Somanchi Sridevi

అమృతం ఒలికిపోయింది. దాన్ని ఎత్తడం సాధ్యపడదు. అలాగని చూస్తూ వదిలెయ్యలేం. దాని చుట్టే పరిభ్రమిస్తూ వుంటాం.

అవని ఇంక ఇక్కడికి రాకపోవచ్చు. ఇద్దరం చెరోచోటా వుంటూనేనా సంపాదించ వలసిన అవసరం వుంది. ఉమా అక్కడ, వాడి భార్య పుట్టింట్లో. అమ్మానాన్నా ఎప్పుడూ విడివిడిగా లేరు.

“మీరు పొలం, యిల్లూ అమ్మేరుకదా, ఆ డబ్బేం చేసారు?” అడిగింది. ఆవిడ ఆ ప్రశ్న ఎందుకడిగిందో నాకు అర్థం కాలేదు.

“నువ్వు నేర్చుకుని నాకు నేర్పిస్తే, నేను దగ్గరుండి నీ చేత చేయిస్తాను” అంటాడు. సీత జీవితమంతా ఆ మూడుముక్కల మధ్యే గడిచింది.

సగం యిల్లు రాసిచ్చి, మిగిలిన సగానికి సరిపడా డబ్బు ఆడపిల్లలకి ఇమ్మని తమ్ముడికి చెప్పచ్చు. ఎవరి యిల్లు వాళ్ళు కట్టుకునేలా టెరేస్ రైట్స్ ఇవ్వచ్చు.

పొద్దున్న ఆరున్నర, ఏడైతేగానీ నిద్ర లేవదు అరుణ. లేచి, బ్రష్‍చేసుకుని పెద్దకప్పుడు కాఫీ అదేదో అమృతం అన్నట్టు చేసుకుని, చెవులకి యియర్‍పోన్లు తగిలించుకుని పాటలు వింటూ పెరటిమెట్లమీద కూర్చుంటుంది.

“ఆడపిల్లలతో పెద్ద తలకాయనొప్పిగా వుంది. ఇంటిమీద బెంగతోనో మరేకారణంతోనో సరిగ్గా చదవట్లేదని ఒకమాట మందలింపుగా అనేసరికి ఇంత పొడుగు వూహించేసుకుంటారు” అని చులకనగా అనేసాడు.

కానీ మనిషి కోరిక మాత్రం అప్పటికీ యిప్పటికీ ఒకటే… శాశ్వతమైన అనుబంధం ఒక్కటేనా వుండాలి.