మా ఆఫీసరు కూతురుకూడా ప్రెగ్నెంటు. ఇద్దరు కొడుకులమీద అపురూపంగా పుట్టిన పిల్ల ఆమె. నావీ ఆమెవీ ఒకటే నెలలు. ఆమెకి ఎప్పుడూ ఏదో ఒక అనారోగ్యమట. ఆమెకోసం పళ్ళూ, స్వీట్స్, నట్సూ తెప్పించినప్పుడు నాకూ ఇచ్చేవాడు. నేను తీసుకోవడానికి మొహమాటపడితే,
తినమ్మా- అని చాలా అభిమానంగా చెప్పేవాడు. నేనేం తింటాను, ఇంత చురుగ్గా ఎలా వుంటాను, ఆరోగ్యసమస్యలేం లేవా అని తరచితరచి అడిగి తెలుసుకునేవాడు.
మా పాపకి నీగురించి రోజూ చెప్తాను. వాళ్లమ్మకి ఏవో పట్టింపులు. మీయిద్దరూ కలుసుకోకూడదట. లేకపోతే మా యింటికి నిన్ను తీసుకెళ్లడమో, మా పాపని ఇక్కడికి తీసుకురావడమో చేసేవాడిని- అన్నాడు.
మెటర్నిటీ లీవు అప్పట్లో మూడు నెలలే యిచ్చేవారు. చివరిదాకా చేసి డాక్టరిచ్చిన డేటుకి రెండుమూడురోజులముందునించీ పెట్టుకునేవాళ్ళం. ఆ శనివారం సాయంత్రం రిలీవవ్వాలి నేను. ఇంకో మూడురోజులుంది. బుధవారం ఆఫీసుకి వెళ్ళేసరికి ఆఫీసులో వాతావరణం తేడాగా వుంది. అంతా సీరియస్‍గా వున్నారు. నేను వెళ్లగానే మా సూపరింటెడెంటు ఏవేవో కారణాలు చెప్పి వప్పించి, బుధవారానికి నాచేత లీవులెటర్ మార్పించి వెంటనే రిలీవ్ చేసి పంపించేసాడు.
ఇంటికి వచ్చాక వాసుకి ఫోన్ చేసి చెప్పాను నన్ను రిలీవ్ చేసినట్టు. ఉన్నట్టుండి రిలీవ్ చేసారంటే ఏం కొంపముంచానోనని కంగారుపడుతూ తను వాళ్ళ ఆఫీసులో పర్మిషన్ తీసుకుని మా ఆఫీసుకి పరిగెత్తి నేనేం చెయ్యలేదని నిర్ధారించుకుని వచ్చాడు.
అప్పటికి నేను డెలివరీకోసమని అమ్మావాళ్ళింటికి వచ్చేసి వున్నాను. ఊర్నించీ అమ్మమ్మ వచ్చింది. మామ్మ ఎలాగా వుంది. మూడోది అమ్మ. ఈ ముగ్గురూ రాబోయే సంఘటనకోసం సమాయత్తపడుతున్నారు. వీళ్ళిద్దరికీ తోడుగా వాసు వాళ్ళమామ్మని తీసుకొచ్చి దింపాడు. ఎందుకో తెలీదు, చాలా భయపడుతున్నట్టు కనిపించాడు. డేటు దగ్గిరపడుతోందని కాబోలు. అతనికి ఆవిడ దగ్గిర గారం. ఆవిడ అతని ధైర్యం.
ఏంట్రా, ప్రపంచంలో నీ భార్య ఒక్కర్తే ప్రసవిస్తున్నట్టు భయపడుతున్నావు? చెట్లంతంత మనుషులం నీ కళ్ళముందు కనిపించట్లేదా? మా అమ్మలు మమ్మల్ని కన్లేదా, మేం మీ అమ్మల్నీ నాన్నల్నీ కనలేదా? వాళ్ళు మిమ్మల్నందర్నీ కనలేదా? అందరూ ఏమన్నా గాల్లోంచీ వూడిపడలేదుకద- అని మామ్మ కోప్పడింది.
నీకు తెలీదులే అమ్మమ్మా- అన్నాడు. ఆమాటకి ఆవిడ పడీపడీ నవ్వింది.
ఎందుకంత భయపడుతున్నావు వాసూ? ఇవి ఆడవాళ్ళ జీవితంలో సర్వసాధారణమైన విషయాలు. గీత ఆరోగ్యంగా వుంది. డాక్టరుకూడా అదే చెప్పింది. పోనీ ఇక్కడుండిపో. ఈ నాలుగురోజులూ ఇక్కడినుంచే ఆఫీసుకి వెళ్ళచ్చు- అంది అమ్మ మృదువుగా.
ఏమక్కర్లేదు. వెళ్లనివ్వు. ఇక్కడే వుంటే వాడు భయపడి, దాన్ని భయపెడతాడు. ఇప్పటి పిల్లలకి ఏమీ తెలీక ఈ తిప్పలు- అంది మామ్మ.
హాస్పిటల్‍కి వెళ్ళినప్పుడు నీకు ఫోన్‍చేస్తాడులే మీ మామయ్య. అమ్మని తీసుకుని వద్దువు- అని నచ్చజెప్పి పంపింది అమ్మమ్మగారు.
మామ్మకి పద్ధెనిమిది దినుసులతో కాయం చెయ్యడం తెలుసు. తాత దగ్గర నేర్చుకుందట. అన్నీ తెప్పించుకుని పెట్టుకుంది. కస్తూరిమాత్రలుకూడా తెచ్చిచ్చాడు నాన్న. వెల్లుల్లిపాయలు, శొంఠిపొడి, తెలగపిండి, నెయ్యి అన్నీ ఒకచోటికి చేర్చుకుంటోంది. నా అలవాటుప్రకారం అన్నిటినీ మనసులోనే లెక్క తూస్తున్నాను. లిస్టు తయారు చేసుకుంటున్నాను. డెలివరీ అయ్యాక పదకొండోరోజుదాకా వీలుపడదని తలంటేసి, కుదుళ్ళనుంచీ జుత్తు బాగా తుడిచి ఫానుకింద ఆరబెట్టి, సాంబ్రాణిపొగ వేసింది అమ్మ.
సుధీర్ దగ్గిర్నుంచి మొదలుపెట్టి పల్లవిదాకా మనందరివీ జుబ్బాలు, గౌన్లు, షర్టులు, బాబాసూట్లు, షిమ్మీలు జాగ్రత్తగా దాచిపెట్టేవారు. అవికాక గిలక్కాయలు, లక్కకాయలు, బొమ్మలు మరో పెట్టెడు. ఉయ్యాల నాన్నప్పటిది. టేకుకర్రతో చేసి, చిలకలు, చిన్నచిన్న గంటలతో వుంటుంది. ఎక్కడెక్కడి సరంజామాకీ కదలికలు మొదలయ్యాయి. మనింట్లో ఆఖరుది పల్లవి. వాళ్ళింట్లో చాలావరకూ ఆగి వున్నాయి. కుసుమ పిన్ని అన్నీ జాగ్రత్తగా దాచిపెట్టింది. అదొక నమ్మకం. ఆరోగ్యంగా పెరిగిన పిల్లల బట్టలు, బొమ్మలు వాడితే కొత్తగా పుట్టినవాళ్ళకి మంచిదని.
ఇచ్చిన డేట్‍కి కాస్త తేడాగా అనిపించగానే నాన్న ఆటో మాట్లాడి అమ్మతో కలిసి హాస్పిటల్‍కి తీసుకెళ్ళారు. మేం వెళ్ళగానే ఇల్లు కృష్ణకి అప్పగించి మరో ఆటో మాట్లాడుకుని పెద్దవాళ్ళు ముగ్గురూ బయల్దేరిపోయారు. అట్నుంచీ వాసు అత్తని తీసుకుని వచ్చాడు. ఈలోగా నాన్న ఎవరెవరికి ఫోన్ చేసారో తెలీదు. మేం హాస్పిటల్‍కి వెళ్ళేసరికి జో, సుమంత్ వున్నారక్కడ. గైనిక్ జోకి తెలుసట. ఆవిడ్ని కలిసి నావిషయం చెప్పి వెళ్దామని వచ్చారు వాళ్ళిద్దరూను.
కమాండర్‍గారు ఒక పయొనీర్‍కి జన్మనివ్వబోతున్నారు- అని అనౌన్స్ చేసాడు జో నన్ను చూసి నవ్వుతూ, రెండుచేతులతో వెల్‍కం చెప్తూ. అది అతను నాకు పెట్టిన పేరులే. సుమంత్ ఎప్పట్లాగే-
వాడు వదినగారి ట్రెయినింగ్‍లో కోతుల బెటాలియన్ని తయారుచేస్తాడు -అని వెక్కిరించాడు.
జో మాటలకి సిగ్గు, వీడిమాటలకి కోపం. రెండూ ఒక్కసారి వచ్చాయి. వదినట, వదిన. ఇద్దరం కలబడి కొట్టుకున్నది మర్చిపోయాడేమో!
“ఇద్దరు డాక్టర్లు, ముగ్గురు పెద్దమ్మలు, ఇద్దరు అమ్మలు, ఇద్దరు సార్లు. ఒక్కామె డెలివరీకి ఇంతమందా? ఇంతేనా, ఇంకా వున్నారా?” అని అడిగింది నన్ను లోపలికి తీసుకెళ్ళడానికి వచ్చిన సిస్టరు నవ్వాపుకుంటూ.
ఆ నవ్వు చూసి మామ్మకి కోపం వచ్చి-
పెద్దబస్సు మాట్లాడుకుని వెనకాల ఇంకా వస్తున్నారు- అంది.
చిన్నబస్సుకూడా కాదా పెద్దమ్మా? పెద్దబస్సేనా ఏకంగా- అని నవ్వాపుకోలేక, పైకే నవ్వేసింది. నవ్వుతూనే,
అందరూ ఈ గదిలో కూర్చోండి. పెద్దగా మాట్లాడద్దు. మిగతా పేషెంట్లకి ఇబ్బందైతుంది- అని నన్ను లోపలికి తీసుకెళ్ళింది. గ్లూకోజ్ డ్రిప్ ఇచ్చారు. గంటలో అంతా ఐపోయింది. చాలా తేలిగ్గా అయిందని డాక్టర్ చెప్పింది. నాక్కూడా తేలిగ్గానే వుంది. మూడోరోజుని డిశ్చార్జి చేస్తారట. మయూఖ్‍ మొదటి స్నానం పోసుకుని, ఓమాటు అందరిమధ్యా తిరిగేసి వచ్చి నా పక్కకి చేరాడు. వాసుకీ నాకూ సిగ్గుసిగ్గుగానూ వుంది. ఆశ్చర్యంగానూ వుంది. నాన్నది అవధుల్లేని సంతోషం.
మా నాన్నే మళ్ళీ పుట్టాడు గీతూ! గొప్ప కూతుర్ని కన్నాను. చిన్నప్పుడెప్పుడో పోగొట్టుకున్న తండ్రిని కానుకగా ఇచ్చావు- అన్నారు.
ఎవరికి వాళ్ళు వెళ్ళిపోయాక పిల్లలని తీసుకుని రవి బాబాయ్ వచ్చాడు. కుసుమపిన్ని రాకూడదట. తను రాగానే నాన్న వెళ్ళిపోయాడు.
పల్లవి బుద్ధిగా నా మంచం పక్కనున్న బల్లమీద మఠం వేసుకుని కూర్చుని, మయూఖ్‍ని వొళ్ళో పెట్టించుకుంది. వాడిని ఎగాదిగా చూసింది. అమ్మ వాడిని జాగ్రత్తగా పట్టుకుని పక్కన నిలబడింది. ఇక దాని ప్రశ్నలు మొదలు.
ఇలా వున్నాడేంటి వీడు? ఎలా ఆడుకుంటాడు? నోట్లో పట్టడుకదా? గీత బొజ్జలోకి ఎలా వెళ్ళాడు? ఎలా మింగేసింది? ఇప్పుడెలా వచ్చాడు? మళ్ళీ ఎలా తీసింది గీత- అని.
నోరు ముయ్యవే బాబూ- అని అమ్మ నవ్వాపుకుని విసుక్కుంది. అది వినదే! ఇలాంటి ప్రశ్నలు చిన్నప్పుడు నన్నూ వెంటాడేవి. దాన్ని చూస్తుంటే నిన్నటి నాలా అనిపించింది. సుధీర్, వాసులకి మీసాలు వస్తున్నప్పుడు వాటిగురించి చాలా కుతూహలంగా వుండేది. అవెలా వస్తున్నాయో తెలుసుకోవాలనీ, వాటిని పట్టి లాగి చూడాలనీ అనిపించేది.
ఇన్ని అడుగుతుందనుకోలేదు. ఇంటికెళ్ళాక దాని వయసుకి తగ్గట్టు అర్థమయ్యేలా చెప్తాలే వదినా- అన్నాడు బాబాయ్ కొంచెం మొహమాటంగా. అర్చన మేలు. వాడిని ఎత్తుకుని ఇచ్చేసింది.
ఈ పదిరోజులూ అందరం ఒకదగ్గిర వుంటే సరిపోతుందికదా, రవీ! పుణ్యవచనం అయాక వెళ్ళచ్చు. వచ్చెయ్యకూడదూ- అంది అమ్మ.
కొత్తగా ఎందుకులే, వదినా! ఆయనకి యిష్టం వుండదు. శేఖర్ యింటికి వెళ్ళిపోతాం- అన్నాడు తను. కొంచెంసేపు వుండి వాళ్ళు వెళ్ళిపోయారు.
వీళ్ళిద్దరూ ఎందుకు మాట్లాడుకోరు- అమ్మని అడిగాను.
అది వాళ్ళిద్దరికీ సంబంధించిన విషయం. నన్నడుగుతావేంటే? వాళ్ళేనా, చెప్తే వినాలి. లేకపోతే లేదు. పెద్దవాళ్ల విషయాల్లో ఆరాలేంటి నీకు? నిన్ను పిన్నీ బాబాయ్ ఇద్దరు బాగానే చూసుకుంటున్నారు. వాళ్లతో మాట్లాడుతున్నావనీ, వాళ్ళింటికి వెళ్తున్నావనీ నాన్నకి ఎలాంటి ఆక్షేపణా లేదు. ఇంకేంటి? ఐనా ఇప్పుడే ప్రసవం అయిన పిల్లలా లేవు ఎక్కడాను. కళ్ళుమూసుకు పడుక్కో- అని కోప్పడింది.
కడుపులోంచీ ఇవతలికి వచ్చి నా పక్కని చేరిన మయూఖ్‍ని చూసాను.
ఊహ తెలిసినప్పట్నుంచీ నేనూ, వాసూ ఒకళ్ళనొకళ్ళం ఇష్టపడుతున్నాం. మానుంచీ మరో ప్రాణి వుద్భవిస్తుందని ఎప్పుడూ అనుకోలేదు. పదినెలలక్రితందాకా ఊహల్లోకూడా లేని వీడు, కొద్దిసేపటిక్రితందాకా ఆడో మగో, ఎలా వుంటాడో వూహకికూడా పట్టని వీడు, ఇప్పుడు సాకారంగా కళ్ళముందు కనిపించడం ఎంత వింత! ఎన్నోవేలయేళ్ళు లేదా లక్షలయేళ్ళనుంచీ ఎంతోమంది స్త్రీపురుషులు నిరంతరాయంగా కంటూ వుంటే ఆ పరంపరలో నాకూ వాసుకీ చోటుదొరికింది. ఇది ఇంకా ముందుకి సాగుతునే వుంటుంది. వీడిని జాగ్రత్తగా పెంచాలి. సృష్టి కొనసాగింపుకి ఒక అందమైన కానుకగా తయారుచెయ్యాలి. వీడి తర్వాత మళ్ళీ ఎన్నో తరాలు సాగుతాయి! ఏవో ఆలోచనలు.
వింత, వినోదం, సంతోషం, నవ్వులు ఎంతదూరానికి సాగినా వీటికి ఇంకో కొసని ఎక్కడో మనకి సంబంధలేని దు:ఖం తొంగిచూస్తూ వుంటుంది. దాన్ని మనం ఒకసారి గుర్తించామంటే అతుక్కుపోతుంది. జీవితాంతం వదిలిపెట్టదు. మొహం తిప్పుకుని వెళ్ళిపోగలిగే అవకాశం అందరికీ వుండదు.
మహీ! మనకీ, నిజానికీమధ్య ఒక గోడ వుంటుంది. గోడ అవతల ఏం వుందో మనకి తెలీదు. తెలిసేదాకానే అది గోడ. ఆ నిజం తెలిసాక అదొక మంచుతెరగా మారి, కరిగిపోతుంది. హాస్పిటల్‍కి వెళ్ళినప్పుడు మనకన్నా ముందు ఎవరు వచ్చివుంటారు, లేబర్‍రూంలో ఎవరు నొప్పులు తీసి వుంటారు, వాళ్ళకి ఏమై వుంటుందిలాంటి ప్రశ్నలేవీ మనసుకి రావు. చాలా కేజువల్‍గా గదిలోకి వెళ్ళిపోతాం. అన్నీ మనచుట్టే పరిభ్రమిస్తాయి. మనచుట్టూ ఒక గోడ సహజాతిసహజంగా ఏర్పడిపోతుంది. లేబర్‍రూమ్‍లో పడుక్కుని వున్న నాకు అదే బెడ్‍మీద రెండురోజులకిందట ఒకమ్మాయి కని, తీవ్రమైన గుర్రపువాతంతో చనిపోయిందని తెలీదు. ముందే తెలిసి వుంటే? నేనా విషయాన్ని ఎలా తీసుకునేదాన్ని? ఒక భయం, అధైర్యం నాలో చోటుచేసుకునేవి. డెలివరీ ఇంత తేలిగ్గా అయేది కాదు. ఇంతకీ ఆ అమ్మాయి మా ఆఫీసరుగారి కూతురు. బాబుని కని చనిపోయింది” గీత చెప్పడం ఆపేసింది. గొంతు వణికింది. మహతి ఆశ్చర్యంగా వింది.
“ఆరోజు వుదయం నన్నంత హడావిడిగా రిలీవ్ చెయ్యడానికి కారణం అదే.
గీత ఫుల్‍టర్మ్‌లో వుంది. ఈవార్త విని ఎలా రియాక్టౌతుందో తెలీదు, ఏదో ఒకటి చెప్పి, ముందు రిలీవ్ చేసి పంపించెయ్యండి- అన్నారట మా ఆఫీసరు అంత దు:ఖంలోనూ. వాసుకూడా ఆ వార్త విని భయపడ్డాడు. తనకే అనిపించడంచేతనో ఎవరో చెప్పడంచేతనో కానీ ఆ విషయం నాకు చెప్పలేదు. నేను మళ్ళీ డ్యూటీలో చేరేదాకా తెలీలేదు. ఐతే ఒక గోడవెనక దాగివుందికదా, ఆ నిజం? ఇటువైపు అది వున్నదని తెలీక నేను చేస్తున్న పోరాటం.
డెలివరీకి ముందు అంత అభిమానం చూపించిన వ్యక్తి కనీసం ఫోన్ చేసేనా గ్రీట్ చెయ్యలేదు. బారసాలకి వాసు వెళ్ళి ఆహ్వానిస్తే స్టాపంతా వచ్చారుగానీ, ఆయన రాలేదు. ఎందుకు రాలేదని అడిగితే లీవులో వున్నారన్న జవాబు.
నాకు చాలా చిన్నతంగా అనిపించింది. నేను క్లర్కునని రాలేదా? కనీసం ఫోన్ చేసి గ్రీట్ చెయ్యడానికి ఎంత టైం పడుతుంది? ఆయన నన్ను తినమని ఇచ్చినవాటి రుచి ఇప్పుడు నోట్లో చేదుగా అనిపించడం. నామీద దయతల్చి అంత అపురుపమైన వస్తువులు నేను కొనుక్కుని తినలేనని అనుకుని ఇచ్చాడా? అనే ప్రశ్నలు. ఎన్ని వ్యాపకాలమధ్య వున్నా చిన్నముల్లులా కదిలేవి”
“ఛ… అదేంటే? నీకేం తక్కువ?” అంది మహతి చప్పుని.
పశ్చిమగోదావరి జిల్లా రెడ్డి పోలవరంలో 16 July, 1962 లో జననం. వరంగల్లో వుద్యోగం. హెడ్‍పోస్ట్‌మాస్టర్‍గా వరంగల్లో స్వచ్చందపదవీ విరమణ.
వివాహం శ్రీ చదలవాడ విష్ణుమూర్తిగారితో. వారు డెప్యూటీ ఏగ్జిక్యూటివ్ ఇంజనీరుగా చేసి రిటైరయారు.
మొదటి కథ అనగనగా 1978లో వనితాజ్యోతి మాసపత్రికలో అచ్చైంది. వీరివి 225కి పైగా కథలు, 9 నవలలు వివిధ పత్రికల్లో ప్రచురించబడ్డాయి. గూడు, సింధూరి, గుండెలోతు అనే కథాసంపుటాలు, నీలినక్షత్రం అనే నవల పుస్తకాలుగా వచ్చాయి. సింధూరి అనే సంపుటానికి శ్రీమతి సుశీలా నారాయణ రెడ్డి అవార్డు 2005 లో వచ్చింది. ప్రేమలోంచీ ప్రేమలోకి అనే నవలకి ఆంధ్రభూమి ప్రథమ, తిరస్కృతులు, నీకోసం నేను అనే నవలలకి ఆంధ్రభూమి ద్వితీయ, 5-3-2 అనే నవలకి కినిగె ద్వితీయ బహుమతులు వచ్చాయి. ఎంతెంతదూరం? అనే కథకి విపుల కన్సొలేషన్ బహుమతి, శ్రీమతి రంగవల్లి ట్రస్ట్ అవార్డు వచ్చాయి. ఇవికాక కథలకు మరో ఏడెనిమిది బహుమతులు వచ్చాయి.
కథలకు కాన్వాస్ పెద్దదిగా వుండాలనేది వీరి అభిప్రాయం.