ఊదాపచ్చనౌక – 11 by S Sridevi

తరువాతిది చెప్పలేక తల దించుకున్నాడు. అందులో సూచనాప్రాయంగా ఆయన అభిప్రాయం… తను దిగ్గున తలెత్తింది.
“ఔను. నువ్వనుకుంటున్నదే నిజం. అతన్ని అల్లునిగా చేసుకుని అందరి పరువూ నిలబెట్టబోతున్నాను””
తన మనసులో ప్రకంపనలు… ఈ యుద్ధం పర్యవసానం ఇదా? ఎవరు చేసిన తప్పు ఎవరి జీవితగతులని మార్చబోతోంది? ఒక చిన్న రాజ్యం అశ్మక. దాని చుట్టూ వున్న మరికొన్ని చిన్న చిన్న రాజ్యాలు. ఎంతో సాదాగా ఎలాంటి ఆకాంక్షలూ లేకుండా జీవిస్తున్నాయి. మూలక కూడా చిన్నదే. దాని రాజ్యకాంక్ష అందరి జీవితాలనూ తలక్రిందులు చేస్తోంది. ఇందులో తన పాత్ర ఎంత? తన కలలెందుకు ఛిద్రమౌతున్నాయి?
“నాన్నగారూ! నెను మైత్రీపాలునికి వాగ్దత్తను. మా వివాహానికి మీరొప్పుకున్నారు”” అంది తను కన్నీళ్ళతో. జరగబోయేదాన్ని జీర్ణించుకోలేకపోతోంది.
“పద్మా! అదంతా గతం” అన్నాడు తండ్రి. “ఇప్పుడీ రాజ్యం, ప్రజలు వారి సౌఖ్యంతోపాటు నీ తండ్రీ అతడి అనుచరుల గౌరవమర్యాదలు నీ చేతిలో వున్నాయి. బంధుత్వం ఒకటే ఈ అన్నిటినీ కాపాడుతుంది””
ఇంక చెప్పేదేమీ లేదన్నట్టు ఆయన అక్కడినుండీ వెళ్ళిపోయాడు.
తనముందున్నవి రెండే దారులు. ఒకటి మైత్రీపాలునితో రాజ్యం వదిలి పారిపోవటం. సమీపారణ్యాలలోని శబరజాతులని సమైక్యపరుచుకుని తిరుగుబాటు చెయ్యటం. దీనికి చాలా మూల్యం చెల్లించవలసి రావచ్చు. తండ్రి భయపడినవన్నిటినీ పణంగా పెట్టవలసిరావచ్చు. రెండవది… అతడిని కడసారి చూసి పరాధీన కావటం… ఈ రెండిటిలో ఏది చెయ్యాలోకూడా అతన్నే నిర్ణయించమనాలి.
తల్లిగానీ తండ్రిగానీ తన ముఖాన్ని చూడలేకుండా వున్నారు. తన నిర్ణయమ్మీద ఐదు రాజ్యాల ప్రజలు ఆశలు పెంచుకున్నారు. సంకేతస్థలానికి రమ్మని మైత్రీపాలునికి కబురు పంపి తను చెలికత్తెలతో బయలుదేరింది. తండ్రి యుద్ధంలో వోడటంతోటే ఆయన అంత:పురమర్యాద అంతరించిందన్న విషయం కొంత ఆలస్యంగా తెలిసింది. తను మైత్రీపాలుడిని కలవటానికి వెళ్ళబోతున్న విషయం శ్రీముఖుడికి తెలిసిపోయింది. కలవటానికి వస్తున్నవాడిని తన కళ్ళముందే చంపేసి తననెత్తుకుపోయాడు.
పెళ్ళైపోయింది. తనీ అంత:పురంలో బందీ అయింది. కానీ తన మనసు?
కళ్ళు మూసినా తెరిచినా అదే దృశ్యం… రక్తపుమడుగులో గిలగిల కొట్టుకుని మైత్రీపాలుడు ప్రాణం వదిలిన దృశ్యం… అతడి చావుకి తనేనా కారణం? అంతిమంగా శ్రీముఖుడితో తన పెళ్ళి తప్పనిదైనప్పుడు మైత్రీపాలుడి అపమృత్యువుని చేజేతులారా ఎందుకు ఆహ్వానించినట్టు? శ్రీముఖుడి రాక కొంచెం ఆలస్యమై వుంటే మైత్రీపాలుడితోపాటుగా తననూ చంపేసి వుండేవాడేమో! అప్పుడు తన తండ్రీ, రాజ్యమూ,ప్రజలూ ఏమై వుండేవారు? తనతనికి దక్కిందిగాబట్టి శ్రీముఖుడనే అగ్నికీల కొంత చల్లారిందేమో! నిరంతరం అదే చింతన… ఈ యుద్ధం, పెళ్ళీ ఒక మిథ్య… మైత్రీపాలుని చావు… అదొక్కటీ మాత్రమే నిజం…
దు:ఖాన్ని తట్టుకోలేకపోయింది పద్మమాలిక. చేతుల్లో ముఖం దాచుకుని వెక్కి వెక్కి ఏడుస్తున్న సమయాన ఏదో పెద్ద వాహనం ఆగిన చప్పుడు. అంత:పుర వుద్యానవనానికి బయటినుంచీ చుట్టూ రక్షణవలయం వుంటుంది. దాన్ని ఛేదించుకుని ఎవరూ రాలేరు. కానీ ఈ వచ్చిన వాహనం ఆకాశమార్గంలోంచీ దిగింది.
పద్మమాలిక నివ్వెరబోయింది. అప్పటికింకా విమానాలు లేవు. పురాణాల్లో చదువుకోవటమే. ఆమె ఆశ్చర్యం తీరకముందే అందులోంచీ ఒక వ్యక్తి దిగాడు. అతన్ని చూసి ఆమె నిలువునా కంపించిపోయింది.
మైత్రీపాలుడా? అచ్చం అలాగే వున్నాడు. కానీ అతడు తనకళ్ళముందే మరణించాడు. అతడు విమానచోదకుడు కాదు. అతని ఆహార్యం ఇలా వుండదు…” ఆమె ఆలోచనలు సాగుతునే వున్నాయి. అతడొచ్చి ఆమె చెయ్యి పట్టుకున్నాడు.
“ఎవరు నువ్వు? ఎంత సాహసం? నేనెవరో తెలుసా? శ్రీముఖ శాతకర్ణి రాణిని…”” అని ఆమె ప్రతిఘటిస్తునే వుంది. అతడామెని లాక్కుని వెళ్ళి తన వాహనంలో కూర్చుండబెట్టాడు. క్షణాలలో అది పైకి లేచింది. ఊదాపచ్చ కవచాన్ని ఆమెకి చూపించి తొదుక్కోమని సూచించాడు. ఆమె యాంత్రికంగా చేసింది.

---

ఆ తర్వాతి సంఘటనలన్నీ త్వరత్వరగా జరిగిపోయాయి.
చంద్రుడిమీద ఇద్దరు మనుషులు దిగారు” అని ప్రకటించింది నాసా. ఆ తర్వాత కొద్దినిముషాలకే రెండో ప్రకటన వచ్చింది. “వారిలో ఒకరు కనిపించడం లేదు. ఒకరే కనిపిస్తున్నారు” అని.
కొద్దిసేపటికి భూమ్మీది ఒక కోటిమంది వ్యక్తులు వున్నట్టుండి మాయమయ్యారు. చంద్రుడిమీదున్న ధన్యతోసహా. వాళ్ళు వేసుకున్న బట్టలు అలా కుప్పల్లా జారిపోయాయి. వాళ్ళు లేరు. మాయమైన ధన్య స్థానంవైపు సాలోచనగా చూసాడు మృత్యుంజయుడు. ఏం జరిగి వుంటుందో సూచనప్రాయంగా అర్థమైంది. ఆమో తిరిగి వస్తే అది నిర్ధారణౌతుంది. అతనిలా ఎందుకు చేసాడు అనేది ప్రశ్న.
భూమ్మీది పరిస్థితి చాలా గందరగోళంగా వుంది. ఒక పాపాయి వుయ్యాల్లోంచీ తల్లి చూస్తుండగానే మాయమైంది. అలాగే ఆమె తండ్రి, నాయనమ్మ… ఇలా కొన్ని తరాలవాళ్ళు అదృశ్యమయారు. మాట్లాడుతూ మాట్లాడుతూ వున్న యువకుడు, మంచమ్మీద పడుక్కున్న వృద్ధుడు, కంప్యూటర్ ముందు పనిచేసుకుంటున్న వుద్యోగి… ఒకొక్క ఇంట్లోంచే ముగ్గురూ నలుగురూ కొన్ని చోట్ల. మాయమైనవారిలో సామాన్యులు, అనామకులతోపాటు కొన్నిదేశాల అధ్యక్షులు, ప్రముఖ సంస్థల అధిపతులు ఇంకా ముఖ్యమైనవాళ్ళెందరో వున్నారు. ఈ వార్తలన్నీ, దృశ్యశ్రవణ మాధ్యమాలద్వారా ప్రజలకి తెలుస్తున్నాయి. పెద్ద కల్లోలాన్ని సృష్టించసాగాయి.
అబ్రహం ఆమ్నెస్టీ ఇంట్రనేషనల్ ముందు వున్నాడు. అ సంస్థ అధినేతకూడా అదృశ్యమైనవారిలో వున్నాడు.
ఇలా ప్రతి వెయ్యిమందికీ ఒకరు తమ కళ్ళముందే అదృశ్యమయ్యేసరికి ప్రజల ఆగ్రహం మిన్నంటింది. మాయమైన ప్రతి వొక్క వ్యక్తి వెనుకా తల్లిదండ్రులు, తోబుట్టువులు, భార్యాపిల్లలు లేక భర్త, వెరసి ఒక పాతికమంది కనీసం… వెరసి పాతిక కోట్లమంది…తిరగబడుతున్నారు. ప్రపంచవ్యాప్తంగా ఒక పెద్ద అల్లకల్లోలం చెలరేగింది. ప్రభుత్వాలు శాస్త్రవేత్తల చేత చేయిస్తున్న ప్రయోగాలే కారణమని నిరసనలు వెల్లువెత్తుని లేచాయి. ప్రభుత్వ ఆస్థులు ధ్వంసం చేస్తున్నారు. ఈ వార్తలన్నీ కుప్పతిప్పలుగా వివిధ దేశాధినేతలముందు వచ్చిపడుతున్నాయి. అన్నివేళ్ళూ భారత్‍వైపుకి తిరిగాయి. బాస్ చేస్తున్న ప్రయోగాలవల్లనే ఇదంతా అని.
ప్రిమియర్ ఆలోచనలో పడ్డారు. ఆమో ఆ ఏలియన్ నౌకని పట్టుకోబోయాడా? బాస్‍కి ఎలాంటి సమాచారం ఇవ్వకుండా అతనిలాంటి పని ఎందుకు చేసాడు? ఆ ఏలియన్ షిప్‍లోనివాళ్ళే ఇదంతా చేసారా? వాళ్ళే ఆమో ధన్యలని ఎత్తుకుపోయారా? వున్నట్టుండి మనుషులు మాయమవ్వటం ఎలా సాధ్యం? చంద్రుడిమీద దిగినవాళ్ళెవరు? ఎన్నో ప్రశ్నలు. శ్యామ్‍తో కలిసి అంతరిక్షంలోకి బయల్దేరారు.
బాస్ విశ్వా శకలాలు వెతకటానికి తోడ్పడబోయిన పదిదేశాల వ్యోమనౌకలు చంద్రమండలాన్ని చుట్టుముట్టాయి. మృత్యుంజయుడు వాళ్ళకి కనిపించకుండా ఒక కొండ వెనక్కి తప్పుకున్నాడు.
ఇంతలో ఆకాశంలో ఒక అద్భుతం. ఆమో తన ఎనిమిదేళ్ళ వయసులోనే చూసినది… వూదాపచ్చరంగు గాలిపటం… అక్కడ ప్రత్యక్షమైంది. అది వేగంతో గుండ్రంగా తిరుగుతూ మామూలు వ్యోమనౌకగా మారటం అందరూ చూస్తుండగా జరిగింది.
అందులోంచీ ముందు ఆమో దిగాడు. అతను తన స్పేస్ సూట్‍లోనే వున్నాడు. తరువాత వూదాపచ్చరంగు తొడుగు వేసుకున్న ఆకారం దిగింది. ఆ ఆకృతిని చూసి అంతా కొంచెం వెనక్కి తగ్గారు. ఏలియన్ అనుకున్నారు. అన్ని వ్యోమనౌకల్ని చుట్టూ చూసి ఏదో జరిగి వుంటుందని ఆమో గ్రహించాడు. తననీ ధన్యనీ వెతకడానికైతే ఇన్ని నౌకలు రావు.
“ఆమో! నువ్వు బ్రతికే వున్నావా?”” అని మొదట పలకరించింది ప్రిమియర్, తరువాత శ్యాం.
ఆమోతో వున్న మరో ఆకృతిని చూసాక ఏం జరిగివుంటుందో వూహించాడు మృత్యుంజయుడు. ఆమో పద్మమాలికని గతంలోంచీ భౌతికంగా ఎత్తుకొచ్చేసాడు. ఆమెనుంచీ విస్తరించిన జనాభా అంతా గల్లంతై వుంటారు. ధన్య అదృశ్యానికి గల కారణంకూడా ఇదే.
“ఆమో! ఆ ఏలియన్నీ, ఏలియన్ నౌకనీ మాకు అప్పగించు”” గంభీరంగా అన్నాడు శ్యాం తన విధినిర్వహణలో భాగంగా.
“నువ్వు చేసిన ప్రయోగంవలన కోటిమంది ప్రజలు వున్నట్టుండి అదృశ్యమయారు. ఏలియన్‍షిప్‍ని నువ్వెందుకు పట్టుకున్నావు? అది నువ్వొక్కడివే చెయ్యాల్సిన పని కాదు. వాళ్ళకి నువ్వెలా చిక్కావు? ఎందరున్నారు, ఇలాంటివాళ్ళు?”” నాసా ప్రతినిధి అడిగాడు.
ప్రశ్నలమీద ప్రశ్నలు… ఆరోపణలమీద ఆరోపణలు… ఆమో చుట్టూ ఒక వలయం బిగుసుకుంటోంది. పరిస్థితి మృత్యుంజయుడికి అర్థమైంది. అతడు కొండ వెనకనుంచీ వచ్చాడు.
“మరో ఏలియన్…”” సంభ్రమం. ఎంతమంది వున్నారు వీళ్ళు?
ఎవరూ పట్టుకునే ప్రయత్నం చెయ్యలేదు. నేరుగా దగ్గిరకి వెళ్ళడానికి భయపడ్డారు. మృత్యుంజయుడు వెళ్ళి నౌకలో కూర్చున్నాడు. టెలిపతిక్ కమూనికేషన్ సిస్టం ఆన్ చేసాడు. అక్కడున్న అందరి మెదళ్ళూ పనిచెయ్యడం మానేసాయి. మృత్యుంజయుడు చెప్పిన విషయాలుమాత్రమే గ్రహించసాగాయి.
“మేం మాట్లాడుకోవాలి”” అన్నాడు మృత్యుంజయుడు. ఆమో పద్మమాలిక చెయ్యిపట్టుకుని నౌకలోపలికి వెళ్ళిపోయాడు. ధన్యకోసం అతని కళ్ళు వెతుక్కున్నాయి.
“నువ్వేం చేసావో నీకు అర్థమౌతోందా?”” అతనికి ఆంటెన్నా అమర్చాక అడిగాడు మృత్యుంజయుడు.
“ధన్య ఏది? ఏం జరిగింది? మేం బతికే వున్నామని వీళ్ళకెలా తెలుసు?”” అయోమయంగా అడిగాడు ఆమో.
“నీకోసం ధన్యకోసం వెతుకుతున్నారు. ఈ నౌకలన్నీ అవే. కానీ నువ్వీ పద్మమాలికని గతంలోంచీ తీసుకొచ్చావు చూడు, దాని పరిణామం ఏదిగా వుంటుందో నీకు తెలుసునా?””
ఆమో ఆలోచన పనిచెయ్యలేదు.
“గ్రాండ్ ఫాదర్స్ పారడాక్స్”” అన్నాడు మృత్యుంజయుడు.
ఆమో కరెంటు షాక్ కొట్టినవాడిలా అయాడు. ఒక వ్యక్తి యొక్క తాతని అతని తండ్రి పుట్టకముందే గతంలోకి వెళ్ళి చంపెయ్యడం. పద్మమాలికని గతంలోంచీ తీసుకురావటంకూడా అలాంటిదే. ఆమె ఈ రెండువేలసంవత్సరాల వారసులంతా ఇప్పుడు అదృశ్యమయ్యారు. తనకీ చిన్న విషయం తట్టలేదెందుకని? తలపట్టుకున్నాడు.
“ధన్యకూడానా?”” అడిగాడు. మృత్యుంజయుడు తలూపాడు.
“పరిష్కారం?”
“పద్మమాలికని తిరిగి పంపెయ్యటమే””
“అందుకు కొంచమెనా వ్యవధి వుందా? నేనామెతో మాట్లాడాలి. ఇంతలో ధన్యకేం కాదుకదా?”” అడిగాడు ఆమో.
“ఇలా మాయమైనవాళ్ళు ఏమౌతారో నాకు తెలీదు. అక్కడ నువ్వు మాట్లాడలేదా?””
“లేదు. ఆమె నన్ను చూసి భయపడింది. చెయ్యిపట్టుకుని తీసుకొచ్చేసాను”
“ఆమె నీతో ఇప్పటిదాకా రావడం ఒక వింతే”” అన్నాడు మృత్యుంజయుడు తన ఆత్మీయుల విషయంలో జరిగింది తలుచుకుని.
ఇద్దరికీ ఆంటెనాలు అమర్చాడు. సంభాషణ మొదలైంది. పద్మమాలిక ఆమోని కోపంగా అడిగింది.
“నువ్వెవరు? నన్నెందుకు ఇక్కడికి తీసుకొచ్చావు? నా భర్త శాతవాహనరాజు శ్రీముఖశాతకర్ణి. అత్యంత బలవంతుడు. నీ గతేం కానున్నదో తెలుసా?””
“అసలు నువ్వెవరివి? మైత్రీపాలా, మైత్రీపాలా అని అరుస్తూ నా కలలోకి వస్తున్నావు?”” అంతకంటే కోపంగా అడిగాడు ఆమో.
“మైత్రీపాలుడా?” ” ఆమె ముఖం వివర్ణమైంది. ఆమోని పట్టి చూసింది. “”నిన్ను చూడగానే మొదట అలాంటి అనుభూతి కలిగిందిగానీ నువ్వు మైత్రీపాలుడివి కావు. అతడిలాంటి ఆహార్యం ధరించడు”” అంది.
“చెప్పు పద్మమాలికా! నీ కథేంటో!”” అన్నాడు మృత్యుంజయుడు.
ఆమె చెప్పింది.
“మాది అశ్మకరాజ్యం. నా తండ్రి గోబద అని పిలవబడే గోభద్రుడు. మా రాజధాని బహుధాన్యపురం. మా తల్లిదండ్రులకు నేనొక్కదాన్నే కూతుర్ని. అపురూపంగా పెంచారు”” అని ఆగింది. అమె కళ్ళు కన్నీళ్ళతో నిండాయి. “”రాచకూతుళ్ళూ, కొడుకులూ చాలా గారాబంతో పెరుగుతారు. కానీ కొడుకులని యుద్దాలకీ, కూతుళ్ళని సంధిప్రయత్నాలకీ బలివ్వక తప్పదు”” అంది కన్నీరు తుడుచుకుంటూ.
ఆమోకి ఇది అప్రస్తుతమైన విషయం. అతని మనసంతా ధన్య నిండి వుంది.
“మా రాజ్యంలో పేరుకు తగ్గట్టే వజ్రాలు విస్తారంగా దొరుకుతాయి. శ్రీముఖుడనేవాడిది ప్రతిష్ఠానపురం. మూలకరాజ్యం. శాతకర్ణి బిరుదు దాల్చి, ఆఖరి కణ్వరాజు సుశర్మని చంపి మగధ రాజ్యాన్ని ఆక్రమించాడు. అలాగే ఆఖరి ఆంధ్రరాజుని చంపి ఆ రాజ్యాన్ని ఆక్రమించుకున్నాడు. తర్వాత అస్మకరాజైన మాతండ్రిని కోటిలింగాలవద్ద వోడించాడు. మా తండ్రికి సహాయకులుగా వచ్చిన నారన, సిరివయస,కమ్వయస, సామగోపులనే రాజులనికూడా వోడించాడు.”
ఆమో మనసులో ధన్య కొంచెం తొలిగి పద్మమాలిక చెప్పిన మాటలకి చోటిచ్చింది. ఇవన్నీ ఆర్కియాలజీ విభాగపు వ్యాసాలలో ఎప్పుడో చదివినవి. ఇప్పుడు ప్రత్యక్షసాక్షి చెప్పగా వింటున్నవి. ఆశ్చర్యంగా అనిపించింది.
“సంధి ప్రయత్నంలో భాగంగా మా తండ్రి నన్నిచ్చి వివాహం చేయటానికి వప్పుకున్నాడు. తప్పలేదు. అప్పటికే నేను మైత్రీపాలుడిని వరించాను. ఇద్దరి వివాహానికి మా తల్లిదండ్రులుకూడా అనుమతించారు. కానీ ఇంతలో ఇలా మారిపోయింది. ఎవరో అపరిచితుడిని, నా తండ్రిని వోడించినవాడిని చేసుకోవడం నాకెంతమాత్రం ఇష్టంలేకపోయింది. మైత్రీపాలుడితో కలిసి ఎక్కడికేనా పారిపోవాలనుకున్నాను. అందుకై కాళికాలయానికి వచ్చి అతడికోసం ఎదురుచూస్తున్నాను. ఇంతలో గుర్రంమీద వచ్చి నా కళ్ళముందే అతడిని చంపి నన్నెత్తుకుపోయాడు ఒక వ్యక్తి. అతడే రాజు శ్రీముఖుడు”
శ్రోతలిద్దరూ ఆశ్చర్యంగా చూసారు. తను ఆ జన్మలో మైత్రీపాలుడా? ఆమోకి నమ్మశక్యంగా అనిపించలేదు.
“మైత్రీపాలుడు గొప్ప యోధుడు. గుర్రపుస్వారీ, కత్తిసాములో సాటిలేనివాడని మా రాజ్యంలో పేరుగాంచినవాడు. అలాంటివాడిని తృటిలో చంపి నన్ను సునాయసంగా గెలుచుకున్న రాజుపట్ల నాకు కించిత్ గౌరవం కలిగింది. అతనితో వివాహం తప్ప మరో మార్గాంతరం కనిపించలేదు. నేనొప్పుకోకపోతే నా తండ్రినతడు బందీగా తీసుకుపోతాడు. మైత్రీపాలుడితో పారిపోతేకూడా నీ తండ్రి బందీయేకదా అని అనచ్చు. మైత్రీపాలుడితో నా పెళ్ళి దైవికమైనది. నా అనుబంధం ఆంతరంగికమైనది. ఆ వ్యక్తిని మొదటిసారి చూడగానే నా తనోమనస్సాంతరంగాలన్నీ పులకించిపోయాయి. నేను నా భర్తతో తప్పించుకుని పారిపోతున్నాననుకున్నాను. బయటినుంచీ తిరుగుబాటు చేసి, రాజ్యాన్ని తిరిగి సాధించుకోవాలనుకున్నాను. నా తండ్రిని విడిపించుకోవాలని భావించాను. కానీ అతడే లేకపోయాక ఇంక నేను చేయగలిగినదల్లా నా రాజ్యాన్నీ తల్లిదండ్రులనూ కాపాడుకోవడం.
శ్రీముఖునితో నా పెళ్ళైంది. రాజ్యవిస్తరణ కాంక్షతో నిరంతరయుద్ధాలతో మునిగి తేలే రాజులకి ఎందరో భార్యలు. క్రమంగా నేను నా వునికిని కోల్పోయి అంత:పురంలో భాగమయాను. మైత్రీపాలుడి జ్ఞాపకం జాగృతమైంది. ప్రాణాలొదిలేముందు అతడు చూసిన చూపు, అతడినలా వదిలేసి నేను రాజుతో వెళ్ళిపోవటం, నా పెళ్ళి, ఇవన్నీ నాలో అపరాథభావన నింపాయి. నాలోని జీవరసాన్ని పీల్చేసాయి”” పద్మమాలిక ఇంక చెప్పలేక ఆగిపోయింది. అది ఆమె వర్తమానం. ఆమో అక్కడినుంచీ ఆమెని తీసుకొచ్చాడు.
ఆమెకి మైత్రీపాలుడితో వున్న అనుబంధం ఎంత బలీయమైనదో అర్థమైంది మృత్యుంజయుడికి. అందుకే ఆమె ఆమో వెంట ఇంతకాలందాకా రాగలిగింది. ఇప్పుడిక చెయ్యవలసినది ఆమోనే అప్పటి మైత్రీపాలుడని ఆమెకి నచ్చజెప్పి సాంత్వన చేకూర్చడం. అప్పుడుగానీ ఆ అనుబంధం సమసిపోదు. ఆమోకి కలనుంచీ విముక్తి వుండదు.
“పద్మమాలికా! మీరు కర్మ సిద్ధాంతాన్ని నమ్ముతారో లేదో నాకు తెలియదు. కానీ మేము నమ్మే విషయాలని చెప్తాను. ఆ రోజుని అలా చనిపోయిన మైత్రీపాలుడి ఆత్మ అక్కడితో ఆగిపోయిందంటావా? లేదు. పునర్జన్మనెత్తింది. ఎత్తుతునే వుంది. సాంత్వన పొందని తన వుద్వేగంకోసం వెతుకుతునే వుంది. ఇదుగో ఇతడే అప్పటి ఆ మైత్రీపాలుడు. చూసావుగా, సజీవంగా యౌవనంతో ఎలా వున్నాడో!”” అన్నాడు ఆత్మీయంగా.
తను వూహించినదే ఐనా మృత్యుంజయుడి నోటి వెంట వినేసరికి ఆమోకి ఆశ్చర్యం కలిగింది. కానీ పద్మమాలికపట్ల ఎలాంటి భావోద్రేకం కలగలేదు. అతడీ అనుబంధాన్ని తెంచుకోవాలనుకుంటున్నాడు.
“నిజమా?!!”” అడిగింది పద్మమాలిక కుతూహలంగా ఆమోని చూస్తూ. ఆమె మనసుని చల్లటి ప్రశాంతత ఆవరించింది.
“ఆమో, నీలో ఆ జ్ఞాపకం ఎందుకు జాగృతమైందో తెలుసా?”” అడిగాడు మృత్యుంజయుడు.
ఆమో చెప్పమన్నట్టు చూసాడు” మైత్రీపాలుడిగా నువ్వు చనిపోయిన స్థానంలోనే మీ యిల్లు వుంది. నీవు పడుక్కున్నది బహుశా… అదేచోట కావచ్చు”” అన్నాడు.
“ఆ కాళికాలయం…? ఔను… మా యింటికి కొంత దూరంలో అలాంటి గుడేదో వుంది. చాలా పాడుబడ్డ గుడి” గుర్తుతెచ్చుకుని అన్నాడు ఆమో.
“ఇద్దరూ నిశ్చింతగా వుండండి. ఆమో, పద్మమాలిక నిన్ను భర్తవనుకుందిగాబట్టి నీతో వచ్చేద్దామనుకుంది. నువ్వు చనిపోయాక రాజ్యరక్షణకోసం శ్రీముఖుడిని చేసుకుంది. పిల్లల్నికూడా కన్నది. అలాగే పద్మమాలికా, నువ్వు విను. మైత్రీపాలుడు చనిపోయి అలాగే వుండిపోలేదు. ఎన్నో జన్మలెత్తి ఈరోజుకి ఆమోగా అవతరించాడు. ఎవరిదారిని వారు బ్రతకండి”” అని బలమైన సూచనలిచ్చాడు. పద్మమాలికలోని అపరాథభావం తొలిగిపోయింది.
“ఇప్పుడింక ఎక్కువ ఆలస్యం చెయ్యద్దు. బయట వున్నవాళ్ళ మెదళ్ళు స్తంభించిపోయాయి. ముందు మీదేశాధినేతతో మాట్లాడదాం. తర్వాత ఇదే కాలనౌకలో పద్మమాలికని పంపించేద్దాం”” అన్నాడు మృత్యుంజయుడు.
“మరి నౌక తిరిగి ఎలా వస్తుంది?”” అడిగాడు ఆమో.
“నేను తనతో వెళ్తాను. గతంలోకీ వర్తమానంలోకీ తిరుగుతున్న ఈ కాలంలో నా చావుపుట్టుకలు రచించబడలేదు. నాకు జన్మస్థానంగానీ మృత్యుస్థానంగానీ లేవు. పద్మమాలికతో నాకు రుణానుబంధంకూడా ఏదీ లేదు. అందుకని తిరిగొస్తాను”” అన్నాడు మృత్యుంజయుడు. అతనిమాటల్లో లోతైన వుద్వేగం వుంది. అదేంటో అర్థం కాలేదు ఆమోకి.
“తప్పకుండా తిరిగొస్తారా?”” అని అడిగాడు సందేహంతో.
నవ్వాడు మృత్యుంజయుడు.
“తర్వాత చెప్తాను. ఈ వ్యోమనౌకలన్నీ మనని చుట్టుముట్టాయి. ముందు మీ దేశాధినేతతో సమావేశం ఏర్పరుచుకుని దారి సుగమం చేసుకోవాలి”” అన్నాడు.
ఆమో బయటికి వచ్చి, ప్రిమియర్‍నీ, శ్యాంనీ వెంటపెట్టుకుని వెళ్ళాడు.
వాళ్లకి నమస్కరించాడు మృత్యుంజయుడు. నిజానికి వాళ్లకన్నా అతను చాలా పెద్దవాడుకాబట్టి నమస్కరించాల్సిన అవసరం లేదు. అయినా లోకమర్యాదని పాటించాడు. యాంటెనాలు అమర్చబోతుంటే ఏదో చెయ్యబోతున్నాడని భయపడి వాళ్లు వెనక్కి జరిగారు.
కంగారుపడొద్దని సంకేతం ఇచ్చాడు ఆమో. మృత్యుంజయుడు తన పని చేసుకున్నాడు. సంభాషణ మొదలైంది. ఆమోలాగే వాళ్లు కూడా అనుభూతి చెందారు. పెదాలు కదలకుండా మెదడులోంచి ఆలోచనలు వస్తూ వెళ్తూ ఉంటే తికమకగా అనిపించింది. ఆమో అయితే శాస్త్రవేత్త కాబట్టి మొదట తికమకపడ్డా తొందరగానే అలవాటు పడ్డాడు. ఈ ఇద్దరికీమాత్రం చాలా కష్టమనిపించింది.