బలిదానం – 1 by S Sridevi

(ఆంధ్రభూమి 8.4.2004)
మార్చినెల వెళ్లింది. పరీక్షలయ్యాయి. సెలవులిచ్చారన్న సంతోషం పిల్లల్లోగానీ, పిల్లల్ని స్కూలుకి తయారుచేసి పంపించే హడావిడి రెండు నెలలపాటు వుండదనే రిలీఫ్ తల్లిదండ్రుల్లోగానీ కనిపించడం లేదు. అది ఒకప్పటి ముచ్చటైపోయింది. ఇప్పుడంతా టెన్షన్.
రిజల్టెప్పుడొస్తాయి? ఎంత పర్సెంటేజి వస్తుంది? ఇంటర్లో ఎక్కడ చేర్చాలి? లోకల్లోనా? వేరే వూళ్ళోనా? డేస్కాలరా? రెసిడెన్షియలా? ఇంటరు ఒక్కటేనా? ఎమ్‍సెట్, ఏ ఐ ట్రిపుల్‍యీనా, ఐఐటీ కోచింగు కూడానా? ఇంతకీ పాసా? ఫెయిలా? పాసైతే ఓకే ఫెయిలైతే…? మళ్ళీ యిన్స్టెస్టెంటు ఎగ్జామ్స్‌కి తయారవ్వాలి.
ఇన్ని లెక్కల్తో అందరూ వుక్కిరిబిక్కిరైపోతుంటే టెంత్ రిజల్టు వచ్చేసాయి. ముందు యింటర్నెట్‍లో వచ్చాయి. నెట్‍‍కేఫ్‍లో యిరవై రూపాయలు ఇచ్చి, వెళ్ళి చూసుకుని వచ్చాడు వంశీ. తన నెంబరు లేదు. అతనికి తెలుసు – ఏదో అద్భుతం జరిగితే తప్ప తను పాసవడని. అద్భుతం జరుగుతుందనే వెళ్ళాడు. జరుగలేదు. అందుకే పాసవలేదు.
వెంటనే యింటికి వెళ్ళాలనిపించలేదు. ఎక్కడెక్కడో తిరిగాడు. ఆఖరికి పార్కులో ఒక మూలబెంచిమీద ముడుచుకుని కూర్చున్నాడు. ఫెయిలైనందుకు దిగులుకాదు, ఆ క్షణాన్న అతని మనసులో వున్నది తను ఫెయిలవ్వడానికి ఎవరో కారణమనే కోపం. తమ యిల్లు అందరిళ్ళలా వుండదు. నాయనమ్మ పైమాట. ఆవిడ పైకి కనిపించేలా పెత్తనం చెయ్యదుగానీ అభిప్రాయాలని ప్రకటించి, అవి నిర్ద్వంద్వంగా అమలయ్యేలా చూసుకుంటుంది. టెన్త్‌లో ట్యూషన్ పెట్టించమని తనడిగితే అక్కర్లేదని ఆవిడే నిర్ణయించింది. ముందా ముసలమ్మని షూట్ చేసి పారెయ్యాలి… వుక్రోషంగా అనుకున్నాడు..

“వంశీ రిజల్టు చూసుకుంటానని వెళ్ళాడు. ఇప్పటికింకా రాలేదు”” అంది పావని భర్తతో. అతను టీవీలో ఏదో సీరియల్ని ఆసక్తిగా చూస్తున్నాడు. “వాడే వస్తాడు. ఫ్రెండ్స్తో ఎటేనా వెళ్ళాడేమో!””స్క్రేన్‍మీంచీ దృష్టి తిప్పకుండా జవాబిచ్చాడు రాజేష్.
అత్తగారక్కడే వుంది. చురుక్కుమనేలా చూసింది పావనిని. ఆడవాళ్ళు భర్తతో సుఖపడకుండా వుండేందుకు అత్త పోస్టుల్ని సృష్టించాడు దేవుడు. భార్యాభర్తల సామ్రాజ్యంలో వుంటూనే ఆటోక్రసీని డిక్లేర్ చేస్తుంది అత్త. ఆ ఆటోక్రసీ పరిధిలోకి భర్తకూడా వెళ్ళిపోయి భార్యొక్కతే మిగిపోవడం తరుచుగానూ, చాలా యిళ్ళలోనూ జరుగుతుంటుంది. ఆ యింట్లో పావనిది యిండిపెండెంటు సీటు. బైటి ప్రపంచంకోసం ఆమె వాళ్ళని సమర్ధించాల్సిందే గాని ఆమెని వాళ్ళెవరూ మనిషిగా గుర్తించరు.
ఇంట్లో ఉనికిని నిలుపుకోవడానికి ఆమె చేసే పోరాటం, రాజేష్‍తో తనకో అనుబంధం విషయాన్ని తెలియపరిచే ప్రయత్నం, పిల్లలకోసం ఆమె పడే ఆరాటం అన్నీ నవ్వులాటగా అనిపిస్తాయి లలితకి. ఇది తనిల్లు, తన కొడుకు, తన మనవలు. ఎక్కడో బయటినుంచీ వచ్చింది ఇంట్లో మనిషెలా ఔతుంది? అందుకే కోడల్నలా చూసింది. ఆవిడలా చూస్తే చాలా చిరాకు పావనికి, దాన్నెలా తెలియజెప్పాలో తెలీక మౌనంగా వూరుకుంటుంది. ఆమె అలా వూరుకోవడంతో తనకి భయపడ్తోందనుకుంటుంది ఆవిడ. మౌనం ఎప్పుడూ అనంగీకారాన్నో తిరస్కారాన్నో మాత్రమే సూచిస్తుంది. ఆమోదాన్ని తెలియజెయ్యటానికి అందమైన మాటలూ, భావాలూ వుండగా, కాదని ఆక్షేపణలనుంచి తప్పించుకోవడానికి మాత్రమే మౌనాన్ని… భావరహితమైన మౌనాన్ని ఆశ్రయిస్తారనే విషయాన్ని చేసుకునే స్థాయికి ఆవిడ ఎదగలేదు.
“ఈసారి బాగా రాయలేదన్నాడు వాడు. రిజల్టెలా వచ్చిందో యేమో!” అంటూనే వుంది పావని, వంశీయింట్లోకి అడుగుపెట్టాడు.
జనాంతికంగా తలతిప్పిన రాజేష్‍కీ, ఆతృతగా చూసిన పావనికీ కూడా వాడి వాలకమే జవాబు చెప్పింది. రిమోట్ అలాగే టీపాయిమీద పడేసాడు రాజేష్.
“ఇలారా!” పిలిచాడు కొడుకుని. వాడు బెరుగ్గా దగ్గరకెళ్ళి నిలబడ్డాడు..
“ఎందులో పోయింది?”
“…”
“ఎన్నింట్లో పోయింది?”
“…”
“మాట్లాడవేంట్రా? జవాబెందుకు చెప్పవు? మాటలు మర్చిపోయావా?” అరిచాడు రాజేష్. అతని కోపమంతా భార్యమీదికి మళ్ళింది.
“నువ్వేదో వీడి చదువదీ చూసుకుంటున్నావని యింతకాలం పట్టించుకోలేదు. వీడేం చదువుతున్నాడో, ఎవర్తో తిరుగుతున్నాడో అసలెప్పుడేనా చూసావా? ఇంత బాధ్యత తెలీని మనిషిని నేనెక్కడా చూడలేదు. జాబ్ చెయ్యగానే సరికాదు. ఆఫీసులో పడీపడీ చేసి, అందరితోటీ మంచి అనిపించుకోగానే సరిపోదు. ఇంట్లోకూడా అలాంటి అంకితభావం వుండాలి” అన్నాడు.
పావని ముఖం ఎరుపెక్కింది.
వెంటనే జంటకవిలా లలిత అంది, “డిగ్రీ వెలగబెట్టి ఏం లాభం? చదువుకున్న వాళ్ళకన్నా చాకలివాళ్ళే మేలని వుత్తిగా అనలేదు… నీకన్నా నేను నయం. నా పిల్లల్ని ప్రయోజకులని చేసుకున్నాను. మడతనలగని చీరకట్టుకుని, భుజానికి బేగు తగిలించుకుని పదయ్యేసరికి ఆఫీసుకి పరిగెత్తగానే సరికాదు. పిల్లల చదువులూ, మంచిచెడ్డలూ కూడా నీ బాధ్యతేననుకోవాలి”
పావని ముఖం మరింత జేవురించింది. కొడుకు పరీక్ష తప్పాడన్న బాధకన్నా, వాళ్ళిద్దరూ ఒకటై తనని తప్పుపడుతున్నారన్న అవమానంకన్నా ఎక్కువగా కొడుక్కి పలాయనవాదం నేర్పిస్తున్నారన్న ఆవేదన ఎక్కువైంది. వంశీకేసి తిరిగింది. వాడి కళ్ళలో ఎక్కడా తప్పు చేసిన భావన లేదు. పశ్చాత్తాపం, సిగ్గు లేవు. తప్పు జరిగిందని గుర్తించాడుగానీ ఆ తప్పు తనదేనన్న గుర్తింపులేదు. ఆమె గుండె భగ్గుమంది. సమీపించి, కాలరు గుంజిపట్టుకుని, ఎగిరి చెంపమీద బలంగా కొట్టింది. ఆమెమీద అడుగు పొడవు వాడు.
లలిత, రాజేష్ తెల్లబోయారు. వంశీ చెంపపట్టుకుని తల్లిని అపనమ్మకంగా చూసి గిరుక్కుమని తిరిగి పడగ్గదిలోకి వెళ్ళిపోయాడు.
“వాడిని కొడతావేమే?” ముందుగా తేరుకుని అడిగింది లలిత. గౌరవంలాంటిదేదో పెళపెళమని విరిగి పేకమేడలా కూలిపోయింది. ఎన్నో ఏళ్ళుగా వోర్చుకున్న అనుభవాలన్నీ తిరుగుబాటు చేసాయి పావనిమీద. “మిమ్మల్ని కొట్టలేక” అంది.
“పావనీ!!” రాజేష్ కోపంతో అరిచాడు. అతని కోపాన్ని పట్టించుకోలేదామె.
“మిమ్మల్నికూడా” అదే స్థాయిలో జవాబిచ్చింది. ” మీ మూర్ఖత్వాన్ని యినేళ్ళు భరించినందుకు నన్ను నేను కొట్టుకోవాలి. అలా చేస్తే పిచ్చిదాన్నంటారంతాను. అందరిదాకా ఎందుకు? మీరిద్దరే అంటారు… ఆవు చేలోపడి మేస్తుంటే దూడ గట్టుని మేయదు. ఇరవైనాలుగ్గంటలూ టీవీ మోగుతుంటే వాడికి చదువుమీద శ్రద్ధ ఎలా పుడుతుంది? ఎన్నిసార్లు చెప్పాను, మీకీ విషయం? అమ్మకి టైంపాసెలా అవుతుందనేవారు. అరవయ్యేళ్ళ మనిషావిడ, ఏ పుస్తకమో చదువుకుంటూ కాలక్షేపం చేసుకోవాలిగానీ టీవీకి అతుక్కుపోయి కూర్చోవడమేమిటి?” నిలదీసి అడిగింది.
“బావుందమ్మా! ఉరుము వురిమి మంగళంమీద పడినట్టు మధ్యని నామీదనా, మీ కోపమంతాను?” సాగదీసుకుంది లలిత.
“మా మధ్యలోకి మీరు రాకండి” కటువుగా జవాబిచ్చింది పావని. ఆమె కాఠిన్యానికి రాజేష్ జంకాడు. భార్యని కొత్తగా పరిచయమైనట్టు చూసాడు. ఏమైంది పావనికి? ఇన్నేళ్ళ మౌనం తర్వాత హఠాత్తుగా ఎందుకిలా విరుచుకుపడుతోంది? విస్మయంగా అనుకున్నాడు.
“వాడు ట్యూషను పెట్టించమన్నాడు. హాస్టల్లో వుంటానన్నాడు. మీరు ఒక్కసారేనా పట్టించుకున్నారా?” మళ్ళీ నిలదీసింది.
“వాటన్నింటికీ డబ్బు కావద్దా?”” ఇబ్బందిగా అడిగాడు.
“నా జీతం కూడా మీకే యిస్తున్నాను. ఇన్నాళ్ళు అడగలేదు. ఇప్పుడేనా మీరామాట అన్నారు కాబట్టి అడుగుతున్నాను, చెప్పండి ఇద్దరిజీతం ఏమైంది?”
రాజేష్ జవాబు చెప్పలేదు. అతను చెప్పడనీ, చెప్పలేడనీ కూడా పావనికి తెలుసు. తమ కుటుంబంమీద ఆధారపడి ఒక పరాన్నజీవి బ్రతుకుతోంది. అది మరిది కుటుంబం. మరిదికి సరైన వుద్యోగం లేదు. భార్యా, యిద్దరు కొడుకులూ వున్నారు. వాళ్ళు తమతో సమానంగా బ్రతుకుతున్నారు. డబ్బు కావల్సినప్పుడల్లా అతను తల్లికి ఫోన్ చేస్తాడు. ఆవిడ రాజేష్‍కి చెప్తుంది. అతను పంపిస్తాడు. అతని సంపాదనతో వాళ్ళ కుటుంబం, తన సంపాదనతో తమ కుటుంబం నడుస్తోంది. భర్తతో తనకి చనువులేదు. తన జీతం అతనికివ్వాలి. తన ఖర్చులూ, అవసరాలు అతనికి చెప్పాలి. అతనుమాత్రం అన్నీ తల్లితో చర్చించుకుంటాడు.
“మీరు చెప్పరని నాకు తెలుసు. ఇద్దరం తెచ్చుకుంటున్నా మనకి చెప్పుకోదగ్గ చేర బేలన్సుగానీ ఆస్థిగానీ లేదు. పదహారేళ్ళు మీరు మన కుటుంబానికి సారధ్యం వహించారు. కొన్నాళ్ళు నాకివ్వండి. అంటే… ఈనెల నుంచీ మీజీతం నాకివ్వాలి. ఇల్లనేది ఎలా వుండాలో నేను చూపిస్తాను” ఒకసారి బైటపడ్డాక మళ్ళీ ఎప్పుడో ఎందుకని అప్పుడే అనేసింది.
లలిత డేగకళ్ళతో యిద్దర్నీ చూస్తోంది. కొడుకెక్కడ వూఁ అనేస్తాడోనని గుండె గుబగుబలాడింది. సరేననేస్తే ఎలా కుదుర్తుంది? అన్నదమ్ముల మధ్య అభిమానాలుంటాయిగానీ బైటినుంచీ వచ్చిన కోడళ్ళకెందుకుంటాయి? భార్యాభర్తలిద్దరి జీతం పావని తీసుకుని దాచేసుకుంటే అక్కడ చిన్నకొడుక్కెలా నడవాలి?
“ఇప్పుడింత గొడవ దేనికి? చిన్నతనం… సరిగ్గా చదవలేదు వాడు దగ్గిర కూర్చోబెట్టుకుని చదివి వాడే దార్లోపడతాడు”” తల్లిమనసు చదివినట్టు అన్నాడు రాజేష్.
“మీరు కూర్చోబెట్టుకుని చదివిస్తారా?”
“నాకా? నాకెలా కదుర్తుంది? టైమెక్కడ మిగుల్తుంది?”
“మీకేలేని తీరిక నాకెక్కడినుంచీ వస్తుందనుకుంటున్నారు? ఆఫీసు పనుల్తోపాటు నాకు ఇంటిపనులుకూడా వుంటాయి. మీకు యిరవై నాలుగ్గంటలూ, నాకు నలభై ఎనిమిది గంటలూ యిచ్చాడా దేవుడు?” వ్యంగ్యంగా అంది పావని.
“బాగుందమ్మా! ఏదో… తీరిక చేసుకుని చెప్పుకోవాలిగానీ పంతానికిపోయి పిల్లవాడినలా. గాలికొదిలేస్తారా?” లలిత కలగజేసుకోకుండా వుండలేకపోయింది.
పావని ఆవిడని అసహ్యంగా చూసి అక్కడ్నుంచీ లేచి వచ్చేసింది. ఆ చూపు… రాజేష్ గుండెల్లోంచి దూసుకుపోయి కలవరాన్ని రేపింది. గుప్పిలి మూసివుంటే అందులో ఏముందో తెలీదు. ఏదో వుందనే భ్రమలో వుంటాం. ఆ భ్రమ మనకి ఎన్నో చెయ్యడానికి వుత్తేజాన్నిస్తుంది. ప్రోత్సాహాన్నిస్తుంది. దాన్ని తెరిచాక… అందులో ఏమీ లేదని తెలిసాక… భార్య మనసులో తనకేగానీ తల్లికేగానీ ఎంతపాటి విలువా, గౌరవం వున్నాయో అర్థమై రాజేష్‍కి. అతని తల వంగిపోయింది. అహం దెబ్బతింది.
కొడుకు పడుక్కున్న దగ్గరికి వెళ్ళింది పావని. పరుపుమీద దిళ్ళు చిందరవందరగా వున్నాయి. దుప్పటి ముడుకుపోయింది. దిండులో తల దూర్చుకుని వున్నాడు వంశీ. ఆమె మనసు ఆర్ద్రమైంది.
“వంశీ!” మంచంమీద కూర్చుని తలమీద చెయ్యివేస్తూ ఆర్ద్రంగా పిలిచింది. వాడా చేతిని కోపంగా తోసేసాడు.
“సారీ నాన్నా!”” మృదువుగా అంది.
“ఎందుకు, సారీ? ఎన్నిసార్లడిగాను, మేథ్స్, ఫిజిక్సు ట్యూషన్స్ కావాలని? నాకు చదువుకోవడానికి వేరే గది కావాలని? ఇప్పుడు నా పరీక్ష పోయింది. అందర్లోనూ నాకెంత అవమానం?” వాడు పోట్లాడాడు.
“నీకేనా, తలవంపులు? నాకు కాదా?””
“అందుకేనా, నన్ను కొట్టావు?”
“పిల్లలు తప్పు చేస్తే పెద్దవాళ్ళకి కోపం రాదా?””
“నేనేం తప్పు చేసాను?””
“వద్దంటున్నా వినకుండా అంతంతసేపు టీవీ చూస్తారా? బామ్మా, నాన్నా వినరు. వాళ్ళ కాలక్షేపంకోసం చూస్తారు. వాళ్ళింక చదువుకునేదీ సాధించేదీ ఏదీలేదు. పోగొట్టుకునేదీ ఏదీ లేదు. మరి నీ తెలివేమైంది? చదువుకుని పైకి రావాలని నీకులేదా?””
వంశీ దిండులో మరింతగా తలదూర్చుకున్నాడు. తల్లి ఇలా మాట్లాడుతుంటే చాలా వోదార్పుగా అనిపించింది. అమ్మ ఎప్పుడూ అంటూనే వుండేది, పెరట్లోనో పడగ్గదిలోనో కూర్చుని చదువుకొమ్మని. కానీ తన ధ్యాసంతా టీవీమీదే వుంటుంది. నెలల తరబడి సాగే సీరియల్స్.. వాటిలోని యాక్టర్లు, యాంకర్స్… అంతా చిరపరిచితులైన మితృల్లా అనిపించి, వాళ్ళని చూడకుండా వుండలేకపోయేవాడు. ఇంకా సినిమాలు, పాటలు… తలెత్తాలనిపించలేదు. వాడికి.
“నాన్నతో మాట్లాడతాను. హాస్టల్లో వుండి చదువుకుంటావా?” లాలనగా అడిగింది. చప్పున లేచి కూర్చున్నాడు. “నిజంగానా?!” నమ్మలేనట్టు అడిగాడు..
వాడి ఆత్రం చూసి నవ్వింది పావని. “నిజంగానే ముందు యిన్స్టాంట్ ఎగ్జామ్స్‌కీ తర్వాత యింటరుకీ మంచి యిన్స్టిట్యూషన్సేం వున్నాయో తెలుసుకుంటాను. కాని ఒక్క విషయం. నీలో చదవాలన్న కోరిక వుండాలేగానీ ఎక్కడ చదివినా ఒకటే” అంది. అని, “రా, అన్నం తిందువుగాని, ఎక్కడికెళ్ళావు, అంతసేపు?” అంటూ వెంటనే మాటమార్చేసింది.
“పార్కులో కూర్చున్నానమ్మా!” నిజాయితీగా చెప్పాడు వంశీ.
“ఒక్కడివేనా? ఎందుకు?””
“ఇంటికి రావాలనిపించలేదు””
చాలా నిస్సంకోచంగా తన భావాలన్నీ చెప్పాడు. పిల్లల్నితిట్టీ కొట్టీ భయాన్ని సృష్టిస్తే వాళ్ళలోని యీ నిజాయితీ చచ్చిపోతుంది. మరెప్పుడూ వాడిని కొట్టకూడదనుకుంది పావని.
“లేరా! లే. అన్నం పెడ్తాను. కాళ్ళూ చేతులూ కడుక్కుని రా”” మరోసారి చెప్పి, లేచింది. వంటింట్లోకి వెళ్ళేసరికి టేబుల్‍మీద అన్నీ రెడీగా వున్నాయి. ప్రీతి చేసిన పని అది.
“వాళ్ళిద్దరూ ఒకటే గుసగుసలు చెప్పుకుంటున్నారు” తల్లిని చూడగానే లోగొంతుతో చెప్పింది ప్రీతి. చిన్న నిట్టూర్పొకటి వెలువడింది పావని గొంతులోంచీ. బామ్మమీద, తండ్రిమీద గూఢచర్యం చేస్తుంది ప్రీతి. తప్పని చెప్పినా వినదు. “
“నీగురించి వాళ్ళు చెప్పుకుంటున్నప్పుడు వినకూడదు?” అంటుంది. పెళ్ళి చేసుకుంటూ ఎంతో సంస్కారవంతమైన కుటుంబాన్ని ఏర్పరుచుకోవాలని కలలుగంది పావని. వాస్తవ ఇలా.
“చాలా బోల్డ్‌గా మాట్లాడావమ్మా, నాన్నతో ఆవిషయాన్ని” అంది ప్రీతి తనే మళ్ళీ. “
“చిన్నపిల్లవి చిన్నపిల్లలా వుండు” కసిరింది పావని. ప్రీతి వంశీకన్నా రెండేళ్ళు చిన్నది. ఐనా ఆరిందాలా వుంటుంది. ఇద్దర్నీ పక్కపక్కన నిలబెడితే అక్కాతమ్ముళ్ళనుకుంటారు. కాసేపే వూరుకుంది ప్రీతి. మళ్ళీ తనే అంది “వంశీని కొట్టకుండా వుండాల్సింది” అని. చురుగ్గా చూసింది పావని. ఠక్కుమని నోరు మూసేసుకుని పుస్తకంలో తలదూర్చింది ప్రీతి. ఆ పిల్ల తల్లి వెంటే వుంటుంది. వంటింట్లోనే ఒక మూల మినీస్టూలు వేసుకుని కూర్చుంటుంది. చదువుకుంటుంది. తల్లికి కబుర్లు చెప్తుంది. చిన్న చిన్న పనులు సాయపడ్తుంది. చదువుకోవాలనే తపన చాలా ఎక్కువ ఆ పిల్లకి. ఫస్టురేంకు ఎవరికీ పోనివ్వదు. మండుటెండలో చిరుజల్లులా అనిపిస్తుంది, పావనికి కూతురు.

Somanchi Sridevi

పశ్చిమగోదావరి జిల్లా రెడ్డి పోలవరంలో 16 July, 1962 లో జననం. వరంగల్‍లో వుద్యోగం. హెడ్‍పోస్ట్‌మాస్టర్‍గా వరంగల్లో స్వచ్చందపదవీ విరమణ.

వివాహం శ్రీ చదలవాడ విష్ణుమూర్తిగారితో.  వారు డెప్యూటీ ఏగ్జిక్యూటివ్ ఇంజనీరుగా చేసి రిటైరయారు.

మొదటి కథ అనగనగా 1978లో వనితాజ్యోతి మాసపత్రికలో అచ్చైంది. వీరివి 225కి పైగా కథలు, 9 నవలలు వివిధ పత్రికల్లో ప్రచురించబడ్డాయి. గూడు, సింధూరి, గుండెలోతు అనే కథాసంపుటాలు, నీలినక్షత్రం అనే నవల పుస్తకాలుగా వచ్చాయి. సింధూరి అనే సంపుటానికి శ్రీమతి సుశీలా నారాయణ రెడ్డి అవార్డు 2005 లో వచ్చింది. ప్రేమలోంచీ ప్రేమలోకి అనే నవలకి ఆంధ్రభూమి ప్రథమ, తిరస్కృతులు, నీకోసం నేను అనే నవలలకి ఆంధ్రభూమి ద్వితీయ, 5-3-2 అనే నవలకి కినిగె ద్వితీయ బహుమతులు వచ్చాయి. ఎంతెంతదూరం? అనే కథకి విపుల కన్సొలేషన్ బహుమతి, శ్రీమతి రంగవల్లి ట్రస్ట్ అవార్డు వచ్చాయి. ఇవికాక కథలకు మరో ఏడెనిమిది బహుమతులు వచ్చాయి.

కథలకు కాన్వాస్ పెద్దదిగా వుండాలనేది వీరి అభిప్రాయం.