జరిగిన కథ-వాసు, గీత భార్యాభర్తలు. గీత ఆత్మహత్యకి ప్రయత్నం చేసి బైటపడుతుంది. తులసికి కేన్సరొచ్చి తగ్గుతుంది. భర్తతో విడిపోవాలనుకుంటుంది. అతనికి విడాకులు ఇష్టం వుండదు. గీతకి ఎవరో ఫోన్‍చేసి బెదిరిస్తారు. ఆ ఫోన్ సుధీర్ చేసాడేమోననే అనుమానం వస్తుంది వాసుకి. మహతి భర్తతో విడాకులు తీసుకుంటుంది. మేఘన ఆమె కూతురు. తల్లి దగ్గిరే వుంటుంది. తండ్రికి యాక్సిడెంటైతే చూడటానికి వస్తుంది. మహతితో విడాకులయ్యాక నరేంద్ర మరో పెళ్ళి చేసుకుంటాడు. ఆమెవలన ఇద్దరు పిల్లలు. ఆమె చనిపోతుంది. అతనికి యాక్సిడెంటైతే సాయానికి హాస్పిటల్‍కి వెళ్తుంది మహతి. రాత్రి అతనికి అటెండెంటుగా వుంటుంది. పిల్లలని వాసు తనింటికి తీసుకెళ్తాడు. మహతికి అతనితో తన పెళ్ళైనప్పటి రోజులు గుర్తొస్తుంటాయి. నరేంద్రతో విడిపోయాక ఆమె ముంబైలో వుండిపోతుంది.
గీత గతం. చదువయ్యి, చిన్నవయసులోనే వుద్యోగంలో చేరుతుంది. ఇంట్లో ఆమెకి పెళ్ళి చెయ్యాలనుకుంటారు. తండ్రి అడిగితే సూచనాప్రాయంగా వాసు పేరు చెప్తుంది. ఆమెని తనింటికి తీసుకెళ్ళి సుధీర్ని చేసుకొమ్మని నచ్చజెప్పే ప్రయత్నం చేస్తాడు రవి. గీతావాసులకి చాలామంది కజిన్స్. చిన్నతనంలో వాళ్లంతా ఒకే స్కూల్లో చదువుకుంటారు. రామారావు యశోద ప్రమీల ఇంటికి వెళ్ళి పెళ్ళివిషయం చెప్పి, ఆహ్వానించి వస్తారు. సుధీర్ గీతని ఇష్టపడతాడు. ఆమెని చేసుకోలేకపోతున్నందుకు బాధపడతాడు.
వెంకట్రావు, విశాల అనే భార్యాభర్తలు అప్పులబాధ తట్టుకోలేక వురివేసుకుని చనిపోతారు. వాళ్ళ కూతురు అమృత. అమృత అవంతీ ఎస్టేట్స్‌లో మాధవరావు ప్రాపకంలో వుంటుంది. పోలీసుస్టేషన్‍కి పిలిచి బెదిరిస్తారు అమృతని. విజయ్, శ్యామ్మోహన్ అండగా నిలబడతారు. తనకి అమృత అంటే ఇష్టమని ప్రసూనకి చెప్తాడు. ఆ విషయం చెప్పి రోహిణిని హెచ్చరిస్తుంది ప్రసూన.
తల్లి కోపం చూసి మాధవ్ కంగారుపడ్డాడు.
“అమ్మా! నువ్వన్నట్టు ఇదంతా కచ్చితంగా ఆయన నిర్వాకమే. ఆయన తన జీవితకాలంలో యిల్లూవాకిలీ ఏర్పరుచుకోలేదు. ఇప్పుడింక పిల్లల పెళ్ళిళ్ళు చేసి ఖాళీగా వున్నాడు. మేం ముగ్గురం కట్నాలూ కానుకలూ ఆశించకుండా పెళ్ళిళ్ళు చేసుకున్నాం, మనమేదో తెలివితక్కువవాళ్ళమని అనుకుంటున్నట్టుంది. మిగిలిన రెండిళ్ళలోనూ యీయన పెత్తనం నడవదు. నాన్న లేరుగాబట్టి ఇక్కడ సాగిద్దామని చూస్తున్నాడు. ఇంతకాలం వుపేక్షించడమే తప్పు. ఇక ఆయన సంగతి నేను చూసుకుంటాను. వదిలెయ్. పట్టించుకోనట్టు మామూలుగా వుండు. ఏం జరిగిందోనని ఆయనే కిందుమీదులౌతాడు. ఎవ్వరికీ జవాబు ఇవ్వాల్సిన అవసరం మనకి లేదు” అన్నాడు నచ్చజెప్తూ.
“ఇంకోసారి ఈ విషయాలు ఎత్తుకుని మనింటి గడప ఎవరేనా తొక్కారంటే మర్యాద దక్కదు. బాబాయ్ వాసుని చూసి కొడుకు చెడిపోయాడనుకుంటున్నాడు. వాసువల్ల వాళ్లకి ద్రోహం జరిగిందనుకుంటున్నాడు. మనసులో వున్నది స్పష్టంగా బయటపెడితే జవాబు చెప్పచ్చు. దాన్ని బైటికి రాకుండా దాచుకుని డొంకతిరుగుడుగా మాట్లాడితే ఏం చెప్పాలోకూడా తెలీడంలేదు. పద్మకి చెప్పాను. వసంత్‍ని పిలిపించి కేకలేసాను. బాబాయ్‍కి నేను చెప్పలేను. ఎంత చెడ్డా చెల్లెలి భర్తకదా? నువ్వు చెప్పు, లేదా వసంత్‍ద్వారా చెప్పించు. ప్రహీ తప్పు నాకేం కనిపించలేదు. మాధురిని నోరు అదుపులో వుంచుకొమ్మని ఎవరు చెప్తారో చెప్పండి” కొంచెం విసుగ్గా అంది. దారపుచిక్కుల్లాంటి బంధాలు. ఎవరికీ ఏమీ లేనిరోజుల్లో ఒకళ్ళకొకళ్ళు ఆప్తులని అనిపించారు. పద్మకి అన్నగారిమీద అలక. భర్తని తీసుకుని ఇక్కడికే వచ్చేసేది. శేఖర్, రవీవాళ్లలాగే చనువుగా వుండేవాడతను. స్వంతమనిషిలా కలిసిపోయేవాడు. అలాంటి మనిషిలో మార్పొచ్చింది.
“నీ భార్యకికూడా అర్థమయ్యేలా చెప్పు. వీళ్ళు భార్యాభర్తలిద్దరూ వుద్యోగం చేస్తున్నారు. పుట్టింటివాళ్ళు పెడుతున్నారు. ఆపైన యిది పొదుపరి. సహజంగానే వీళ్ళదగ్గిర డబ్బుపోగుపడుతుంది. ఇహ మీకు. తిండికీ బట్టకీ లోటు లేదు. నీకు వుద్యోగం వుంది. ఇంకా పైకి రావాలంటే మీరుకూడా కొంత కష్టపడాలి. అంతేగానీ డబ్బనేది అకాశంలోంచీ రాలిపడదు. పిల్లాడిని స్కూల్లో వేసాక నీలిమనికూడా వుద్యోగం చెయ్యమను. సంపాదించుకున్నది ఒబ్బిడి చేసి దాచుకొమ్మను. ఎవరికి వుండేవి వాళ్లకి వుంటాయి. అంతేగానీ వీళ్ళని యిరుకుని పెట్టడం తప్పు. మీరిద్దరూ నా పిల్లలే. ఒకళ్ళు ఎక్కువా, ఒకళ్ళు తక్కువా కాదు” అనికూడా అంది. అతను తలూపాడు.
“వచ్చినవాళ్లకి వచ్చినట్టు జవాబివ్వచ్చు. గీత ఆపింది. ఏదేనా వుంటే మాధవ్‍తో మాట్లాడాలి, వీళ్లందరికీ చెప్పుకోవడం దేనికి, వీళ్ళకోసం మన బంధుత్వాలు చెడగొట్టుకోవడం దేనికని. అది నీకు యిచ్చిన విలువ నువ్వూ నిలబెట్టుకోవడం మంచిది” అంది చివరగా.
అతనికి బాధ కలిగింది. ఈ యిల్లూ, ఇందులోని మనుషులూ తనవాళ్ళు. తనిక్కడ పుట్టి పెరిగాడు. వీళ్ళమధ్య ఎలాంటి అరమరికలూ లేకుండా బతికాడు. ఇప్పుడు ఎవరెవరివో ఆకాంక్షలూ, కోరికలూ తనకి తెలీకుండానే, తన ప్రమేయం లేకుండానే, తను వద్దని చెప్పాకకూడా తనకి ఆపాదించబడుతున్నాయి. తను చెయ్యనివాటికి తను జవాబుదారీ ఔతున్నాడు. ఈ యిల్లు తనొక్కడిదే కాదు, నాలుగు వాటాలు వెయ్యాలి. అప్పుడు తనస్థానం ఎక్కడ? మాధవ్ యిల్లనేది ఒకమూల… ఒకగదో రెండుగదులో! అప్పుడు తన పరువు, చిన్నప్పట్నుంచీ అందర్లో వున్న పేరు ఎక్కడ? పాతాళంలో. ఇంట్లోవాళ్ళ మనసుల్లో తన స్థానం ఎక్కడ? అగాథంలో.
వాసు పిల్లలు వచ్చారు. ఇద్దరూ చాలా చురుగ్గా వున్నారు. ఇంటిదగ్గరే స్కూలు. సేవాసమితి నడుపుతుంది. హంగులూ ఆర్భాటాలూ వుండవు. పేరెంట్స్ కమిటీ కేవలం ఫిర్యాదులకి పరిమితమవలేదు. స్కూలుని పైకి తీసుకురావడానికి అహర్నిశం కష్టపడుతుంది. వాళ్ళలో డ్రాయింగు, సంగీతంలాంటివాటిల్లో టేలెంట్స్ వున్నవాళ్ళు పిల్లలకి స్పెషల్ క్లాసులు తీసుకుంటారు. పెద్దక్లాసుల పిల్లలు చిన్నక్లాసులకి వెళ్ళి ఒక పీరియడంతా ఆ పిల్లలతో గడిపి వస్తారు. ప్రతిపిల్లకీ, ప్రతిపిల్లాడికీ తనకన్నా వయసులో చిన్నవాళ్ళైన పిల్లలతో వ్యవహరించడం వచ్చు. బేంకు, పోస్టల్, రైల్వే రిజర్వేషను ఫారాలు నింపడం, ఫస్టెయిడ్ చెయ్యడం నేర్పిస్తున్నారు. పబ్లిక్కి సాయం చేయటానికి వారంలో ఒకరోజు పిల్లల్ని పంపిస్తారు. నెలలో ఒక ఆదివారం పిల్లలకి రకరకాల పోటీలు పెడతారు. ఇవికాక మెడికల్ కేంపులు, ఎన్‍సీసీ. పిల్లలు తల్లిదండ్రుల కనుసన్నల్లోంచీ తప్పిపోకుండా తల్లిదండ్రులతో అనుసంధానం చేస్తూ ఇంకా ఎన్నో వ్యాపకాలు. గీత పిల్లలని ఇందులో వేసినప్పుడు ఈ స్కూలు ఎవరికీ నచ్చలేదు. కెరీర్ ఓరియెంటేషన్ లేదని ప్రతి ఒక్కళ్ళూ ఆక్షేపించారు.
“కెరీర్… అంటే? ఎప్పుడో సుఖపడతామనే నమ్మకంకోసం ఇప్పట్నుంచీ కష్టపడటమా? అక్కర్లేదు. నేనూ, వాసూ చదువుకున్నట్టే వాళ్ళూ చదువుకుంటారు. పెద్దయ్యాక వుద్యోగం వెతుక్కుంటారు. ఉద్యోగాలు రాకపోతే ఏం చెయ్యాలో అప్పుడు ఆలోచిద్దాం. ఇది ఎన్నో తరాలుగా మనందరం పాటించిన పద్ధతి. కొత్తగా మార్చటం దేనికి?” అనేసింది.
పిల్లలతో ఎలా సమయం గడిచిందోకూడా తెలీలేదు మాధవ్‍కి. అన్ని విషయాలున్నాయి వాళ్లదగ్గిర చెప్పడానికి. నీలిమైతే పంకజ్‍ని ఈ స్కూల్లో వేసేది కాదు. ఏ పదికిలోమీటర్ల దూరంలోనో వున్న గొప్పస్కూలు వెతికి తను హైరానపడుతూ వాడిని హైరానపెడుతూ వేసేది. ఇంటిపక్కనున్న స్కూలు వెతుక్కుని, తనకి అనుగుణంగా దాన్నీ, దానికి అనుగుణంగా తననీ మార్చుకుంటూ పిల్లలతోపాటుగా ఎదగడానికి ప్ర్రాముఖ్యత ఇచ్చేదికాదు. గీత దారి వేరు. అది అందరూ వెళ్ళగలిగేది కాదు. తను చేస్తుంది. సంఘర్షించదు. నీలిమ చెయ్యదు. చేసేవాళ్ళతో ఘర్షణ పడుతుంది. అదీ తేడా. ఈ తేడా తమ కుటుంబాన్ని చీల్చుతోంది. పిల్లలతో వున్నా అతని ఆలోచనలు సమాంతరంగా సాగుతున్నాయి.
రాత్రి తొమ్మిదౌతుంటే నీలిమ తండ్రి వచ్చాడు. రావటానికి గంటముందు ఫోన్ చేసాడు. అప్పటికి అది మూడో ఫోను. మొదటి రెండూ లక్ష్మి ఎత్తితే ఇప్పుడు గీత ఎత్తింది.
“అల్లుడు ఈవేళ అవంతీపురం వస్తానన్నాడు. వచ్చేడామ్మా?” అని అడిగాడు.
“వచ్చాడండీ బాబాయిగారూ! మా పెద్దత్త కూతురింటికి వెళ్ళి యిటొచ్చాడు. అందుకే లేటైంది” అంది గీత.
“మరైతే నేను అటొస్తున్నాను. ఒకమాటు అతన్ని కలిసి వెళ్తాను” అని బయల్దేరి వచ్చాడు. కూతురి అత్తగారింట్లో ఆయనకి పెద్దగా మర్యాదలు జరగలేదు. అంతా ముభావంగా వున్నారు. లక్ష్మి కాస్త కోపాన్ని ప్రదర్శించింది. భోజనాలవేళ వచ్చాడని భోజనానికి ఆపారు. తిన్నాక, ఇంతరాత్రేం వెళ్తారని వుండమన్నాడు మాధవ్. అతన్తో మాట్లాడచ్చని ఆయన ఆగిపోయాడు. మగపిల్లలు లేని ఆయనకి అల్లుళ్ళని చూస్తే చాలా సంతోషంగా వుంటుంది. వాళ్ళూ ఆయనతో మొదట్లో కలుపుగోలుగానే వుండేవారు. తర్వాత ఆ పరిస్థితి మారింది. మాధవ్ ఆయన్ని పలకరించాడుగానీ వుదాశీనంగానే. ఆయన హాల్లో కూర్చుని టీవీ చూస్తుంటే అతనొచ్చి వంటిల్లు సర్దుకుంటున్న గీత దగ్గిర కూర్చున్నాడు. వాసుకూడా టీవీముందే వున్నాడుకానీ పెద్దగా మాట్లాడలేదు.
“అలకలూ, కోపాలూ తీరాయా వదినా?” అడిగాడు మాధవ్ నవ్వుతూ. వదిన అన్న పదం వత్తి పలికాడు.
“వాసు బాధపడితే నాకు బావుండదు మాధవ్. తన కోపం నీకోసం బాధగా మారుతోంది. మాతో కలిసి వుండటం యిష్టంలేకపోతే వేరే వెళ్ళాల్సింది మీరుకదా? అంతేగానీ మమ్మల్ని యింట్లోంచీ వెళ్ళిపొమ్మనడమేమిటి? తిరకాసు మాటలుకాదూ? నిన్నలా వెళ్లమనడం యిష్టంలేక వూరుకున్నాడు. మీరు ముంబై వెళ్ళిన కొత్తలో మీయిద్దరూ ఒకరికోసం ఒకళ్ళు ఎంతెంత బెంగలు పెట్టుకున్నారు? అటూయిటూ ఎలా పరుగులు పెట్టారు? అటు సుధీర్ దూరమయ్యి, యిటు నువ్వూ దగ్గరలేక ఎంత బాధపడుతున్నాడో నీకు తెలీదా? ఈ ముగ్గురు అక్కచెల్లెళ్లకోసమో, వసంత్‍వాళ్ల నాన్న సెకండ్ కెరీర్‍కోసమో మీరిద్దరు అన్నదమ్ములూ గొడవలుపడి విడిపోతారా? అవసరమా? నీకిక్కడ జరిగిన అన్యాయం ఏమన్నా వుందా?” సూటిగా అడిగింది.
“ఈ పిల్ల పెద్దదైపోయిందండీ. ఏడుపులు మానేసి, పెత్తనం మొదలుపెట్టింది” అన్నాడు మాధవ్ నవ్వుతూ.
“డైవర్టు చెయ్యక. చాలా కచ్చితమైన స్టాండ్‍మీద వున్నాం మేమిద్దరం. మా నాన్న నాకు స్థలం రాసిచ్చిన మాట నిజమే. కానీ ఆయన ఆ పాతడాబాయింట్లో వుంటుండగా పక్కని మూడంతస్తులో నాలుగంతస్తులో వేసుకుని వుండలేను. మా నాన్న తర్వాతే నేను. ఆయనకి మాతో సమానంగా కట్టించి యిచ్చేంత స్తోమతా లేదు. ఆ పని చెయ్యాల్సింది నేను కాదుకూడా. కృష్ణ చూసుకుంటాడు. వాడు యింటికి మార్పులు చేస్తానన్నా, నాన్న వప్పుకోవట్లేదు. మరి అత్తపట్ల మీకు అలాంటి గౌరవం లేదా? ఆవిడ ఎదురుగానే ఇలాంటి మాటలు రావటం బావుందా? ఇల్లు మీకందరికీ పంచేసి, ఇప్పట్నుంచీ వాసు ఇంట్లోనూ మాధవ్ యింట్లోనూ అనుకుంటూ మనిళ్ళలో వుండలేదుకదా? తులసికీ బాధేకదూ? మీ అత్తలనేం చేస్తారు? రావద్దంటారా? ఇంటిమర్యాదకి సంబంధించిన విషయంకాబట్టి యిది వుమ్మడి ఆస్తిగానే వుంటుంది. వాసుతో కలిసి ఈ యింట్లో ఉండాలని నేను ఒకరోజుని కలలు కన్నాను. వాసునేకాదు, మీ అందర్నీ, ఈ యింటినీకూడా ఇష్టపడి వచ్చాను. మాకు వాటా వదులుకునే ఆలోచన లేదు. నువ్వూ, నీలిమాకూడా మాలాగ ఒక అవగాహనకి రావడం మంచిది. హక్కు వున్నంతవరకే ఆశిస్తే బావుంటుంది. లేనిపోని ఆశలు పెంచుకోవద్దని చెప్పు తనకి”
ఆమె మాటలకి అతనికి కోపం రాలేదు. వాటిల్లో ఎలాంటి శషభిషలూ వుండవు. ఆమె ఆలోచన చాలా స్పష్టంగా, ఎలాంటి డొంకతిరుగుడూ లేకుండా వుంటుంది. జీర్ణించుకోవడం కష్టం. అలా జీర్ణించుకోవడానికి పట్టే వ్యవధిలో కలిగే ఇబ్బందినే కోపంగా ప్రదర్శించడం జరుగుతోంది. తను చెప్పేది చెప్పేసాక ఇంక ఈ కోపాలకీ విమర్శలకీ జవాబు చెప్పదు. కానీ లోలోపల బాధపడుతోందని తెలుసుస్తోంది. నిట్టూర్చాడు.
“మేం అన్నదమ్ములం వదినా! వాళ్ళెవరో అన్నంతమాత్రాన అలా ఎలా చేస్తాను? నాకలాంటి ఆలోచనలేం లేవు. మా తాత యిచ్చిన యిల్లు నాకుమాత్రం గొప్పకాదేంటి? ఎందరికి వుంటుంది ఇలాంటి యిల్లు? వాడు చాలా సెన్సిటివ్. నువ్వే వాడికి చెప్పు. ఇద్దరూ మనసులో ఏవీ పెట్టుకోకండి” అన్నాడు మాధవ్.
“అసలు విషయం ఇంకోటి వుంది మాధవ్…” సందిగ్ధంగా ఆగింది.
అతను ప్రశ్నార్ధకంగా చూసాడు.
“మహీ భర్త ఎవరో అమ్మాయిని బైక్‍మీద కూర్చోబెట్టుకుని మేం ఆఫీసునించీ ఇంటికి వచ్చేదారిలో రెండుసార్లు కనిపించాడు. ఆదార్లో కనిపించాడంటే కావాలని వాసుని రెచ్చగొట్టడానికి అలా చేసాడో లేక విడాకులయ్యేదాకా ఆగేంత నిలకడ లేనివాడో అర్థమవ్వలేదు. వెంటనే అత్తకీ నారాయణమామయ్యకీ చెప్పాం. ఆయన రచ్చరచ్చ చేసాడు. మహీని మరోమాటు తిట్టాడు” అంది.
మాధవ్ ముఖం కోపంతో ఎర్రబడింది. “కంప్లెయింటు పారేస్తే వుద్యోగం వూడి జైల్లో కూర్చుంటాడు” అన్నాడు.
“కోపం తెచ్చుకుని లాభం లేదు. దానికి వెళ్ళాలని లేనప్పుడు, భవిష్యత్తుగురించి తన భయాలు విన్నాకకూడా ఇంకా వాళ్ళని కలపాలని ఆలోచించడం దండగ. తర్వాత ఏం చెయ్యాలో వెళ్ళాక నువ్వూ అదీ కలిసి ఆలోచించి మాకు చెప్పండి” అంది.
“తెలిస్తే చాలా బాధపడుతుందది. అతను అలా కావద్దనే విడాకులు ఇవ్వడానికి సిద్ధపడింది”
“అందుకే, మరోసారి దాంతో మాట్లాడు… ” చెప్పి, “మీ మామగారు నీకోసం చూస్తున్నారు. ఆయన్ని వదిలిపెట్టి మనం మాట్లాడుకుంటూ కూర్చోవడం బావోదు. వెళ్ళు” అంది గీత. అతను లేచాడు. వెళ్ళి వాసు పక్కని కూర్చున్నాడు.
“ముగ్గురల్లుళ్ళూ ఆణిముత్యాలనుకోండి. పెద్దదానికీ చిన్నదానికీ ఏ సమస్యా లేదుగానీ, మా నీలిమకే, ఇంట్లో అంతా ఆడపెత్తనం. వియ్యంకుడు జరిగిపోయాడు. అత్తగారూ, పెద్దకోడలూ చలాయించుకుంటున్నారు. ఆమాంబాపతులన్నీ పెద్దావిడ పేర్న వున్నాయట. దులిపితే లక్షల్లో రాల్తాయి. పైగా పెన్షనొస్తుంది. ఆ డబ్బేదో ఆవిడ వుండగానే ఇద్దరు కొడుకులిద్దరికీ పంచి యివ్వచ్చుకదా? పైస రాల్చదు. అంతా బిగబట్టుకుని కూర్చుంది. అటు చూస్తే ఆవిడకో కూతురు. ఇటు చూస్తే పెద్దకోడలు మేనరికం పిల్ల. అన్నకూతుర్ని చేసుకుంది. ఆయన ఎంత చెప్తే వీళ్ళకి అంతట. మధ్యలో మా నీలిమ అన్యాయమౌతుందేమోనని భయం” అంటాడు ఆయన ఎవరేనా పలకరిస్తే.
పశ్చిమగోదావరి జిల్లా రెడ్డి పోలవరంలో 16 July, 1962 లో జననం. వరంగల్లో వుద్యోగం. హెడ్‍పోస్ట్‌మాస్టర్‍గా వరంగల్లో స్వచ్చందపదవీ విరమణ.
వివాహం శ్రీ చదలవాడ విష్ణుమూర్తిగారితో. వారు డెప్యూటీ ఏగ్జిక్యూటివ్ ఇంజనీరుగా చేసి రిటైరయారు.
మొదటి కథ అనగనగా 1978లో వనితాజ్యోతి మాసపత్రికలో అచ్చైంది. వీరివి 225కి పైగా కథలు, 9 నవలలు వివిధ పత్రికల్లో ప్రచురించబడ్డాయి. గూడు, సింధూరి, గుండెలోతు అనే కథాసంపుటాలు, నీలినక్షత్రం అనే నవల పుస్తకాలుగా వచ్చాయి. సింధూరి అనే సంపుటానికి శ్రీమతి సుశీలా నారాయణ రెడ్డి అవార్డు 2005 లో వచ్చింది. ప్రేమలోంచీ ప్రేమలోకి అనే నవలకి ఆంధ్రభూమి ప్రథమ, తిరస్కృతులు, నీకోసం నేను అనే నవలలకి ఆంధ్రభూమి ద్వితీయ, 5-3-2 అనే నవలకి కినిగె ద్వితీయ బహుమతులు వచ్చాయి. ఎంతెంతదూరం? అనే కథకి విపుల కన్సొలేషన్ బహుమతి, శ్రీమతి రంగవల్లి ట్రస్ట్ అవార్డు వచ్చాయి. ఇవికాక కథలకు మరో ఏడెనిమిది బహుమతులు వచ్చాయి.
కథలకు కాన్వాస్ పెద్దదిగా వుండాలనేది వీరి అభిప్రాయం.