Stories

” పదోతరగతి పాసయ్యేసరికి నేనో ఉద్యోగం చూసుకోవలసిన పరిస్థితి ఏర్పడిపోయింది మా ఇంట్లో. ఎంప్లాయిమెంట్ ఎక్స్చేంజిలో పేరు నమోదు చేసుకున్నాను. గవర్నమెంటు ఉద్యోగాలకి వయస్సు చాల్లేదు. ఎప్పుడెప్పుడు పద్ధెనిమిది నిండుతాయని ఎదురుచూశాను. ఎన్ని ఉద్యోగాల్రా, అప్పుడు?

నాలాంటి బందీలకు విముక్తి ఉండదు, బదిలీ తప్ప.

“తనగురించి చెప్పానుగా? నా బలహీనతలని, కోరికలని తను మన్నించగలదు. అటువంటి వ్యక్తికి ద్రోహం చేసే మనస్తత్వం కాదు నాదని కూడా తనకి తెలుసు.”

“మీరు ఇతని తండ్రా? ” మదర్ గొంతు నిర్వికారంగా వుంది. “ప్రేమ… మనుషులు పిల్లలకిచ్చిన శాపం. అందుకే రోడ్లమీద, అనాథశరణాలయాల్లోనూ యిందరు అనాథలు. ప్రేమించుకుంటారు, శారీరకసుఖాలని అనుభవిస్తారు. పొరపాటున పిల్లలు పుట్టే పరిస్థితి వస్తేమాత్రం ముందు మగవాడు జారుకుంటాడు. తరువాత ఏం చెయ్యాలో తెలీని అసహాయపరిస్థితిలోనో, తనూ తప్పించుకోవాలనో స్త్రీ ఏదో ఒకటి చేస్తుంది…

వాళ్ళు వ్యాస్‍ని ఎత్తుకుపోయారు. హీ ఈజ్ నో మోర్. వాళ్ళిద్దరూ నాకు కనిపించలేదుకానీ వ్యాస్ ఎయిమ్‍లెస్‍గా లేబ్‍డోర్ వైపు వెళ్ళటాన్ని చూసి ఆపబోయాను. ఐ వజ్ లేట్.

మీరు మాకు సమగ్రమైన ఆకృతినిచ్చారు. సునిశితమైన సాంకేతికతనిచ్చారు. మా సంఖ్యని చెప్పుకోదగ్గంతగా పెంచారు. దేశవిదేశాల ప్రతినిధులముందు మేమే మిన్న అనిపించారు.

“నువ్వు పెళ్లెందుకు చేసుకోకూడదు? అతని దారిని అతను భార్యాపిల్లలతో బాగానే వున్నాడుకదా? నువ్వెందుకిలా?”

ఈ సమాజంలోని ఒక వ్యక్తికి ఆత్మహత్యకో డిప్రెషన్‍కో దారితీసే పరిస్థితులు వచ్చాయంటే ఆ లోపం అతనిది కాదు. అతని చుట్టూ ఉన్నవాళ్ళది.