తున్నారు? అన్ని ఆలోచనలూ తెలిసిన మీకు నా మనసు తెలియదా అన్నట్టు కన్నీళ్ళతో చూసింది ధన్య. భయంలేదన్నట్టు ఆమె తలమీద చెయ్యి వేసి నిమిరాడు మృత్యుంజయుడు. కాలనౌకే చేతిలో వున్న అతనికి భవిష్యత్తు తెలియదా? అని స్థిమితపడింది ధన్య. ఆమోకి కలిగిననట్టు అతను తమనేదో చేస్తాడన్న భయం ఆమెకి కలగలేదు.
“మా యిద్దర్నీ చంద్రగ్రహంమీద వదిలిపెట్టి నువ్వు వెళ్ళు”” అన్నాడు మృత్యుంజయుడు. వాళ్ళిద్దర్నీ చంద్రగ్రహంమీద వదిలిపెట్టి తను మళ్ళీ బాస్ ఇప్పుడున్న స్థానానికి వేలకిలోమీటర్ల ఎత్తుకి చేరుకోవాలి. అలాగైతేనే ఎవరూ గమనించరు.
“చంద్రుడిమీద ఎక్కడ?”” అడిగాడు ఆమో. అతను ధన్యకేసి సూటిగా చూడలేకపోయాడు. చాలా బాధపెడుతున్నాడు ఆమెని. కానీ ఇంతటితో పద్మమాలిక అధ్యాయాన్ని ముగించేసి తనతో మనసు విప్పి మాట్లాడాలి, కలిసి మనసారా నవ్వాలి అనుకున్నాడు. వర్చువల్ కార్నేషన్స్ పడుతుంటే ఆమెతో కలిసి నవ్విన నవ్వు గుర్తొచ్చిందతనికి. అలాంటి క్షణం మళ్ళీ రావాలని ఆరాటపడ్డాడు. అందుకు తన అర్హతని అంతరరంగం ప్రశ్నిస్తున్నా.
“భూమికి కనిపించని సగంలో. లేకపోతే వాళ్ళు మమ్మల్ని తేలిగ్గా పట్టుకోగలుగుతారు” అన్నాడు మృత్యుంజయుడు.
చంద్రుడికి ఒక ప్రత్యేకత వుంది. చంద్రుడు తన చుట్టూ తను తిరిగే వేగం, భూమి చుట్టూ తిరిగే వేగం ఒకటే. ఆ కారణంచేత చంద్రుడెప్పుడూ తన చుట్టూ తను చేసే పరిభ్రమణాన్ని పూర్తిచేసుకోలేడు. చంద్రుడిలో ఒక సగంమాత్రమే భూమికి కనిపిస్తుంది. భూమికి కనిపించని ఆ రెండో సగంలో దిగారు ధన్యా, మృత్యుంజయుడు. ఆమో వాళ్ళకి వీడ్కోలు చెప్పి వెళ్ళిపోయాడు.
“అతను తిరిగొస్తాడా?”” అని మళ్ళీ అడిగింది ధన్య.
“నువ్వే చూడు”” అన్నాడు మృత్యుంజయుడు.
దాదాపు రెండువేల ఐదువందల సంవత్సరాలక్రితం… ప్రతిష్ఠానపురం. మూలక రాజ్యం. శ్రీముఖుడి రాణివాసం. ఉద్యానవనంలో ఒక్కర్తీ కూర్చుని వుంది పద్మమాలిక. చిక్కి శల్యావశిష్ఠంగా వుంది. ముఖంలో ప్రస్ఫుటమైన దిగులు. కాళికాలయంముందు కూర్చున్నప్పటి మనిషి కాదు. అప్పుడొక ఘనీభూత సౌందర్యం. ఇప్పుడు లీలామాత్రపు సౌందర్యరేఖ. దిగులు మనిషిని ఎంతగానేనా మార్చివేస్తుంది.
ఎంతలో పరిస్థితులు ఎంతగా మారిపోయాయి! అవే సంఘటనలు వద్దన్నా ఆమె కళ్ళముందు కదుల్తున్నాయి.
దీపకర్ణి శాతవాహన వంశానికి ఆద్యుడు. అతడి కొడుకు శాతకర్ణి. మనుమడు శ్రీముఖుడు. వారిది మూలకరాజ్యం. ప్రతిష్ఠానపురం రాజధాని. ఒకప్పుడు సూర్యవంశ క్షత్రియుడు, శ్రీరాముడి పూర్వీకుడు అశ్మకుడు అశ్మకరాజ్యాన్ని స్థాపిస్తే అతడి కొడుకు, అక్షత్రియం చేస్తానని శపథం పట్టిన పరశురామునినుంచీ స్త్రీలు కవచంగా ఏర్పడి కాపాడబడి నారీకవచుడని పిలవబడినవాడు, మూలకుడు ప్రతిష్ఠానపురాన్ని నిర్మించి మూలకరాజ్యాన్ని స్థాపించాడు. ఆ మూలకరాజ్యం ఇప్పుడు శ్రీముఖ శాతకర్ణిది.
దక్షిణాపథం ప్రాబల్యంలేని చిన్నచిన్న రాజ్యాలుగా స్థానికవంశాల పాలనలో వుంది. మగథ, ఆంధ్రలాంటి రాజ్యాలు బలహీనపడ్డాయి. ఆఖరి కణ్వరాజు సుశర్మని వోడించి మగథ రాజ్యాన్నీ, ఆంధ్రరాజుని వోడించి ఆంధ్రరాజ్యాన్నీ జయించాడు శ్రీముఖుడు.
మగథ రాజ్యాన్ని బార్హద్రథులు, ప్రద్యోతనులు,హర్యాంకులు, శిశునాగులు, నందులు, మౌర్యులు, శుంగులు, కణ్వులు వరసగా పాలించారు. రెండవ బార్హద్రథుడనే పేరున్న జరాసంధుడు పాండవ మధ్యముడు భీముడి చేతిలో చనిపోయాడు. అంత పురాతనమైనది ఆ రాజ్యం. ఇంక ఆంధ్రరాజ్యంకూడా అంత పురాతనమైనదే. బలి అనే రాజుకి అంగ,వంగ,సుంహ్మ,పుండ్ర,కళింగాంధ్రులనే ఆరుగురు కొడుకులు. వాళ్ళకి అతడు తన రాజ్యాన్ని పంచి యిస్తే వాళ్ళ పేర్లమీద అవి ప్రశస్తమయ్యాయి. మొదటి ఆంధ్రరాజు ఆంధ్రుడు దశరథుడి సమకాలికుడు. ఆ వంశంలో ఆఖరివాడు జనమేజయుడి సమకాలికుడు. ఆ తర్వాత ఆ వంశం ప్రాచుర్యాన్ని కోల్పోయింది.
ఈ రెండు రాజ్యాలనీ శ్రీముఖుడు జయించాడు. అక్కడితో తన జైత్రయాత్రని ఆపలేదతడు. అశ్మకరాజు గోబదనీ, అతడికి సహాయకులుగా వచ్చి అతడి పక్షాన యుద్ధం చేసిన నారన, కమ్వయస, సిరివయస, సామగోపులనే స్థానిక పాలకులనీ కోటిలింగాల దగ్గిర వోడించి వారి సంపదనంతా తన పరం చేసుకుని, తన విజయానికి చెరిగిపోని గుర్తుగా వారు ముద్రించుకున్న నాణాల వెనుక తన ముద్ర వేసుకున్నాడు.
యుద్ధంలో ఓటమి తర్వాత తన తండ్రి ఖిన్నుడై రాచగృహానికి వచ్చాడు. అతడన్నమాటలు-
“అదేమి రాజ్యకాంక్ష… అదేమి యుద్ధకాంక్ష… ప్రశాంతంగా వున్న దక్షిణాపథాన్ని ఒకనాడు అశోకుడు విధ్వంసం చేసి మహా చక్రవర్తినని పేరు తెచ్చుకున్నాడు. కళింగయుద్ధం తర్వాత ఎంత వగస్తేనేమి, ఎంత మారితేనేమి, బౌద్ధాన్ని కౌగిలించుకుంటేనేమి, జరిగిన హింస సమసిపోదుకదా? చరిత్రపుటలమీదినుంచీ చెరిగిపోదుకదా? మనుషుల మనసుల్లోంచీ తొలగిపోదుకదా? ఇప్పుడీ శ్రీముఖుడు మళ్ళీ అదే హింసని తవ్విపోసాడు. అమ్మా! అతడితో సంధి తప్ప మరో మార్గం లేదు. లేకపోతే నీ తండ్రి, అతడి స్నేహితులు బందీలౌతారు. ప్రజలు ఇక్కట్లపాలౌతారు. నీ మనసు సంసిద్ధం చేసుకో…”” అని ఆగాడు.
పశ్చిమగోదావరి జిల్లా రెడ్డి పోలవరంలో 16 July, 1962 లో జననం. వరంగల్లో వుద్యోగం. హెడ్‍పోస్ట్‌మాస్టర్‍గా వరంగల్లో స్వచ్చందపదవీ విరమణ.
వివాహం శ్రీ చదలవాడ విష్ణుమూర్తిగారితో. వారు డెప్యూటీ ఏగ్జిక్యూటివ్ ఇంజనీరుగా చేసి రిటైరయారు.
మొదటి కథ అనగనగా 1978లో వనితాజ్యోతి మాసపత్రికలో అచ్చైంది. వీరివి 225కి పైగా కథలు, 9 నవలలు వివిధ పత్రికల్లో ప్రచురించబడ్డాయి. గూడు, సింధూరి, గుండెలోతు అనే కథాసంపుటాలు, నీలినక్షత్రం అనే నవల పుస్తకాలుగా వచ్చాయి. సింధూరి అనే సంపుటానికి శ్రీమతి సుశీలా నారాయణ రెడ్డి అవార్డు 2005 లో వచ్చింది. ప్రేమలోంచీ ప్రేమలోకి అనే నవలకి ఆంధ్రభూమి ప్రథమ, తిరస్కృతులు, నీకోసం నేను అనే నవలలకి ఆంధ్రభూమి ద్వితీయ, 5-3-2 అనే నవలకి కినిగె ద్వితీయ బహుమతులు వచ్చాయి. ఎంతెంతదూరం? అనే కథకి విపుల కన్సొలేషన్ బహుమతి, శ్రీమతి రంగవల్లి ట్రస్ట్ అవార్డు వచ్చాయి. ఇవికాక కథలకు మరో ఏడెనిమిది బహుమతులు వచ్చాయి.
కథలకు కాన్వాస్ పెద్దదిగా వుండాలనేది వీరి అభిప్రాయం.