“మేఘన అన్నది నిజంకదూ? మనిషి మనసునిండా ఎన్నో ఆలోచనలు. మనగురించీ, మనవాళ్లగురించీ. తటాకంలోని అలల్లా వ్యాప్తిచెందుతూ, గట్టుని తాకి తమలోకి తాము కుదించుకుపోతూ. ఈ హద్దు భౌతికమైనదికదూ? అలాంటభౌతికమైన హద్దులు లేనిచోటు అంతరంగంకదా? ఎందుకు మనిషికి మనిషి అర్థమవరు?” మౌనం విడిచిపెట్టి అడిగింది గీత.
“మేఘన చెప్పింది అలా అర్థమౌతారనికదా? నువ్వు చెప్తున్నది అందుకు భిన్నంగా వుంది” అంది మహతి.
“ఉ<హు< అర్థంచేసుకోనివాళ్లగురించి అంటున్నాను” అని, “నేను నోరు తెరిచి చెప్పే విషయాలకోసం అందరూ చాలా ఆతృతగా చూస్తున్నారు. అగ్నిపర్వతాన్ని గుండెల్లో మోస్తూ నేను మామూలుగా తిరగడం చూసి, మళ్ళీ అది ఎప్పుడు పేలుతుందోనని భయపడుతున్నారు. నాకు తెలుస్తోంది. కానీ అది అగ్నిపర్వతం కాదు, పేలేది కాదు. నిరంతరంగా నన్ను కొంచెంకొంచెం దహిస్తున్న జ్వాల. దాన్ని ఎలా తప్పించుకోవాలో తెలీక ఒక నరకం”
“గీతూ! పసిపిల్లలుగా వునప్పుడు మనది ఒకటే ప్రపంచం. స్నేహప్రపంచం. మన మూలాలు కొంచెం వేరువేరుగా వున్నా అందరం ఆ బంధానికి కట్టుబడిపోయాం. తర్వాత పిల్లకాలువల్లా ఎవరికి దొరికిన దార్లోకి వాళ్లం ప్రవహిస్తూ వెళ్ళిపోయాం. మేము కాసేపు ప్రవాహాలం. ఇంకాసేపు ప్రయాణించి అలిసిపోయిన ప్రయాణీకులం. మరికాసేపు పిల్లల భవిష్యత్తుని మోసిన, ఇంకా మోస్తున్న నావలం. ప్రవహిస్తున్నప్పుడు మా మూలంలాగా, ప్రయాణిస్తున్నప్పుడు మేము సేదతీరవలసిన వొడ్డులాగా, ఇప్పుడు పిల్లల్ని మోస్తున్నప్పుడు చేరవలసిన గమ్యంలాగా నువ్వే కనిపిస్తావు. ఎప్పుడు నీవైపు చూసినా అర్ధనారీశ్వరత్వానికి సంకేతంలా వాసులో వొదిగిపోయి వుంటావు. ఇప్పుడు కొత్తగా ఏం జరిగింది? ప్రాణం తీసుకోవాలనిపించేంతటి తీవ్రమైన బాధకి కారణం, కారకులు లేకుండా వుండదుకదా?” అడిగింది మహతి. “మా అందరికన్నా చాలా పెద్దదానివైపోయావు! మా అలకలు, స్వార్థాలు, అసూయలు భరించగలిగేంత ఎదిగావు” అంది బాధపడుతూ.
“అవన్నీ మనుషులకి సహజమైనవి. నేనుమాత్రం అతీతురాలినా?”
“వేదాంతం వొద్దు. అసలేం జరిగిందో చెప్పు. సుధీర్ కొడుక్కి మేఘనని చేసుకుంటాడన్న ప్రతిపాదన ఇప్పటికిప్పుడు వచ్చింది కాదు. మేఘన ఫోటోలు ప్రత్యేకం తెప్పించుకోవడం అవీ ఇంతకిముందే జరిగాయి. నా స్థాయెంతో నాకు తెలుసుకాబట్టి పిల్లని చేసుకొమ్మని నేనుగా అడగలేదు. తనంతట తనే అన్నాడు. అదీ ఈమధ్యనే. ఇప్పటికేనా మించిపోయింది లేదు. నిన్ను బాధపెడుతున్న యింటికి నా పిల్లని ఎలా ఇస్తాను? నచ్చజెప్తే మేఘనకూడా అర్థం చేసుకుంటుంది. రెండు ప్రలోభాలు. మేఘన భవిష్యత్తు గురించీ, వ్యాస్ మంచిపిల్లాడనీ. ఈ రెండిటిలోంచీ బైటికి వచ్చేసాను”
“నన్ను బాధపెట్టడమేమిటి? అదీ సుధీర్?!!” తెల్లబోయింది గీత.
“ఆ ఫోన్లు తన దగ్గిర్నుంచేగా?”
“అని చెప్పానా?”
“మరి?!!” మహతికి మనసు తేలికపడింది. తలమీంచీ పెద్దబరువు దిగిపోయినట్టైంది. తామంతా ఎన్నోయేళ్ళు కలిసి తిరిగారు. సుధీర్ ప్రవర్తనలో ఎప్పుడూ ఎలాంటి తేడా కనిపించలేదు. చాలా హుందాయైన మనిషి. గీత పెళ్ళికిముందు ఆఖరిసారి అందరూ కోటలో కలిసినప్పుడు రాణావిషయంలో అతను చేసిన ప్రయత్నం తనింకా మర్చిపోలేదు. అలాంటివాడు గీతని ఫోన్లో ఏడిపిస్తున్నాడంటే నమ్మకం కలగలేదు. కానీ గీత చెప్పాక నమ్మక తప్పని పరిస్థితి. ఆ నమ్మీనమ్మని స్థితిలోని అయోమయం. సుధీర్ వస్తే అన్నీ చక్కబడతాయంది గీత. తను సరిగ్గా అర్థం చేసుకోలేదేమోననే సందిగ్ధం. చక్కటిదని ఏకకంఠంతో అందరూ అంగీకరించిన సంబంధం, దాంతో ముడిపడివున్న మేఘన ఉజ్వలభవిష్యత్తు. అమెరికా సంబంధమని కాదు, ఇప్పటిదాకా వాసూగీతల ప్రాపకంలో వున్న పిల్ల ఇకపై సుధీర్ చేతిలోకి వెళ్తుందనే ఆశ. నిర్ణయాన్ని సుధీర్ రాకతో ముడిపెట్టుకుంది గీతలాగే. మధ్యాహ్నం భోజనాలవేళ కదిలింది ఆ ముల్లు. ఎందుకు కదిలింది? ఎక్కడో ఏదో జరిగితే ఇంకోచోట దాని ప్రభావం కనపడింది. హాస్పిటల్లో మేఘనకి జరిగింది మనసులోని ఈ భావాన్ని కదిలించింది. గీతని బాధపెట్టే మనిషితో తను సంబంధం కలుపుకోవడమేమిటన్న ప్రశ్న దు:ఖంతో మెత్తబడిపోయిన మనసులోంచీ వాడిగా ముల్లులా పొడుచుకుని వచ్చింది. లౌక్యంకాదు, ఇక్కడ తను చూపించాల్సింది, నిక్కచ్చితనం అనే స్పృహ ఒక్కసారి కలిగింది. ఒక విషయం తెలీకముందు ఒకలా వుండి, తెలిసాక మరోలా మారిపోయే భావనలకి జీవితాలని శాసించే శక్తి వుండటం ఆశ్చర్యాన్ని కలిగించింది.
“సుధీర్ కాదని చెప్పి నా నెత్తిమీద పాలుపోసావు. వాడు కాకపోతే ఇంకెవరు?”
“వాడని నువ్వెలా అనుకున్నావు?”
“ఆ ఫోన్‍కాల్ తర్వాత నువ్వన్నమాటలు అలా అర్థమయ్యాయి”
“చాలా భరించాను మహీ! ఎవరికి చెప్పాలో ఎలా చెప్పాలో తెలీడం లేదు. ఇప్పటికే ఎంతో జరిగింది. ఇంక తట్టుకునే శక్తి నాకు లేదు” అంది గీత, మోకాళ్లమీద తలవాల్చుకుని. ఇద్దరి చూపులూ కలవకుండా జాగ్రత్తపడింది.
“చెప్పకపోతే ఎవరికేనా ఎలా తెలుస్తుంది? అసలు నీకంటూ సమస్యలేం వున్నాయి? చిన్నప్పుడు కష్టాలు పడ్డావు. ఉద్యోగం రావటం, వాసుతో పెళ్ళి, చక్కగా ఇద్దరు పిల్లలు. అన్నీ సరిగ్గానే వున్నాయికదే? ఎక్కడా మాకెవరికీ ఏ తేడా కనిపించడంలేదు. నువ్వు ఏదీ చెప్పకపోయేసరికి అందరికీ రకరకాలుగా ఆలోచనలు సాగుతున్నాయి. వాసుకి కోపం వస్తోంది. మామయ్యకి బీపీ పెరిగిపోతోంది. మళ్ళీ నువ్వేం చేస్తావోనని హడిలిపోతున్నాం అందరం. నువ్వు క్షణంసేపు కనిపించకపోయినా, వెతుక్కుంటూ వచ్చి నీ పక్కకి చేరుతున్నాం. అర్థమౌతోందా? ఈ ఫోన్ కాల్స్ ఎప్పుడు మొదలయ్యాయి? దేనిగురించి గొడవ? ఎవరు ఆ గొడవపడేది? నీ మాటల్నిబట్టి సుధీర్‍మీదికి కొద్ది అనుమానం పోయింది. అతను కాదంటున్నావు. మరి? ఆ ఫోను మళ్ళీ వచ్చిందా? సుధీర్ రాకతో దేనికి ముడిపెట్టావు?” మహతి అడిగింది. చాలాసేపు మాట్లాడలేదు గీత. నువ్వు చెప్పేదాకా కదిలేది లేదన్నట్టు కుర్చుంది మహతి. నెమ్మదిగా పెదవి యిప్పింది గీత.
“చెప్పానుకదూ, ఇంటినిండా మగపిల్లలని. అది మాయింట్లో కాస్త భయాన్ని సృష్టించింది. అమ్మమ్మ చాలా భయపడేది.
ఎవరో ఒకళ్ళకి పేరు పెట్టెయ్యండి. అలా అందరు మగపిల్లలమధ్య ఒక్కదాన్నీ వదలద్దు. అప్రతిష్ఠ వస్తుంది –
అని గొడవచేసేది. నాన్నకి అలా ఇష్టం వుండేదికాదు. అమ్మమ్మ భయం ఆయనకి అర్థమయ్యేదికాదు. ఎప్పుడో పెరిగిపెద్దయ్యాక యోగ్యతలనిబట్టి తీసుకొవలసిన నిర్ణయం అప్పుడే తీసుకోవడం ఆయనకి యిష్టం వుండేదికాదు. కాస్త నాకు వూహ తెలుస్తున్నప్పుడు అమ్మ, అమ్మమ్మ చెప్పారు-
వాళ్లంతా నీకు అత్తకొడుకులు. వరసైన పిల్లలు. అలాగే మామయ్యలంతా మేనమామలు కారు. మీ నాన్నకి త్రిమూర్తులుగారంటే గొప్ప గౌరవం. ఆయనలాగా కుటుంబాన్ని పెంచుకోవాలని కోరిక. వాళ్ళలా ఒకచోట కలిసి వుండకపోయినా, ఏకకుటుంబంలాగా అన్నదమ్ములూ అక్కచెల్లెళ్ళూ కలిసిమెలిసి వుండాలని అనుకుంటున్నారు. అందులో తప్పుపట్టడానికేమీ లేదు. వాళ్లందరిమధ్యా నువ్వు తిరుగుతూ వుంటావు. ఎక్కడ నీకు తేడాగా అనిపించినా, దెబ్బలాడేసి, గొడవచెయ్యడం అలవాటుచేసుకో. పెద్దవాళ్ళం ఎవరో ఒకరం వస్తాము. వచ్చి గొడవ తీరుస్తాము. నోరుమూసుకుని ఓర్చుకోవడం, చెప్తే ఎవరేనా ఏదేనా అనుకుంటారని భయపడటం చెయ్యకూడదు. నిన్ను నువ్వే కాపాడుకోవాలి. లేదంటే నన్ను వదిలిపెట్టకుండా నా చుట్టే తిరుగుతూ వుండాలి- అని. అది నేను నేర్చుకున్న మొదటి పాఠం. గొప్పపాఠం. ఇప్పుడు పిల్లలకి గుడ్‍టచ్, బేడ్‍టచ్‍గురించి చెప్తున్నామే, అలాగన్నమాట.
నాన్నకికూడా కచ్చితమైన నియమం. ఎవరింట్లోనూ నన్ను వదిలిపెట్టకూడదని. రాత్రయ్యేసరికి ఎక్కడున్నా, వెతికి తెచ్చేసుకునేవారు.
కానీ మహీ! అలా వుండటం మనకి సంతోషాన్నివ్వదు. మనం ఉండేచోటు మనకి సురక్షితంగా వుండాలి. మనిషికీ మనిషికీ మధ్య ప్రేమ వుండాలిగానీ రక్షణకవచం కాదు. నిజానికి నాకు మనిళ్ళలో ఎలాంటి సమస్యా ఎదురవ్వలేదు. నాన్నమీద వున్న ప్రేమ, గౌరవం, జాలి అన్నీ కలిపి నామీది ప్రేమగా చూపించేవారు అత్తలంతా. మీ నాన్నావాళ్ళూకూడా మీతో సమానంగా చూసారు” గీత ఆపింది.
మహతి వింతగా చూసింది. తనకి తెలిసిన గీత కాదు. తమతో ఆడిపాడి, తమందరినీ నిరపేక్షగా ప్రేమించిన ఆమె అంతరంగంలోని దృశ్యమానకోణం కాదు. అందరూ ఒక యింట్లోని పిల్లలే ఐనా, మారిపోయిన వరసలు గీతని తమకన్నా భిన్నమైన వేదికమీద నిలబెట్టాయన్న విషయం చాలాసేపటిదాకా జీర్ణించుకోలేకపోయింది.
“చిన్నప్పుడు చాలా అల్లరిచేసేదాన్ని. ఎవ్వరిమాటా వినేదాన్ని కాదు. ఇప్పటిరోజుల్లోనైతే ఏదో పేరుపెట్టి నాకో ముద్రవేసి కూర్చోబెట్టేవాళ్ళు. నా చిన్నప్పుడు అది అల్లరిగానూ, పెంకెతనంగానే గుర్తించబడింది. అదృష్టవంతురాలిని” అంది గీత. మహతి చప్పుని ఆమె చెయ్యిపట్టుకుంది. ప్రపంచం, అందులోని విషయాలూ పెద్దవాళ్ళు నిర్మించినవి. పిల్లలకి అవి అర్థమవవు. అర్థం చేసుకునే క్రమంలో పిల్లలు పెద్దవాళ్ళు అనుకున్న కోణానికి భిన్నంగా వెళ్ళినప్పుడు అంతా కంగారుపడతారు. వాళ్లని తిరిగి దార్లోకి లాక్కొచ్చే ప్రయత్నం జరుగుతుంది. అరచెయ్యంత విచ్చుకున్న గులాబీని వదిలేసి ఏ పిల్లేనా పిల్లాడేనా వంటరిగా ఆకాశంలోకి చూస్తున్న గడ్డిపువ్వుని ఆరాధిస్తే భయపడిపోతారు. ఎలాగో ఒకలా సంఘర్షించీ, పోరాడీ, రాపాడి ఆ పిల్లల చెవులు పట్టుకుని లాక్కొచ్చి సరైన కోణంలో నిలబెట్టి, తేలిగ్గా నిశ్వసిస్తారు. పెద్దయ్యాక ఎలాంటి ప్రవర్తనాబేధాలూ లేకుండ అంతా ఒకేలా ఆస్వాదించి, ఆలోచించి, ప్రవర్తించేలా ప్రతిక్షణం పిల్లలమీద నిఘా వుంటుంది. ఇప్పటి సమాజంలోనైతే గీత చెప్పినట్టు ఆమెలాంటి పిల్లలు నెగ్గడం కష్టం.
“అంత చిన్నప్పుడే వాసు నన్ను దగ్గర కూర్చోబెట్టుకుని –
అంతంత అల్లరిచెయ్యకూడదు. బేడ్‍గర్ల్ అంటారు. చెప్పినమాట వినాలి. పోనీ, అందరిమాటా కాదు, నేను చెప్తేనేనా వింటావా- అని అడిగాడట.
కాస్త పెద్దయ్యాక నేను అందరితోనూ దెబ్బలాడుతుండటం చూసి-
మాకందరికీ పెద్దమామయ్యంటే చాలా యిష్టం. మామయ్యకూతురివికాబట్టి నువ్వన్నా యిష్టమే. మా అందరితోటీ ఇలా దెబ్బలాడుతుంటే ఎలా? నీకేదైనా నచ్చకపోయినా, ఎవరేనా నిన్నేదైనా అన్నా, నాకో సుధీర్‍కో చెప్పాలి. పెద్దవాళ్లం మేమిద్దరం వున్నాంకదా- అని నచ్చజెప్పేవాడు.
అటు అమ్మా, అమ్మమ్మ చెప్పినట్టు పెద్దగా గొడవచెయ్యడానికీ, ఇటు వాసు చెప్పినట్టు ఆ యిద్దరితో ఫిర్యాదుచెయ్యడానికీ సాధ్యపడని విషయాలు ఆడపిల్లలకి చాలా వుంటాయి. వాడు నన్ను కొట్టాడనో, తిట్టాడనో, నా పలకపుల్ల విరిచేసాడనో చెప్పినట్టు చెప్పుకోలేనివి మనకి చాలా వుంటాయి”
“గీతా! ఎవరే అది? కనీసం మాతోకూడా ఎప్పుడూ చెప్పలేదు” అంది మహతి.
“అమ్మా, అమ్మమ్మా చెప్పారుకదూ, నా సమస్యలు నేనే పరిష్కరించుకోవాలని. అందులోనూ నేను పెద్దమామయ్య కూతుర్ననే కిరీటం ఒకటి. పోరాడుతునే పెరిగాను. ఇంకో భయంకూడా వుండేది. ఎవరిమీదేనా చెప్తే ఆ అత్తకి కోపమొస్తే దాని ప్రభావం అమ్మమీద ఎలా వుంటుందోనని. ఇలాంటి భయాలు మనకి స్పష్టంగా ఎవరూ నేర్పరు. ఏవో కొన్ని సంఘటనలు జరిగినప్పుడు వాటి పర్యవసానంగా మన మనసు లోలోపల చెమ్మలా వాటంతట అవే వుబుకుతాయి. బాధ్యత తీర్చుకున్నానేగానీ అత్తలకి సరైన సంబంధాలు చెయ్యలేకపోయానని నాన్న అప్పుడప్పుడు బాధపడేవారు. ప్రహ్లాద్‍వాళ్ళ నాన్నతప్ప మిగిలిన అందరితోనూ ఏదో ఒక సమస్య. బాబాయ్‍లిద్దరి సపోర్టు లేదు. మాయింట్లో ఎప్పుడూ డబ్బు ఇబ్బందులు. ఐతే ఇవేవీ పిల్లలమీద ఎవరూ ఎప్పుడూ చూపించలేదు. నామీదకూడా. నా చిన్నతనం బాగానే గడిచింది. కొంచెం పెద్దయాం చూడు, అప్పుడు మొదలయ్యాయి నాకు సమస్యలు” అని ఆగింది గీత.
“మాకెవరికీ లేని సమస్యలు నీకేమిటే?”
“మహాజనానికి మరదలుపిల్లనికదూ?” రోషంతో గీతముఖం ఎర్రబడింది. మహతి ఆమె వీపుమీద ఒక్కటి చరిచింది. “చెత్తమాటలు మాట్లాడకు. ఎవరే, నీతో అలా అన్నది?” అంది.
“అలిసిపోయాను మహీ! విసుగుపుట్టేస్తోంది. నాకిష్టమైనవాడితో- నా బతుకు- నాకు నచ్చినట్టు- ఇంకొళ్ళని బాధపెట్టకుండా బతకడానికి ఎన్ని ఆటంకాలో చెప్పనీ, అడ్డు రాకు” అంది గీత.
“గీతలా మాట్లాడేట్టైతే చెప్పు. లేకపోతే వినను. చెవులు గట్టిగా ముసేసుకుంటాను” బెదిరించింది మహతి.
“నిజం వినటానికి భయపడితే ఎలా?” అడిగింది గీత. నిజంగానే భయం వేసింది మహతికి ఆమెని చూస్తుంటే.
పశ్చిమగోదావరి జిల్లా రెడ్డి పోలవరంలో 16 July, 1962 లో జననం. వరంగల్లో వుద్యోగం. హెడ్‍పోస్ట్‌మాస్టర్‍గా వరంగల్లో స్వచ్చందపదవీ విరమణ.
వివాహం శ్రీ చదలవాడ విష్ణుమూర్తిగారితో. వారు డెప్యూటీ ఏగ్జిక్యూటివ్ ఇంజనీరుగా చేసి రిటైరయారు.
మొదటి కథ అనగనగా 1978లో వనితాజ్యోతి మాసపత్రికలో అచ్చైంది. వీరివి 225కి పైగా కథలు, 9 నవలలు వివిధ పత్రికల్లో ప్రచురించబడ్డాయి. గూడు, సింధూరి, గుండెలోతు అనే కథాసంపుటాలు, నీలినక్షత్రం అనే నవల పుస్తకాలుగా వచ్చాయి. సింధూరి అనే సంపుటానికి శ్రీమతి సుశీలా నారాయణ రెడ్డి అవార్డు 2005 లో వచ్చింది. ప్రేమలోంచీ ప్రేమలోకి అనే నవలకి ఆంధ్రభూమి ప్రథమ, తిరస్కృతులు, నీకోసం నేను అనే నవలలకి ఆంధ్రభూమి ద్వితీయ, 5-3-2 అనే నవలకి కినిగె ద్వితీయ బహుమతులు వచ్చాయి. ఎంతెంతదూరం? అనే కథకి విపుల కన్సొలేషన్ బహుమతి, శ్రీమతి రంగవల్లి ట్రస్ట్ అవార్డు వచ్చాయి. ఇవికాక కథలకు మరో ఏడెనిమిది బహుమతులు వచ్చాయి.
కథలకు కాన్వాస్ పెద్దదిగా వుండాలనేది వీరి అభిప్రాయం.